Πέρναγα χθες έξω από ένα εστιατόριο που έχω να πάω καιρό. Την τελευταία φορά που το επισκέφθηκα πληρώσαμε €250 τρία άτομα με δυο μπουκάλια οικονομικό κρασί, μέτριο φαγητό και φτηνά υλικά. Όπως καταλαβαίνετε μου κακοφάνηκε… και σημειωτέον η κρίση δεν μας είχε χτυπήσει την πόρτα ακόμη.
Χθες λοιπόν, παρατήρησα μια πινακίδα που έγραφε: «μενού τριών πιάτων με δυο ποτήρια κρασί €30»! Κάγχασα. Το κάνουν πολλά θα μου πείτε. Και τι να κάνουν; Να μην προσαρμοστούν σε αυτές τις συνθήκες; Ασφαλώς, ελάτε και στην θέση μου όμως. Τι μου λέει εκείνη την ώρα το εστιατόριο; Ότι τόσο καιρό με κορόιδευε ή ότι τώρα θα με σερβίρει σκουπίδια; Άλλωστε και πριν λίγα χρόνια κάτι πιτάκια και ζυμαρικά και κιμάδες είχαμε φάει, όχι αστακό, ούτε φιλέτο!
Τι να κάνει όμως; Να μην ρίξει τις τιμές του; Να μην διορθώσει ένα λάθος; Δεν ξέρω ειλικρινά. Δεν έχω πρόταση, απλά και το ρίξιμο των τιμών και τα μενού και όλα έχουν τον τρόπο τους. Και ορισμένα πράγματα χτυπάνε άσχημα και καμιά φορά μεταδίδουν μια αγωνία που δεν είναι επιθυμητή. Είναι σκληρό που το λέω, αλλά ορισμένα εστιατόρια που επί χρόνια είχαν διαρρήξει εντελώς την σχέση τους με αυτό που λέμε «σχέση ποιότητας και τιμής» θα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα πράγματα από το να προτείνουν ξαφνικά ένα τόσο φτηνό μενού. Τι; Δεν ξέρω. Το πιθανότερο είναι όμως ότι θα πρέπει να σχεδιάσουν προσεκτικά και πειστικά ένα επαναλανσάρισμά τους, αλλιώς οι παλιοί πελάτες τους θα μείνουν στον καγχασμό… όπως κι εγώ.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση