Νομίζω ότι η Αθήνα είναι η μοναδική πρωτεύουσα της οποίας το κέντρο έχει απαξιωθεί τόσο πολύ και κοντεύει να χάσει εντελώς αυτό που διακρίνει κάθε κέντρο πόλης, τον υπερ-τοπικό του χαρακτήρα. Με εξαίρεση κάποια λίγα μαγαζιά και ενδεχομένως γειτονιές όπως το Κολωνάκι ή το Γκάζι, θα έλεγε κανείς ότι ακόμη και τα πιο πετυχημένα μαγαζιά του αθηναϊκού κέντρου απευθύνονται όλο και περισσότερο για να μην πω σχεδόν αποκλειστικά στους κατοίκους του. Νεανικά μπαράκια -είτε κοκτεϊλάδικα, είτε wine-bars- μικρά εστιατόρια, συχνά ενδιαφέροντα και low-budget, γεμίζουν κυρίως με νέους ανθρώπους που επιμένουν να ζουν τον ρυθμό του κέντρου της πόλης. Αυτό μπορεί να είναι όμορφο, είναι όμως και μονοδιάστατο και κατά κάποιο τρόπο το υποβαθμίζει σε μια «απλή» γειτονιά. Οι κάτοικοι των βορείων και νοτίων προαστίων μένουν και βγαίνουν ως επί το πλείστον στις περιοχές τους και κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η ανάπτυξη της βραδινής σκηνής σε Κηφισιά και Γλυφάδα.
Όμως το κέντρο μιας μεγάλης πόλης πρέπει να είναι πολυσυλλεκτικό, να προσφέρει τα πάντα, να έχει ζωντάνια, πλουραλισμό επιλογών, και να είναι χωνευτήρι ανθρώπων κάθε ηλικίας, στιλ και γούστου. Πρωτοβουλίες όπως το «Βγαίνουμε Αθήνα» του δήμου είναι σίγουρα σημαντικές αλλά όχι αρκετές, και φοβάμαι ότι η περίπτωση αυτή είναι υπόθεση όλων μας. Όλοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι με τις επιλογές μας απαξιώνουμε την πόλη που ζούμε και τελικά υποβαθμίζουμε την ποιότητα της ζωής μας. Και δεν μιλώ μόνο για τις πορείες των 1000 ατόμων που παραλύουν ολόκληρη την Αθήνα, ούτε για τις καταστροφές, μιλάω ακόμη και για τον καθένα από εμάς που ένα βράδυ που αποφασίζει να βγει σκέφτεται «που να κατεβαίνω/ανεβαίνω τώρα στο κέντρο!»
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση