White Monkey: Tiki άφιξη στα βόρεια

Δεν ξέρω αν φταίει που μπήκε το καλοκαίρι ή αν απλώς έχω εγώ καλή διάθεση τώρα τελευταία, επειδή όμως κάτι μου λέει πως ανάλογα αισθάνεται πολύς κόσμος σε αυτή την πόλη, την άφιξη του White Monkey δεν μπορώ παρά να την αντιμετωπίσω αισιόδοξα.

Το νέο αυτό bar μετρά λιγότερες από δέκα μέρες ζωής κι όμως έχει δώσει ήδη ένα δικό του στίγμα στην ευρύτερη “πολυφορτωμένη” περιοχή του Χαλανδρίου. 

Βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας από το πολύβουο κέντρο, αν και στην ουσία είναι τοποθετημένο σε κεντρικότατο σημείο πίσω από την εκκλησία της περιοχής, τοποθετημένο σε έναν πεζόδρομο γεμάτο δέντρα.

Η επίσκεψή μου έγινε Δευτέρα βράδυ κι έτσι ενώ δεν είχα πολλά expectations από πλευράς fun, δεν μπορώ να μην σημειώσω την ευχάριστη αύρα που με πλημμύρισε με το που μπήκα.

Τοίχοι καλυμμένοι με ταπετσαρίες-φυλλωσιές, φωτιστικά περικυκλωμένα από φυτά, αποχρώσεις του πράσινου λες και είσαι κάπου εξωτικά και όλα αυτά σε έναν χώρο με μεγάλο γωνιακό μπαρ το οποίο φωτίζεται ατμοσφαιρικά και δεν του απουσιάζουν και τα “κλασικά” στοιχεία τα οποία συνοψίζονται στα βαριά ξύλινα σκρίνια και σε ορισμένα χρυσά κηροπήγια που δημιουργούν μια όμορφη αντίθεση.

Πρωταγωνιστής; Η Tiki διάθεση που θες-δες θες δεν αργείς να αντιληφθείς. 

Οι bartender φορούν εξωτικά πουκάμισα με κάθε πιθανή αποτύπωση φυτών και λουλουδιών, τα ποτά σερβίρονται στην πλειονότητά τους με μεγάλα καλαμάκια και τις απαραίτητες φρουτένιες γαρνιτούρες, τα ποτήρια μας μεταφέρουν κάπου εκεί στα όμορφα της Καραϊβικής και φυσικά το ρούμι “φωνάζει” την παρουσία του χωρίς φόβο αλλά και με πολύ πάθος.

Ρούμι ε; Ναι, εδώ θα πιούμε κυρίως ρούμι, αν και για να είμαι ειλικρινής από ένα τόσο αφοσιωμένο Tiki μπαρ περίμενα μια ποικιλία που -τουλάχιστον- να μην συνοψίζεται σε τόσες λίγες ετικέτες. Το προσπέρασα ωστόσο, αφενός γιατί διαπίστωσα πως αν οι προτάσεις σε ρούμι μου φάνηκαν ελάχιστες, τότε τα υπόλοιπα αποστάγματα πράγματι έμοιαζαν σαν τους “παραγγονισμένους” συγγενείς και ήταν ακόμη πιο λίγες και φτωχές σε επιλογές, και αφετέρου γιατί το καμπανάκι της λογικής μου χτύπησε και μου υπενθύμισε πως το μαγαζί δεν είναι ανοιχτό ούτε δέκα μέρες. 

Αφού λοιπόν ξεπέρασα την αγωνία των φτωχών επιλογών σε αποστάγματα, είχε έρθει η ώρα να δω κατά πόσο όλη αυτή η ευχάριστη ατμόσφαιρα συνάδει και με τον παντοτινό και μεγαλύτερο πρωταγωνιστή κάθε αντίστοιχου χώρου, τα cocktail.

Ο κατάλογος φτάνει μπροστά μου και η παιχνιδιάρα Pina Colada πέφτει στο μάτι μου υπενθυμίζοντάς μου το πόσο αγαπώ αυτό το cocktail όταν είναι σωστά φτιαγμένο.

Και κάπου εδώ μπαίνει μια άνω τελεία γιατί το “καλά φτιαγμένο” για τα δικά μου δεδομένα και σε ό, τι έχει να κάμει με το συγκεκριμένο cocktail σημαίνει να είναι πολύ-πολύ παγωμένο (το δέχομαι και frozen), σωστά ομογενοποιημένο ώστε να μην χωρίζει πριν καλά-καλά στο σερβίρουν και όσο πιο “πολυνησιακά” φορτωμένο γίνεται (δέχομαι και ομπρελίτσες).

