Μέσα σε δύο, μόλις, χρόνια η «Οινοξένεια» των Πλαγιών της Αιγιάλειας απογειώθηκε με μία σειρά από εντυπωσιακές εκδηλώσεις που έγιναν μέσα στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Κινητοποιήθηκαν έξι οινοποιεία της περιοχής με μεγάλη γεωγραφική διασπορά στις εκδηλώσεις τους. «Βραδιά γαστρονομίας» (τέλος πάντων...), «wine cocktail night & θερινό σινεμά», θέατρο, μουσική, άλογα, αλεξίπτωτα πλαγιάς, ποδηλασίες, συζητήσεις και διαλέξεις, η επιλογή ήταν μεγάλη για τον κόσμο που τις τίμησε δεόντως ερχόμενος από το Αίγιο, την Πάτρα, την Ακράτα και ένα σωρό άλλους τουριστικούς προορισμούς της ευρύτερης περιοχής.
Οι πιο καθιερωμένες «Μεγάλες Μέρες της Νεμέας» (φέτος γιόρταζαν τη δεκαετία), έγιναν στις 5, 6 και 7 Σεπτεμβρίου με πολλά οινοποιεία της Νεμέας να έχουν οργανωθεί για την υποδοχή εκατοντάδων επισκεπτών, κυρίως από την Αθήνα. Παρότι η καλοκαιρία δεν ήταν στο ραντεβού ―έβρεχε καταρρακτωδώς κάθε απόγευμα για περίπου μία ώρα― ο κόσμος που ήρθε ήταν πολύς και εκμεταλλεύτηκε τις προτάσεις των οινοποιών της Νεμέας (φωτό). Σημαντική ήταν η παρουσία των «Wine Commaders» που είχαν οργανώσει στο Δημαρχείο της Νεμέας όλο το Σαββατοκύριακο μία γευστική δοκιμή με τα κρασιά της περιοχής πολύ έξυπνα ταξινομημένα ανά γευστικές ομάδες.
Δεν έχει νόημα στο σημείωμα αυτό να αναφερθώ αναλυτικά στις δεκάδες εκδηλώσεις που οργανώσαν οι οινοποιοί στους χώρους τους. Θέλω απλώς να σημειώσω, κινδυνεύοντας να στεναχωρήσω για άλλη μία φορά πολλούς καλούς μου φίλους, πως κάπου έχει δημιουργηθεί μία παρεξήγηση για το τι πρέπει να είναι αυτές οι εκδηλώσεις.
Αναμφίβολα είναι πολύ θετικό να επισκέπτονται τα οινοποιεία οι «απλοί καταναλωτές» (ο καθιερωμένος ευφημισμός του κλάδου γι’ αυτούς που έχουν μαύρα μεσάνυχτα από κρασί) και να περνούν καλά τρώγοντας, πίνοντας, ιππεύοντας, ενίοτε πετώντας..., και μάλιστα τζάμπα. Πολλοί από αυτούς, φαντάζομαι, αγοράζουν και κάποιες φιάλες για το σπίτι ενισχύοντας έτσι το εισόδημα των παραγωγών αυτήν τη δύσκολη περίοδο.
Ωστόσο το πανηγύρι έχει πάρει τέτοια έκταση, ο ανταγωνισμός μεταξύ των οινοποιείων για το ποιος θα έχει τον περισσότερο κόσμο είναι τόσο μεγάλος, που κάπου έχει χαθεί όχι μόνο το μέτρο αλλά, πάνω απ’ όλα, ο πρωταγωνιστικός ρόλος του κρασιού. Το κρασί, που υποτίθεται είναι ο λόγος για τον οποίον θα έπρεπε κάποιος να επισκεφθεί ένα οινοποιείο έχει καταντήσει να είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά, η ύστερη σκέψη στον προγραμματισμό των εκδηλώσεων αλλά και στις επισκέψεις που γίνονται στα οινοποιεία. Ναι, τα κρασιά των οινοποιών είναι εκεί προς δοκιμή. Ναι, όλοι πίνουν και μερικοί δοκιμάζουν κιόλας. Ναι, το κρασί ρέει και αυτό είναι ωραίο, ναι, όλα περιστρέφονται γύρω από τον Διόνυσο, την άμπελο, το κρασί, τις ετικέτες και τα επιτεύγματα των οινοποιών (ειδικά σε ό,τι αφορά τις κτιριακές εγκαταστάσεις).
Εκείνο που μου λείπει είναι η καθαρά οινολογική προσέγγιση. Η μοναδική, η ξεχωριστή γευστική δοκιμή που δεν θα μπορούσα να κάνω πουθενά αλλού. Το κρασί που θα μου μείνει αξέχαστο. Η πραγματική, η σε βάθος ενημέρωση για το αμπελοτόπι και τη δουλειά του οινοποιού, η έξτρα πληροφορία για το αμπέλι ή το κρασί που θα με κάνει να αισθανθώ πως δεν έχασα το χρόνο μου. Τα βρήκα όλα αυτά, σε ένα οινοποιείο, όπου ο Χρίστος Αϊβαλής μέσα σε μόλις 15’ μας μετέφερε τη φιλοσοφία του, το πάθος του γι’ αυτό που κάνει και τις φιλοδοξίες του με λόγια λίγα, σταράτα και συγκροτημένα... Με ένα, μόνο, ποτήρι κρασί, που καθρέφτιζε όλα όσα έλεγε. Δεν ήταν ο μόνος, ήταν όμως η μειοψηφία.
Ασφαλώς οι περισσότεροι οινοποιοί κάτω από άλλες συνθήκες (δηλαδή εκτός γιορτινών ημερών) έχουν την ικανότητα να σε ταράξουν στην οινολογία και στην «αμπελοφιλοσοφία» (με την κυριολεκτική έννοια, εδώ!), και το κάνουν πολύ καλά. Γιατί, όμως, οι «ανοιχτές πόρτες» και οι «γιορτές κρασιού» να στοχεύουν μόνο στον «απλό καταναλωτή» και όχι και στον ενημερωμένο οινόφιλο; Ποιος ο λόγος για τον τελευταίο να συμμετάσχει;
Έτσι όπως πάει το πράγμα, σε λίγο οι γιορτές αυτές δεν θα διαφέρουν και πολύ από τα τρισκατάρατα πανηγύρια των χωριών με μόνη διαφορά ότι δεν θα σερβίρεται χύμα κρασί, ότι δεν θα γίνονται στις πλατείες αλλά στα αυλές των οινοποιείων και ότι αντί για λαϊκά και δημοτικά άσματα θα παίζεται τζαζ (αμάν πια αυτή η καταραμένη τζάζ, πόσο τη μισώ!).
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση