Του Ζοζέφ: Η καπετάνισσα της ανδριώτικης κουζίνας

Και αυτό επειδή πρόκειται για μια ιδιοσυγκρασιακή μαγειρική φιγούρα, η οποία με μια πρώτη αίσθηση μπορεί να φανεί σε κάποιον σαν μια απλή μαγείρισσα του νησιού που φτιάχνει ένα νόστιμο «φαγάκι», όμως σε λιγότερο από ένα πεντάλεπτο σου αποκαλύπτεται ένας άνθρωπος με σπαρταριστά κύτταρα που εμένα τουλάχιστον με καθήλωσε με την πολύπλευρη και ανατρεπτική προσωπικότητά της. Αρσακειάδα, πολυταξιδευμένη και με αστική καταγωγή παλαιάς κοπής, η Τάτα, έτσι τη φωνάζουν οι φίλοι της, τη ζούσε τη ζωή της που θα’λεγε και ο Γκοντάρ. Στα σαράντα της χρόνια και έπειτα από μια σπουδαία καριέρα στο μάρκετινγκ, τη δημοσιογραφία και τη διαφήμιση, αποφάσισε ή  για την ακρίβεια εξαναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα της και να σκηνοθετήσει στο μικρό καφενείο του παππού Ζοζέφ ένα βιωματικό έργο με γευστικά τοπία που θα ράντιζε με τα αρώματα της Άνδρου και θα είχαν την προσωπική σφραγίδα της. Αν κρίνω από αυτό το λίγο που είδα και γεύτηκα εκείνο το βράδυ, όχι απλώς τα κατάφερε αλλά δημιούργησε κάτι τόσο συμπαγές και αληθινό μες την απλότητά του, που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Ακόμα και με τους μουσικούς που παίζανε διακριτικά στην άκρη της αυλής, μόλις βγήκε η Κατερίνα στο τέλος του δείπνου με τη ποδιά και το κόκκινο σκουφάκι και άρχισε το τραγούδι, αισθάνθηκα ότι μεταμορφώθηκε σε ένα μαέστρο που διευθύνει την ορχήστρα της.

Βρέθηκα στην Άνδρο καλεσμένος του δικτύου CTN Andros, που είναι μία από τις λίγες προσπάθειες οι οποίες καταγράφονται στην Ελλάδα, όπου επιχειρηματίες στον τουρισμό, στην εστίαση αλλά και σε διάφορες άλλες δραστηριότητες, ενώνουν τις δυνάμεις τους και κυρίως την αγάπη και τη γνώση τους, δουλεύοντας μαζί για έναν και μοναδικό λόγο: να δώσουν πλέον στο νησί την εξωστρέφεια που του αξίζει, προβάλλοντας το πολύπλευρα από άκρη σε άκρη. Ακριβώς για αυτό το λόγο η Κατερίνα Ρεμούνδου αποφάσισε προς τιμή της εκείνο το βράδυ να καλέσει στου Ζοζέφ ορισμένους τοπικούς συλλόγους που θα μας παρουσίαζαν μια σειρά από παραδοσιακά εδέσματα. Αξέχαστοι θα μου μείνουν οι απίθανοι χορτοκεφτέδες τους, μια αλμυρή κολοκυθόπιτα και τα ανδριώτικα τυριά όπως η βουτυρένια αρμεξιά και το βολάκι, τα οποία μάλιστα έχουν την πρωτοκαθεδρία στου Ζοζέφ. Κατά τα άλλα, δοκίμασα από τα χέρια της Κατερίνας μια αριστουργηματική χορτόπιτα με τραγανό φύλλο, για χάρη της οποίας θα ξαναέπαιρνα το καράβι για την Άνδρο, αλλά και ένα πεντανόστιμο μουσακά με αγκινάρα. Τα αμπελοβλάσταρα γράψανε στο βράσιμο. Εξίσου καλοφτιαγμένα και με άψογο τύλιγμα ήταν και τα ντολμαδάκια της, όσο για την ονομαστή φουρτάλια της Ρεμούνδου αν και πρόκειται για μια συνταγή σήμα κατατεθέν της Άνδρου, δικαίως εδώ και χρόνια συγκαταλέγεται στα προσωπικά απομνημονεύματά της.

Το μενού αλλάζει δυο φορές το χρόνο, δίνοντας έμφαση στην εποχικότητα και αριστείο στην αναζήτηση των καλύτερων πρώτων υλών από το νησί. Στο ενδιάμεσο μπαινοβγαίνουν βέβαια στον κατάλογο και διάφορα πιάτα ανάλογα με τα κέφια της κουζίνας. Αντιλαμβάνεστε, ίσως, ότι το 6,5/10 είναι ένας πολύ καλός βαθμός για την κατηγορία του εστιατορίου, περισσότερο ενδεικτικός όμως αυτή τη φορά, παρά αντιπροσωπευτικός. Όσο για την Κατερίνα Ρεμούνδου, μαγειρεύει ένα ουσιαστικό και γνήσιο φαγητό σαν εκείνα που μοιάζουν με τον χάρτη ενός τόπου στον οποίο θες να επιστρέψεις. Και αυτός είναι η δική της Μικρά Αγγλία.