Μια νέα αφορμή για χαλάρωση γεννιέται στον Κήπο του 6 d.o.g.s.

29 Ιανουαρίου 2014
Ελένη Νικολούλια
O Κήπος του 6 d.o.g.s θα μπορούσε να θεωρηθεί “outsider” ως επιλογή για cocktail. Δεν είναι και ακολουθεί αναλυτικά το γιατί...


Είναι λίγο παρεξηγημένο το συγκεκριμένο μαγαζί. Απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερο κοινό, σε αυτό που έχει έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες, σε αυτό που ζει μέσα από τα parties και την ηλεκτρονική μουσική, σε εκείνο που προτιμά να “αράζει” παρά να “απολαμβάνει” όση ώρα θα παραμείνει εδώ.

Το 6 d.o.g.s αποτελείται από διάφορους χώρους, ωστόσο στην συγκεκριμένη στήλη θα επικεντρωθούμε στον Κήπο του, ένα σημείο που αξίζει να έχουμε επισκεφθεί έτσι για την εμπειρία, αλλά και ένα μέρος το οποίο όσο περνάει ο καιρός δείχνει να εξελίσσεται και στον αγαπημένο μου τομέα, τα αποστάγματα και την σωστή τους χρήση μέσα σε ένα cocktail.

Ο Κήπος του 6 d.o.g.s είναι ίσως ο πιο “διαφορετικός” που μπορεί να συναντήσει κανείς στην πόλη. Πρόκειται ουσιαστικά για μια μεγάλη αυλή με ξύλινα, σχεδόν χαριτωμένα έπιπλα που πατούν πάνω σε άμμο όλο τον χρόνο. Η άμμος δεν ενδείκνυται για τακούνια και έτσι από εδώ ξεκινάμε να θέτουμε τις βάσεις για το τι θα αντιμετωπίσουμε καθώς κατεβαίνουμε τα σκαλιά και μπαίνουμε στον χώρο του, αλλά και το στιλ του κόσμου που θα βρούμε μπροστά μας.


Συνέχεια έχει το μπαρ... Σε ρόλο head bartender στον Κήπο συναντάμε τον Μάριο Ηλιόπουλο, ο οποίος με την αυτοπεποίθηση που του χάρισε η πρόκρισή του στους 6 φιναλίστ του πρώτου κύματος του παγκόσμιου διαγωνισμού World Class 2014, μας συστήνει στην δουλειά του...

Ο κύριος Ηλιόπουλος, μαζί με την ομάδα του κινείται όπως ακριβώς αρμόζει τόσο στον σχεδόν καλοκαιρινό, σχεδόν ταξιδιάρικο και μόνιμα χαλαρό χώρο του Κήπου, ωστόσο δεν παραβλέπει την αδυναμία του στα αποστάγματα και την χρήση τους μέσα σε κλασικές συνταγές, κάτι που άλλωστε ο κόσμος δείχνει να προτιμά όλο και περισσότερο.

Ο νεαρόκοσμος που κατά βάση επισκέπτεται τον Κήπο θα αναζητήσει κυρίως Tiki συνταγές και έτσι η αδυναμία του μπαρ του στο ρούμι είναι εμφανής και παρουσιάζεται μέσα από 20 περίπου ετικέτες.

Όσο για τον κατάλογό του, συνοπτικά θα τον περιέγραφα ως μια προσπάθεια να εκπαιδεύσει το κοινό του πάνω στα cocktail ή ακόμα και να το συστήσει σε αυτά και έτσι ορθώς απλώς “πειράζει” από (ελάχιστα έως πολύ) ορισμένες κλασικές ή και “καθιερωμένες” συνταγές και δεν πειραματίζεται τόσο με νέες.

Το Zombie για παράδειγμα που θα προσφέρει στον πελάτη, θα προέρχεται από μία συνταγή εμπλουτισμένη με περισσότερη κανέλα, χυμό από ροζ grapefruit και ελάχιστο πουρέ από passion fruit.

Αντίστοιχα το Daiquiri θα προταθεί μέσα από δύο διαφορετικές παραλλαγές, μία με ζάχαρη αρωματισμένη με μέντα που βρήκα αρκετά έξυπνη και μία με γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο που ειδικά στις κυρίες αρέσει πολύ.