Από εκεί και πέρα έχω και επιπλέον παραμέτρους για να “περάσω” μια Pina Colada στις αγαπημένες μου, αλλά τον έρωτά μου για το συγκεκριμένο ποτό θα τον αναλύσουμε κάποια άλλη φορά.

Ο Άγγελος Τριανταφυλλόπουλος κάπου εδώ έπιασε ένα blender και το πρώτο δείγμα των δικών μου “κρητιρίων” της Pina Colada είχε αυτόματα συμπληρωθεί. Συμπλήρωσε τριμμένο πάγο, προσέθεσε κρέμα και σιρόπι καρύδας (αν κάποιος εκεί έξω χρησιμοποιεί real καρύδα παρακαλώ ας ενημερώσει), χυμό από ανανά και ένα blend από Sailor Jerry και Appleton V/X. Σέρβιρε στο απαραίτητο Hurricane ποτήρι, για γαρνιτούρα μπήκε μια λεπτή φέτα ανανά και ένα κεράσι (δεν ξέρω γιατί αλλά είπαμε, η Pina Colada θέλει φρούτα) και κάπου εκεί μπήκε και η ομπρελίτσα που ήθελα τόσο να δω.

Και εντάξει, το αποτέλεσμα ήταν πιο γλυκό απ` όσο θα ήθελα δεν μπορώ όμως να μην σημειώσω πως ήταν λιγότερο γλυκό από τις δύο αντίστοιχες προσπάθειές μου στο ίδιο ποτό σε άλλα μαγαζιά τις τελευταίες μέρες. Με απλά λόγια, μια χαρά ευχάριστη ήταν η εξωτική μου κυρία και σχεδόν δεν με ενδιέφερε καν που για μια ακόμη φορά τα συστατικά της διαχώρισαν σε λιγότερο από 2 λεπτά. 

Η συνέχεια έγινε με το Hombre, μία συνταγή που μου ετοίμασε επίσης ο κύριος Τριανταφυλλόπουλος, μιας και ο δεύτερος bartender του White Monkey, Σπύρος Τσοπελάκος, την συγκεκριμένη ημέρα απουσίαζε. 

Το Ηombre λοιπόν υπόσχεται τεκίλα, κύματα από μέλι, δρόσισμα από lime και spicy νότες από πιπεριές. Στο ποτήρι σερβίρεται ένα blend από μεσκάλ και Reposado τεκίλα, χυμός από γκρέιπφρουτ και lime, σιρόπι αγαύης, bitters από πορτοκάλι και πολύ περισσότερο chili από όσο θα μπορούσα να αντέξω, οδηγώντας έτσι σε ένα αποτέλεσμα που οι λάτρεις των αρκετά πικάντικων επιλογών θα λατρέψουν και που οι υπόλοιποι θα αναγκαστούμε απλώς την επόμενη φορά να το ζητήσουμε λιγότερο καυτερό. 

Κατά τα άλλα ο κατάλογος φυσικά προτείνει και Pisco Sour λουσμένο με τροπικές βροχές του Αμαζονίου, Mai Tai με μυστικό blend από ρούμια, Rum Crusta με... λευκές μαϊμούδες που δραπετεύουν και γενικότερα αρκετές γνωστές συνταγές με έντονη ποιητική διάθεση που δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια να καταλάβεις τι θα πιεις, κάτι που ορισμένοι (από εμάς τους περίεργους) θα ήθελαν να σημειώνεται η αλήθεια είναι.

Στα plus δεν μπορώ να μην σημειώσω ένα σπιτικό και πολύ νόστιμο σιρόπι φράουλας με βάση το gin που αρωματίζεται με κανέλα Κεϋλάνης και ξύσμα από λεμόνι το οποίο μπορεί κανείς να αναζητήσει μέσα στην πρόταση που ακούει στο όνομα Kamehameha, αλλά και την ενδιαφέρουσα μίξη από ρούμια (λευκά, παλαιωμένα, 2 spiced και ένα overproof) που θα απολαύσει κανείς όταν ο βασιλιάς Zombie φτάσει μπροστά του.

Με απλά λόγια το White Monkey είναι μια πολύ ευχάριστη άφιξη με εσωτερικό αλλά και εξωτερικό χώρο. Με ευχάριστες και χορευτικές μουσικές και με ευκολόπιοτες εξωτικές νότες στα ποτά. Είναι σίγουρα ένα μπαρ που θα επισκεφθώ ξανά και που μάλιστα μου έχει ήδη κινήσει την περιέργεια η εξέλιξή του.