Δέκα στα δέκα για το δεκαράκι

Ενώ συνεχίζεται αδιάλειπτη η σκανδαλώδης κατάσταση με το χύμα τσίπουρο που έχει κατακλύσει κάθε γωνιά της Ελλάδας, υπάρχουν ακόμη επιχειρηματίες που είναι διατεθειμένοι να υποστούν τις αμέτρητες ταλαιπωρίες που συνεπάγεται η νόμιμη απόσταξη και διακίνηση αλκοολούχων ποτών στη χώρα μας για να μας προτείνουν εμφιαλωμένο τσίπουρο υψηλής ποιότητας. 

Διότι βλέπετε, αγαπητοί αναγνώστες, ενώ όλοι αναγνωρίζουν ότι το χύμα τσίπουρο εκτός από τους κινδύνους που ενέχει για την υγεία, κοστίζει και στο δημόσιο πάνω από 200 εκατ. ευρώ σε διαφυγόντα έσοδα (από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης μέχρι τον ΦΠΑ και τον φόρο εισοδήματος), κανείς εξ όσων μας κυβερνούν δεν έχει το θάρρος να τα βάλει με τους βουλευτές-προστάτες του χύμα τσίπουρου γιατί οι κύριοι αυτοί απειλούν ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση.

Όσο, λοιπόν, διαρκεί αυτή η άθλια κατάσταση, που καταστρέφει κάθε σοβαρή προσπάθεια παραγωγής αμπελοοινικού αποστάγματος υψηλής ποιότητας στη χώρα μας, είναι υποχρέωση όλων μας να στηρίζουμε όπου μπορούμε και όσο μπορούμε όλα τα εμφιαλωμένα αποστάγματα, πόσο μάλλον όταν αυτά είναι το αποτέλεσμα σοβαρής σκέψης και προσπάθειας.

Ένα τέτοιο τσίπουρο είναι το σχετικά νεο-αφιχθέν «Δεκαράκι» από τον Τύρναβο. Πρόκειται για ένα κοινό επιχειρηματικό εγχείρημα της γνωστής οικογένειας οινοποιών Βασδαβάνου από το Δαμάσι Λάρισας με τον μετρ του ελληνικού αποστάγματος Νίκο Καλογιάννη, τον άνθρωπο που ούτε λίγο ούτε πολύ άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ούζου όταν οραματίστηκε το Ούζο Πλωμαρίου Ισίδωρου Αρβανίτη με τη γνωστή συσκευασία. «Πήγαμε στην καρδιά της παραγωγής τσίπουρου, στον Τύρναβο, για να δημιουργήσουμε το νέο μας προϊόν», λέει ο κ. Καλογιάννης αναφερόμενος στο Δεκαράκι.

Το Δεκαράκι είναι η λύση για όσους θέλουν να πιουν ένα καλό τσίπουρο που δεν είναι χύμα. Έχει σχεδιαστεί ως μία «καθημερινή λύση», με ένα οικείο όνομα για τον καταναλωτή («το δέκα το καλό»), μία ετικέτα λίγο ρετρό που θυμίζει την παλιά Αθήνα και κατακόκκινο καψύλι που παραπέμπει στο χρώμα της ποικιλίας σταφυλιού από την οποία προέρχεται. Αυτή είναι υψίστης σημασίας, γιατί καθορίζει γευστικά το συγκεκριμένο τσίπουρο.

Το μοσχάτο Αμβούργου ή μοσχάτο Τυρνάβου, όπως έχει το δικαίωμα να λέγεται τώρα είναι, σύμφωνα με τον καθηγητή αμπελολογίας Μανόλη Σταυρακάκη στο έξοχο βιβλίο του «Αμπελογραφία», μία ποικιλία που αποτελεί διασταύρωση μοσχάτου Αλεξανδρίας με τη γερμανο-ιταλική schiava grossa ή trollinger. Αν και, διεθνώς τουλάχιστον, δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης ως οινοπαραγωγική ποικιλία (εξάλλου είναι περισσότερο γνωστή ως επιτραπέζια ποικιλία), στην Ελλάδα έχει καθιερωθεί ως μία από τις καλύτερες για την παραγωγή τσίπουρου. Στη Θεσσαλία καλλιεργούνται τουλάχιστον 15.000 στρέμματα μοσχάτου Αμβούργου και σε συναπόσταξη συμμετέχει σε όλα σχεδόν τα τσίπουρα που αφθονούν στην ευρύτερη περιοχή.

Μία από τις πρωτοτυπίες που αφορούν το Δεκαράκι είναι η παραγωγή του αποκλειστικά από μοσχάτο Αμβούργου (μία προσέγγιση η οποία για κάποιο λόγο σπανίζει στην περιοχή αν και παλαιότερα ο τοπικός συνεταιρισμός επίσης είχε ένα τσίπουρο που ήταν 100% μοσχάτο Αμβούργου) που του δίνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Το Δεκαράκι ξαφνιάζει με την καθαρότητα και τη σαφήνεια των αρωμάτων του και έχει το μεγάλο προτέρημα να μη μυρίζει καθόλου οινόπνευμα. Αντιθέτως, σε πρώτη μύτη θυμίζει λίγο τριαντάφυλλα ενώ στη γεύση έχει μέχρι και αρώματα εσπεριδοειδών ― και όλα αυτά δίχως να γέρνει προς γκράπα μεριά αλλά να είναι ένα κλασικό, ελληνικό, τσίπουρο απλώς ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο.

Οι παραγωγοί του συνιστούν να πίνεται δροσερό με λίγο ή καθόλου νερό.