Το Negroni, θα σερβιριστεί άλλοτε με Amaro Montenegro αντί για Campari ώστε να βγει αρκετά πιο γλυκό, ή ακόμα και στην κλασική του εκτέλεση με την οποία έχω και προσωπική εμμονή, αλλά εμπλουτισμένη με μερικά dash από bitters σοκολάτας που ναι, με γαργάλισαν ευχάριστα και δεν αλλοίωσαν τη γεύση που πάντα επιθυμώ να απολαμβάνω.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις υπόλοιπες classic συνταγές, όπως για παράδειγμα με το Old Fashioned που εδώ φτιάχνεται με ουίσκι σίκαλης και ζάχαρη αρωματισμένη με δαμάσκηνο αλλά και με το Americano που έρχεται μυρωδάτο και παιχνιδιάρικο με Lillet και σόδα αρωματισμένη με μαστίχα.

Τα αρώματα των λουλουδιών, τα γλυκόπιοτα cocktail, οι απλές συνταγές αλλά και τα φρούτα είναι τα στοιχεία που με απλά λόγια υπογραμμίζονται στις περισσότερες προτάσεις του Κήπου, κάτι που βρίσκω απόλυτα λογικό. 

Μην ξεχνάμε άλλωστε πως στην ευρύτερη περιοχή του Ιστορικού Κέντρου μπορεί κανείς να συναντήσει ορισμένα από τα καλύτερα μπαρ της χώρας, και έτσι το να βρίσκαμε ένα ακόμη “εξειδικευμένο” cocktail bar μπορεί να ευχαριστούσε ορισμένους, δεν θα συνέβαινε όμως το ίδιο και με το κοινό που θέλει να συγκεντρώνει το ίδιο το μαγαζί και που τώρα σιγά-σιγά μαθαίνει να αγαπά και να εκτιμά την μαγεία του mixing glass. Αυτό άλλωστε δεν είναι το ζητούμενο;

Και για να περάσουμε στις house συνταγές, δοκίμασα και εκείνη με το όνομα Olive Double Black Sour, η οποία ουσιαστικά είναι ό, τι ακριβώς αποκαλύπτει και το όνομά της: Μια βάση από Johnnie Walker Double Black, λικέρ ελιάς, χυμό από lime, ένα ασπράδι αυγού και μία κουταλιά ζάχαρης αρωματισμένης με σοκολάτα και τσίλι. Στην έξυπνη συνταγή του κυρίου Ηλιόπουλου το αυγό ήταν αρκετά πιο έντονο από όσο θα ήθελα και έτσι χάθηκε εντελώς και η ελιά, ωστόσο αυτή η σπιρτάδα του τσίλι μου κράτησε καλή παρέα ώσπου να περάσω στον επόμενο πειραματισμό του, μία σπιτική πάστα από καβουρδισμένο και καραμελωμένο φουντούκι. Πώς θα την χρησιμοποιήσει μπορεί ακόμα να μην έχει αποφασίσει, ωστόσο καθόλου εντύπωση δεν θα μου έκανε αν το ρούμι στον Κήπο έβρισκε ακόμη έναν καλό φίλο και στεκόταν στο χείλος του ποτηριού ώστε να “ξεγελάσει” τον beginner του σπουδαίου αυτού αποστάγματος και να τον κάνει να το απολαύσει ακόμη και σκέτο. 

Στον Κήπο του 6 d.o.g.s. γεννιέται μια νέα αφορμή για χαλάρωση. Και για να το πω και πιο απλά... αν έχουμε συνηθίσει στα μπαρ του κέντρου να ακούμε τζαζ, να διαβάζουμε για κλασικές συνταγές και να βλέπουμε μπροστά μας κομψούς bartender ντυμένους αντίστοιχα, τότε... αυτό ακριβώς θα βρούμε και εδώ. Και μάλιστα σε μια φάση που ξέρει ακριβώς τι θέλει: Να γαργαλίσει και όχι να καινοτομήσει. Το δεύτερο άλλωστε μπορούμε να το βρούμε ελάχιστα βήματα πιο πέρα μέσα από διάφορες επιλογές.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση

CUERVO PALOMA SPONSOR