Σε μία γειτονιά αμήχανα ήσυχη, στο Κερατσίνι, όπου δεν υπάρχει κανένα εστιατόριο ή μπαρ σε μεγάλη ακτίνα, το Ψαροκόκκαλο της Άννας εδώ και περισσότερα από 15 χρόνια, έχει καταφέρει να είναι σχεδόν κάθε μέρα γεμάτο. Και όπως έχει αποδείξει στο πέρασμα του χρόνου, η συνταγή της επιτυχίας για μία κλασική, λαϊκή ψαροταβέρνα μακριά από τη θάλασσα, δεν εξαρτάται μόνο από έναν παράγοντα…
Η Άννα Σπηλιώτη, μαγείρισσα και ιδιοκτήτρια της ψαροταβέρνας, είχε την πρώτη της επαφή με τα θαλασσινά από το κατάστημα ειδών αλιείας του πατέρα της. Εκεί, είχε γνωρίσει όλους τους ψαράδες της περιοχής, που έπαιρναν δίχτυα και άλλα σύνεργα για τα καΐκια τους. Είχε μάθει όλα τα είδη από τα ψάρια και τα όστρακα, τις εποχές τους, ενώ από τη μητέρα της είχε μάθει πώς να τα μαγειρεύει.
Ως εκ τούτου, όταν άνοιξε το εστιατόριο, είχε έτοιμες τις επαφές για να προμηθεύεται τις καλύτερες φρέσκιες πρώτες ύλες και φυσικά κανείς δεν τολμούσε να της δώσει σκάρτο «πράμα». Στο εστιατόριό της δεν έχει καταδεχθεί ποτέ να βάλει καταψύκτη. «Δεν έχει καμία θέση η κατάψυξη σε εστιατόριο με θαλασσινά», μου λέει η ίδια και εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι πόσες φορές έχω δοκιμάσει κατεψυγμένα ψάρια σε εστιατόρια που σου βρέχει το πόδι το κύμα και αυτομάτως σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι τρως φρέσκο ψάρι. Στον χώρο, μετά από πολλά χρόνια, έκανε μία μεγάλη ανακαίνιση και από ψαροταβέρνα της γειτονιάς έγινε… μοντέρνα ταβέρνα. Επίσης, αέρα ανανέωσης, έδωσε η κόρης της Σύλια, η οποία πήγε σε σχολή μαγειρικής και έχει αναλάβει το πάσο.
Πέρα και πριν από τα πιάτα, το Ψαροκόκκαλο της Άννας διαθέτει μία ατέρμονη ποικιλία από παλαιωμένα τσίπουρα, αφού η ίδια θεωρεί, για το φαγητό που προσφέρει, το τσίπουρο και το ούζο πιο σημαντικά από το κρασί. Σε κρασί υπάρχουν βασικές ετικέτες, αλλά και τρεις κάνουλες που γεμίζουν με χύμα τα κανάτια. Η ψαριέρα διαθέτει ό,τι έβγαλαν τα ξημερώματα τα καΐκια. Επίσης, συνήθως φροντίζει να βρίσκει θαλασσινά που έκαναν το εστιατόριο πόλο έλξης, όπως τα παϊδάκια από καβούρι, τα οποία σερβίρονται με σάλτσα από μουστάρδα και λεμόνι, αν και στην πρόσφατη επίσκεψή μου ήταν του θανατά αλμυρά, όμως τα έσωζε λίγο πλύσιμο με χυμό από το άφθονο φρέσκο λεμόνι που υπήρχε στο τραπέζι.
Τα ψάρια, είτε μικρά, είτε μεγάλα, ο πελάτης μπορεί να ζητήσει να μαγειρευτούν στο τηγάνι ή στο κάρβουνο. Δοκίμασα μια σκορπίνα στη σχάρα, που θα μου μείνει αξέχαστη, τόσο τρυφερή και ζουμερή, που δεν ήθελε ούτε λαδολέμονο. Επίσης, μία μεγάλη γλώσσα στα κάρβουνα, της οποίας το κόκαλο ξεκολλούσε τραβώντας απλώς το κεφάλι και αποκαλυπτόταν η πλούσια λευκή σάρκα της ως φιλέτο. Τα αχνιστά μύδια είναι μεγάλα, γλυκά, και έχουν την οξύτητα που χρειάζονται μόνο για να αναδεικνύεται το άρωμα του ιωδίου. Τα ωμά φρέσκα όστρακα σπαρταράνε μόλις δεχθούν δύο σταγόνες λεμονιού και με κάνουν να αισθάνομαι τύψεις, αλλά χωρίς να τα βασανίζω πολύ, τα ρίχνω στα δόντια μου. Τα μπαρμπούνια, ελαφρώς αλευρωμένα, ίσα που ξαφνιάζονται στο τηγάνι και μπαίνουν στο πιάτο χωρίς ίχνος λαδιού, έχοντας απόλυτα τραγανή κρούστα. Σε αυτήν την ψαροταβέρνα δεν ξεχνάω ποτέ να πάρω τυροκαυτερή (επιτέλους με φέτα βαρελίσια και μπόλικη καυτερή πιπεριά) και να «βουτήξω» μέσα τις τηγανητές πατάτες.
Επίσης, υπάρχουν αρκετές σαλάτες οι οποίες μου είναι αδιάφορες, καθώς δεν θυσιάζω γι’ αυτές χώρο στο στομάχι μου, όταν υπάρχουν όλα αυτά τα φρέσκα και καλομαγειρεμένα ή ωμά θαλασσινά. Πόσω μάλλον με αυτές τις τιμές, που για να φάω καλά θαλασσινά οπουδήποτε στην Αττική, ή θα πρέπει να πληρώσω πάνω από 70 ευρώ, κάτι που είναι λογικό, ή να πάω μέχρι το Κερατσίνι, όπου σπάνια οι τιμές υπερβαίνουν τα 50 ευρώ το άτομο για ένα πλήρες και χορταστικό δείπνο, με συνοδεία παλιάς λαϊκής μουσικής και θέα το graffiti μιας βάρκας που υπάρχει στον αυλόγυρο του σπιτιού που βρίσκεται απέναντι.
Info: Βίκτωρος Ουγκώ 12, Κερατσίνι, ανοιχτά Τρίτη με Κυριακή 5 μ.μ. – 12 π.μ., τιμές: από 25 έως 50 ευρώ το άτομο, τηλ.: 2104323010
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση