Πολλή δουλειά, ατελείωτο γράψιμο, ραντεβού nonstop, σχέδια και planningγια όσα πρέπει να γίνουν μέσα στον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο που είναι πολλά, ένα ταξίδι στο Λονδίνο, επιστροφή στην Αθήνα για δυο μόλις μέρες και μετά Μονεμβασιά για το τριήμερο FnL event, και στα ενδιάμεσα όλα στο fast forward, να ασχοληθώ με τα αγόρια και το σπίτι μου, να δω την μαμά μου και τους τους φίλους μου, να πιώ καφέ με τις κολλητές μου, να κάνω κανένα μαλλί και κανένα μάνι- πέντι, να μαγειρέψω και κανένα πιάτο φαγητό… Ένας πραγματικός αγώνας δρόμου. Χτες βράδυ, λίγο πριν τα μεσάνυχτα έβαζα πλυντήριο στεγνωτήριο για να καταλάβετε, και αναρωτιόμουν νοερά αν έχω κουράγιο να πάω στο μπάνιο και να βάλω κρέμα στο πρόσωπο μου ή αν θα προσγειωθώ στο κρεβάτι μου με βουτιά και θα κοιμηθώ πριν το κεφάλι μου ακουμπήσει καν στο μαξιλάρι.
Νοιώθω απίστευτα κουρασμένη, αλλά όπως το γράφω το ίδιο δευτερόλεπτο το μετανιώνω γιατί στην πραγματικότητα είμαι αφάνταστα ευγνώμων στο σύμπαν για όλα τα υπέροχα που φέρνει στον δρόμο μου. Κυρίως γιατί όλα τα έχω ονειρευτεί, σχεδιάσει και κυνηγήσει με πάθος μέχρι να συμβούν. Απλά θα ήθελα ιδανικά να είχα λίγο παραπάνω χρόνο να τα απολαύσω και να τα εμπεδώσω, αντί να περνάνε οι στιγμές και σχεδόν να τις ζω στον αυτόματο, με το μυαλό καρφωμένο στο επόμενο ραντεβού/σχέδιο/ ταξίδι/πρόγραμμα.
Κάπου εκεί όμως ξυπνάει μέσα μου ο Χοϊμές και μου θυμίζει πως καμιά φορά, χρειάζεται να ρίχνουμε τους ρυθμούς και να κάνουμε λίγο πίσω. Να πατάμε το pause βρε παιδί μου, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, και άλλη μία, να ξεκολλάμε το βλέμμα μας από τις κοντινές λεπτομέρειες και να κοιτάζουμε την μεγάλη εικόνα στο βάθος, και μετά να βάζουμε τις υποχρεώσεις, τα θέλω, τα μπορώ και αντέχω μας στην ζυγαριά και να αποφασίζουμε τι θα κάνουμε και τι θα αφήσουμε, έτσι ώστε να υπάρχει σε όλα η χαρά που τους αναλογεί για να έχουν ουσία. Και να αφήσουν στην ψυχή μας το φωτεινό τους ίχνος.
Anyway. Μεγάλη εισαγωγή και ίσως λίγο πιο dramatic από όσο χρειάζεται, για να σας πω ότι μετά από πολλή σκέψη – και με μεγάλη δυσκολία- αποφάσισα να αφήσω για του χρόνου ένα project που το ετοιμάσαμε με πολλή χαρά και ενθουσιασμό, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα πως δεν θα έχω το κουράγιο, τον χρόνο και κυρίως την ενέργεια για να το υλοποιήσω και να το υποστηρίξω όπως χρειάζεται για να γίνει όπως πρέπει και όπως του αξίζει. Μιλάω για το γούρι που θα κάνουμε σε συνεργασία με την αγαπημένη μου Λιάνα Βουράκη, και που παρόλο που από την μεριά της είναι έτοιμο – και πραγματικά πανέμορφο- ο χρόνος που έχει απομείνει μέχρι το The Pop Up Project της Φαίης και της Ιλενάνας όπου κατά παράδοση πια λανσάρεται το Blond item της κάθε χρονιάς, είναι ελάχιστος.
Να κάνω εδώ μια παρένθεση και να σας εξηγήσω πως όπως και πέρσι με το JellyJam, έτσι και φέτος – ή μάλλον του χρόνου πια- κάθε κουτί είναι κλεισμένο και αριθμημένο στο χέρι από μένα προσωπικά, όπως είναι δεμένος και κάθε φιόγκος, κάθε κορδέλα, και προσεγμένη κάθε μικρή λεπτομέρεια, έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι αυτό που δηλώνουμε. Μοναδικό και συλλεκτικό. Πολλαπλασιάστε το αυτό επί 500 κομμάτια, βάλτε μέσα και το στήσιμο του περιπτέρου – και πριν από αυτό το ψάξιμο για την διακόσμηση, το τύπωμα των banners, την διαφήμιση, τα κομμάτια που πρέπει να σταλούν νωρίτερα σε δημοσιογράφους και sites- και δυο μέρες στο Μουσείο Γουλανδρή, μια για να στήσουμε και μια για να είμαστε εκεί, στο ροζ περίπτερο, γελαστοί κεφάτοι και ξεκούραστοι, προσθέστε και τι άλλο έχω να κάνω αυτή την εποχή, ένα event του FnLτις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου, ένα ακόμα ταξίδι στο Λονδίνο λίγες μέρες μετά, τα Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά στις 19 του μήνα και το dinner στις 20, την αλλαγή του Blondμέσα στον Δεκέμβριο και ένα launching party που σχεδιάζουμε για να το γιορτάσουμε, την διοργάνωση του Πρωτοχρονιάτικου eventτου FnLπου trust me, έχει τρελό τρέξιμο για να γίνουν όλα όπως πρέπει, και μετά, στις 8 Ιανουαρίου τα FnL Restaurant Awards. Και βέβαια, παράλληλα, όλα τα τρέχοντα, δηλαδή γράψιμο, ανέβασμα ύλης κάθε βδομάδα, τραπέζια στο σπίτι γιατί έρχονται και γιορτές, τα οικιακά που δεν τελειώνουν, η ζωή μας που συνεχίζεται to make a long story short.
Τα σκέφτηκα λοιπόν όλα αυτά, τα ζύγισα, τα μέτρησα, και αποφάσισα πως το γούρι θα πάει για του χρόνου. Είναι ένα project που το αγαπώ πολύ και που το κάνω παρέα με μια πολύτιμη φίλη της ζωής μου, και θέλω να το χαρώ, και να το απολαύσω, και να του δοθώ όπως πρέπει. Να είναι μια γιορτή και να ζήσω το κάθε μικρό της βήμα με το μυαλό μου όλο εκεί. Να γίνουν όλα όπως πρέπει και κάθε μικρό σακουλάκι που θα πάρετε στα χέρια σας να είναι φορτισμένο με υπέροχη ενέργεια και άφθονο ροζ. Και η μέρα στο Pop Up να είναι μια αληθινή γιορτή και εγώ να σας περιμένω για να τα πούμε και να περάσουμε τέλεια, και όχι να είμαι ένα όρθιο πτώμα. Ελπίζω να με καταλάβετε. Και να με δικαιολογήσετε.
Στο μεταξύ, σας υπόσχομαι πως έχουμε πολύ ωραία πράγματα να κάνουμε και να ζήσουμε στην διαδρομή. Θα ξεκινήσουμε με έναν ωραίο διαγωνισμό τον Νοέμβριο μέσα από την σελίδα του Blond στο FB– stay tuned για τις λεπτομέρειες- και έπεται συνέχεια. Είπαμε, τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση