Νομίζω ότι έχει γίνει πλέον θεσμός (λέξη της μόδας) να γράφω κάθε χρόνο ένα εκτενές «μούτρωσα» για τις ταβέρνες! Και όμως, πιστέψτε με, μπορεί να μην είμαι ο μεγαλύτερος φαν του είδους αλλά πάντα είμαι ανοιχτός και αισιόδοξος ότι θα πέσω πάνω στην εξαίρεση.
Και μπορεί στην Αθήνα να έχω πειστεί πια ότι αυτές οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες, όμως από την ελληνική περιφέρεια έχω απαιτήσεις. Στο κάτω-κάτω έχουν τα προϊόντα στην αυλή τους θεωρητικά. Μια πρόσφατη βόλτα στο Ναύπλιο και τα περίχωρα με έπεισε για του λόγου το …αναληθές. Πάμπολλα άλλα ταξίδια σε νησιά και ηπειρωτικούς προορισμούς έχουν επιβεβαιώσει δυστυχώς ότι αυτό που ονομάζουμε παραδοσιακή ταβέρνα, μεζεδοπωλείο κλπ είναι συνήθως συνώνυμο του βαρετά αναμενόμενου και άτεχνα (στην καλύτερη περίπτωση «σπιτικά») μαγειρεμένου που σπάνια μπορεί να συνδυάσει το μεράκι με την στοιχειώδη σύγχρονη αντίληψη (πχ δεν βράζουμε τα χόρτα μέχρι να λιώσουν).
Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω όμως είναι το εξής. Αυτή την στιγμή στη χώρα συμβαίνει μια επανάσταση με τα προϊόντα. Η κρίση έφερε πολύ κόσμο να ψάχνεται και να δημιουργεί πολύ ενδιαφέροντα προϊόντα. Και μπορεί να μην είναι εύκολο να βρίσκουν τον δρόμο τους στα αθηναϊκά σπίτια ή στις μεγάλες αγορές του κόσμου, όμως κάθε μέρα που περνάει χτίζουν προφίλ και θέση στην αγορά. Πώς λοιπόν όλη αυτή η έκρηξη παραγωγής περνά τόσο πολύ στο ντούκου από εστιατόρια και ταβέρνες σε κάθε γωνιά της χώρας; Είναι μόνο θέμα τιμής; Φοβάμαι πως όχι. Είναι κυρίως θέμα αντίληψης ή μάλλον έλλειψής της.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση