Το ψάρι και τα θαλασσινά είναι ακριβές πρώτες ύλες, συνεπώς και οι ψαροταβέρνες είναι εν γένει ακριβές. Σωστό και δικαιολογημένο... μέχρι ενός σημείου όμως. Δεν θα έπρεπε, αναρωτιέμαι, να φροντίζουν ώστε και το υπόλοιπο «πακέτο» τους να δικαιολογεί τις τιμές τους. Για ποιον λόγο ακριβώς να πληρώνουμε €60-80 το άτομο σε κάθε τέτοιο εστιατόριο της επικράτειας και ταυτόχρονα να ανεχόμαστε τα αποψυγμένα «φρέσκα» ψάρια, τα ψάρια του Αιγαίου που όμως έρχονται από την Σενεγάλη, την παροιμιώδη αστάθεια στην ποιότητα της πρώτης ύλης αλλά και τις άβολες ψάθινες καρέκλες, το χύμα σέρβις, τις μέτριες ή και ανύπαρκτες λίστες κρασιών και γενικά όλα εκείνα που ανεχόμαστε σε κάθε άλλη ταβέρνα που όμως κοστίζει το ένα τρίτο ή και ένα τέταρτο της τιμής τους;
Το φολκλόρ και η «αυθεντικότητα» της ταβέρνας είναι συνυφασμένα με την ελληνική εστίαση. Ο μέσος Έλληνας καταναλωτής έχει το «χύμα» στο DNA του και προφανώς δεν τον νοιάζει να του το υπερχρεώνουν κιόλας αρκεί να φάει το ψαράκι του. Αν όμως εξαιρέσουμε μια χούφτα μαγαζιά σε όλη την Ελλάδα (από τα χιλιάδες που υπάρχουν) πείτε μου με το χέρι στην καρδιά: αξίζουν τα λεφτά που ζητούν;
Σκεφτείτε το και μην κολλήσετε στην περιπτωσιολογία. Άλλωστε η ψαροταβέρνα είναι κατεξοχήν το μέρος όπου η προσωπική σχέση μετράει. Αν σας γνωρίζουν, αν πάτε σε off season περίοδο ή μέρα τότε, ναι, μπορεί να φάτε καλά. Εγώ όμως, ως κριτικός, έχω καταλήξει ότι αυτά είναι τα εστιατόρια εκείνα που μπορεί να με εκθέσουν περισσότερο.
Είναι απειροελάχιστες εκείνες οι περιπτώσεις όπου όποιος και να είσαι, έχεις πρόσβαση στα ίδια υλικά. Άρα οι κριτικές στην περίπτωσή τους είναι οι πιο επισφαλείς. Και η επισφάλεια μεγιστοποιείται όταν τις επισκεπτόμαστε τις μέρες ή τις περιόδους που γίνονται πιο δημοφιλείς. Άρα ο Αύγουστος αλλά και τα Σαββατοκύριακα του Ιουλίου είναι, πρακτικά, «απαγορευμένοι» για τις ψαροταβέρνες των τουριστικών προορισμών και τα Παρασκευοσαββατοκύριακα επικίνδυνα για τις ταβέρνες των πόλεων. Εξαιρέσεις υπάρχουν ασφαλώς... για να επιβεβαιώνουν και τον κανόνα.
Όμως πέρα από όλα αυτά παραμένει το γεγονός της μέτριας ή κακής σχέσης ποιότητας και τιμής. Τα 15 χρόνια που κάνω αυτή την δουλειά έχω πέσει σε άπειρα παραδείγματα που με κάνουν επιφυλακτικό έως και «εχθρό» απέναντι στην ιδέα της ψαροταβέρνας. Τελευταίο παράδειγμα η Μεγάλη Παρασκευή όπου επισκέφθηκα ξανά το «Ψάριστον» για το οποίο ανέβασα κριτική την Μεγάλη Τετάρτη. Ναι ήταν καλό, όμως δεν πλησίαζε τις επιδόσεις που είχε μόλις μια εβδομάδα νωρίτερα. Η πολυκοσμία, η ζήτηση των ημερών είχε αντίκτυπο και στην προσοχή της κουζίνας στα ψησίματα αλλά και στην ποιότητα των πρώτων υλών.
Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα συνέβη στα περισσότερα μαγαζιά του είδους την ίδια μέρα. Αναρωτιέμαι όμως, αυτό που αποδεχόμαστε σε μια ψαροταβέρνα, το δικαιολογούμε οπουδήποτε αλλού; Μάλλον όχι. Και προτείνω να πάψουμε να το αποδεχόμαστε και στην περίπτωσή τους!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Συμφωνώ και επαυξάνω!
Όποτε έχω πάει σε ψαροταβέρνα τις λεγόμενες hot ημερομηνίες καθώς και κάποια καλοκαιρινά ΣΚ, το έχω μετανοιώσει οικτρά όπως το μετανοιώνω όταν πηγαίνω σε ταβέρνες με κρέας την Τσικνοπέμπτη.
Όμως δυστυχώς για τους περισσότερους μετράει το να βρεθούν στην ψαροταβέρνα τις ημέρες που 'επιβάλλεται', να είναι με την παρέα τους και όπως φάνε!
Και φυσικά οι εστιάτορες το εκμεταλλεύονται δεόντως αυτό γιατί κάτι τέτοιες μέρες περιμένουν να τα πάρουν..
Δεν ξέρω πως μπορεί να αλλάξει αυτο, ίσως με το να τους γίνεται μαζική παρατήρηση μπας και φιλοτιμηθούν αλλά και πάλι... τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς!