Πριν από μερικές εβδομάδες ο εγκατεστημένος στην Αρκαδία κύπριος οινοπαραγωγός Γιάννης Τσέλεπος, έκλεισε μια τριετή συμφωνία εξαγωγής ερυθρών οίνων προς την Κίνα, αξίας 840.000 ευρώ. Η συμφωνία είναι σημαντική, τιμά το ελληνικό κρασί και τον ίδιο, ωστόσο η δημοσιότητα που απέκτησε ήταν πρωτόγνωρη και ξάφνιασε και τον ίδιο. Μάλιστα δεν πρόλαβε να στεγνώσει η μελάνη των υπογραφών και το προσκήνιο κατέλαβε μια άλλη συμφωνία, πάλι με Κινέζους, εκείνη του συνεταιρισμού της Νάουσας που και αυτή δημοσιεύθηκε σε όλες τις εφημερίδες.
Είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικές εφημερίδες της χώρας δείχνουν τόσο ενδιαφέρον για τα εξαγωγικά επιτεύγματα των ελλήνων οινοποιών. Γιατί άραγε; Γιατί, πολύ απλά, ο κόσμος διψά για ειδήσεις που δεν είναι απαισιόδοξες και αρνητικές. Η εξαγωγή ελληνικών κρασιών στη «μακρινή Κίνα» είναι, φαντάζομαι, για τον μέσο Έλληνα μια απίστευτη νότα αισιοδοξίας, που αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία ακριβώς επειδή πρόκειται για κρασί, ένα προϊόν απόλυτα ταυτισμένο με την Ελλάδα. Το μάθημα είναι σημαντικό για τον κλάδο του κρασιού.
Η Νέα Ελλάδα που ανατέλλει μέσα από την κρίση θα είναι η Ελλάδα της αυθεντικότητας και της δημιουργίας, της σκληρής δουλειάς και της επιτυχίας, στοιχεία που ήδη ενσαρκώνει το ελληνικό κρασί. Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι η στιγμή που το ελληνικό κρασί πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του, να υπενθυμίσει σε όλους πως είναι η αυθεντική πρόταση, η λογική λύση, η απάντηση στους μοιρολάτρες, τους απαισιόδοξους, τους καταστροφολόγους.
Υπάρχει σήμερα μια τάση ανάμεσα στους Έλληνες — που την είδαμε να εκτυλίσσεται στην περίπτωση των οινοποιών που εξάγουν στην Κίνα — να επιβραβεύσουν όσους δημιουργούν, όσους παράγουν ελληνικά προϊόντα, τους επιχειρηματίες εκείνους που φέρνουν πλούτο στην πατρίδα.
Οι υγειώς σκεπτόμενοι Έλληνες θέλουν η χώρα αυτή να έχει προοπτική. Αντιλαμβάνονται πως δίχως τη δημιουργία πλούτου από εμάς τους ίδιους, δεν υπάρχει μέλλον. Είναι μια από τις επιπτώσεις της κρίσης και της πλήρους αποδόμησης του δήθεν: επιστρέφουμε σε μια πιο αληθινή Ελλάδα — το αντίθετο της Ελλάδας της αστακομακαρονάδας και του Καγιέν — όπου το ελληνικό κρασί και το ελληνικό απόσταγμα θα κληθούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η Ελλάδα έχει μέλλον και κάθε οινοποιός οφείλει στα παιδιά του να είναι ένα ζωντανό κομμάτι αυτού του μέλλοντος. Το κρασί, μέρος αναπόσπαστο της ελληνικής γης, πρέσβης της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας, θα βγει κερδισμένο από αυτήν την κρίση γιατί κάθε μέρα που περνά καταρρέουν τα δήθεν που το οδηγούσαν σε λάθος δρόμους ενώ σε λίγο όλοι θα αναγνωρίζουν πως έχει αξία μοναδική γιατί αντιπροσωπεύει αξίες πραγματικές.
Είναι η στιγμή που η ηγεσία του κλάδου πρέπει να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία συσπείρωσης όλων των οινοποιών ώστε να βγει προς τα έξω η εικόνα ενός κλάδου δυναμικού και αισιόδοξου, παραγωγικού και κερδοφόρου. Όπως έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη στο Αμπελοτόπι, «το κρασί δεν θέλει μιζέρια». Ακόμα και μέσα στην κρίση, το ελληνικό κρασί το οφείλει στον εαυτό του να είναι στην πρώτη γραμμή της ανοικοδόμισης της νέας Ελλάδας.
Όπως γράφει σε ένα σπουδαίο του άρθρο για την ελληνική κρίση στο eurozine.com ο Γιώργος Πρεβελάκης, καθηγητής γεωπολιτικής στη Σορβόννη, αφενός μεν η Ελλάδα πάντα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στο κοινωνικό φαντασιακό των Ευρωπαίων, αφετέρου ο «ελληνικός χώρος» («l’espace grec») δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την ελληνική επικράτεια (είναι μεγαλύτερος λόγω του απόδημου ελληνισμού αλλά και για άλλους λόγους). Με άλλα λόγια, η έννοια «Ελλάδα» (και προφανώς κάθε τι το ελληνικό) είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη από την ίδια τη χώρα συγκρινόμενη με άλλα κράτη — ακόμα και πολύ μεγαλύτερα. Πρόκειται για ανυπολόγιστης αξίας ατού σε ό,τι αφορά προϊόντα όπως το κρασί, που βασίζεται εξ ολοκλήρου στη γεωγραφική του προέλευση.
Οι περιστάσεις απαιτούν φαντασία, νέες ιδέες και συλλογικότητα. Ας ελπίζουμε πως οι οινοποιοί μας θα ανταποκριθούν με επιτυχία.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση