Γιορτή των αισθήσεων!

Ακόμη και σήμερα, χιλιάδες πούρα μετά από το πρώτο που κάπνισα (ένα συγκλονιστικό κουβανέζικο Davidoff Dom Perignon, το 1987) δεν έχω σταματήσει να αδημονώ όταν πέφτει στα χέρια μου ένα εξαιρετικό πούρο. Όπως πριν λίγες μέρες που πέτυχα ένα ασύλληπτο κουτί με Montecristo No 2. Είχα πολύ καιρό να δω τόσο σκούρο Montecristo και το wrapper του είναι τόσο ελαιώδες και στιλπνό που μου λαδώνει τα δάχτυλα όταν το κρατώ.  Το τέλειο πούρο.

Τι και αν τα –πάντα καλά- Montecristo No 2 δεν συμπεριλαμβάνονται ποτέ στις λίστες με τα προσωπικά αγαπημένα μου πούρα; Τι και αν συνήθως εκτιμώ περισσότερο τα Edmundo από την συγκεκριμένη μάρκα ή τα Partagas Serie  P No 2 αν θέλω να καπνίσω πυραμίδα; Αυτή είναι μια μόνο από τις γοητείες του πούρου. Ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις. Το καθένα πούρο ή έστω το κάθε κουτί έχει τις μικροδιαφορές του. Και αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα όταν πέφτεις σε κάτι λιγότερο καλό από αυτό που έχεις στο μυαλό σου, αλλά είναι τόσο μαγικό όταν βρίσκεσαι μπροστά σε ένα κουτί όπως αυτά τα Montecristo που ξεχνάς όποια απογοήτευση. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο προϊόν που να ενσαρκώνει με ιδανικότερο τρόπο τη γοητεία του χειροποίητου.

Η απόλαυση ενός πούρου αφορά κυριολεκτικά όλες τις αισθήσεις. Την όραση γιατί από εκεί ξεκινούν όλα. Το ίδιο το πούρο, αλλά και τα πολυάριθμα αξεσουάρ του είναι πραγματική χαρά για το μάτι. Την αφή επειδή τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτή τη μεταξένια, λαδερή αίσθηση ενός κορυφαίου wrapper και γιατί με την αφή είναι που καταλαβαίνεις αν αυτό που θα καπνίσεις θα έχει ικανοποιητικό τράβηγμα και άρα θα μπορέσει να αναπτύξει όλα το εύρος των αρωμάτων του που βέβαια θα τα νιώσεις με την όσφρηση. Και βέβαια τη γεύση, γιατί εκεί τελικά παίζεται όλο το παιχνίδι. Στο στόμα.

Όμως το πούρο δεν ικανοποιεί μόνο τις αισθήσεις. Χαλαρώνει. Χαρίζει ευχάριστες στιγμές μέσα στην ημέρα. Ακόμη και αν δεν του αφιερώνεσαι πλήρως όσο το καπνίζεις, έχει τον τρόπο του να τραβάει την προσοχή σου. Εμένα προσωπικά με βοηθά να δίνω αξία στην κάθε στιγμή, μου φέρνει στο μυαλό ευχάριστες αναμνήσεις, με κάνει να «ταξιδεύω» ανά πάσα στιγμή στους χώρους που εγώ προσωπικά θεωρώ ιδανικούς για την απόλαυση ενός πούρου: ένα καλό εστιατόριο, ένα «παλιομοδίτικο», πολυτελές μπαρ-λέσχη με δερμάτινες μπερζέρες, ένα ωραίο αυτοκίνητο σε μια όμορφη διαδρομή και βέβαια η ίδια η Αβάνα.

Μπορεί να θεωρητικολόγησα λίγο αυτή την φορά, αλλά η απόλαυση του πούρου είναι κάτι πολύ περισσότερο από λίστες πούρων, βαθμολογίες και περιγραφές αρωμάτων... καλό είναι να μην το ξεχνάμε και αυτό.