Nikkei Jardin Summer updated, σε συνεχόμενη άνοδο

Όταν ο σεφ Θάνος Στασινός ανέλαβε το Nikkei, που μόλις είχαν ανοίξει οι Γιώργος Μελισσάρης και Γιάννης Μωράκης πριν τέσσερα χρόνια σχεδόν, ελάχιστοι φαντάζονταν ή περίμεναν την θεαματική εξέλιξή του. Όμως ο Θάνος αφοσιώθηκε στην νέα αυτή κουζίνα με την οποία καταπιανόταν και αξιοποιώντας την εμπιστοσύνη και τη βοήθεια του Γιώργου Μελισσάρη ιδιαίτερα εξελίχθηκε σε έναν πολύ καλό σεφ. Τον περασμένο χειμώνα μάλιστα ταξίδεψε πάνω από έναν μήνα στο Περού και στον Αμαζόνιο και εξέλιξε ακόμη περισσότερο την τεχνική και τις ιδέες του. Αποτέλεσμα; Το εξαιρετικό αυτό μενού του καλοκαιρινού Nikkei που πλέον θα βρίσκεται μόνιμα στην πλατεία Δεξαμενής και στο γωνιακό ισόγειο του St.George Lycabettus.

Να προσθέσω πριν περάσω στα πιάτα, ότι τη βραδιά που το επισκέφθηκα ο Θάνος Στασινός δεν ήταν στην κουζίνα (βρισκόταν στο μυκονιάτικο Nikkei), καθώς έχει αναλάβει έναν πιο επιτελικό ρόλο, και μαγείρεψε άψογα ο Σπύρος Μαυροειδής. Η κουζίνα έχει εντάσεις όπως πρέπει, έντονα αρώματα, ωραίες ισορροπίες υλικών και γεύσεων. Το κλασικό σεβίτσε με μυλοκόπι είναι άψογο, αυτά που με ενθουσίασαν όμως είναι μια σειρά από εξαιρετικά nigiri: ήταν από ένα μικρό αριστούργημα το καθένα τους! Αυτά με το χτένι είχαν μια «πάστα» από αχινό, σησαμέλαιο και πιπεριές Amarillo και είχαν μια ήπια, βελούδινη, καλοζυγισμένη γεύση. Εξαιρετικά τα nigiri με λαβράκι με μια μίνι σαλάτα chalaca (με τοματίγιος, καρδιά κοκοφοίνικα, ελαιόλαδο, Amarillo και τομάτα), πολύ φίνα και νοστιμότατα αυτά με το μπαρμπούνι, χαβιάρι σολομού (ikura), τηγανιτό κρεμμύδι και ένα ζελέ από σόγια και μιρίν. Τέλος, απρόσμενα ήταν τα πολύ καλά τα “steaks & eggs” με βοδινό, μια εκδοχή της Bearnaise με έντονη την παρουσία του αυγού και γιούκα σε ζύμωση.

Στην συνέχεια, βρήκα πολύ πετυχημένα τα tacos με τηγανιτό (!) χταπόδι, platanos macho (ένα είδος μπανάνας), chorizo και τοματίγιος, ενώ εξαιρετικά ήταν και τα bao buns με peking duck. Μόνη αστοχία στα ζεστά ορεκτικά η εκδοχή causas με γαρίδες, αβοκάντο και γλυκοπατάτα που ήταν φλατ με συγκεχυμένη γεύση. Τα κύρια πιάτα είναι πιο «ήσυχα» όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοια εστιατόρια και δίνουν μια ευκαιρία σε πιο συντηρητικούς πελάτες να φάνε κάτι λίγο πιο απλό. Ήταν όμως πολύ καλά και ιδιαίτερα αυτή θαυμάσια πάπια με miso, τρούφα και βούτυρο φουντουκιού αλλά και το ψημένο με ακρίβεια, «συννεφένιο» Chilean seabass που ήταν αναμενόμενα αλμυρό λόγω του kimchi (κορεάτικη σάλτσα με αλατισμένα και ζυμωμένα λαχανικά).

Η φροντισμένη λίστα κρασιών, τα πολύ ενδιαφέροντα κοκτέιλ της Μαίρης Ταλαιπώρου και του Σπύρου Κερκύρα (που επιμελείται το μπαρ), αλλά και το περιποιητικό και ενημερωμένο σέρβις υπό τον έμπειρο Γιώργο Μακρυγιάννη (σας θυμίζω ότι ήταν ο ιδιοκτήτης του θρυλικού Ηριδανού εκεί στα τέλη των `80s) ολοκληρώνουν την εικόνα ενός από τα ομορφότερα bar-restaurants της πόλης και κάνουν την σχέση ποιότητας τιμής ικανοποιητική παρά τον τσιμπημένο τιμοκατάλογο.