«Οι μέρες μου τις καθημερινές διαφέρουν από τα Σαββατοκύριακα. Αντίθετα όμως από τους άλλους ανθρώπους. Οι καθημερινές μου είναι συνήθως σαν Σαββατοκύριακα αλλά από την Πέμπτη- Παρασκευή η εβδομάδα μου αρχίζει και φορτώνει με αποκορύφωμα τις ημέρες των εκπομπών που... κάνω γερμανικό νούμερο. Η πρώτη μου έννοια όταν σηκωθώ είναι να πιω νερό. Το κάνω πάντα γιατί καθαρίζει ο οργανισμός και τρώω δημητριακά Fitness Dark Chocolate της Νestle με ένα ποτήρι γάλα 1,5% λιπαρά. Μπορεί να φάω και κανένα φρούτο- ακτίνιδιο ή φράουλες που είναι τα αγαπημένα μου. Όσο για τον καφέ; Πίνω ντεκαφεϊνέ, συνήθως φίλτρου της Jacobs.
Θα ξανατσιμπήσω κάτι όταν πάω να μαγειρέψω. Για την ακρίβεια την ώρα που μαγειρεύω τσιμπάω λίγους ξηρούς καρπούς. Ψημένα και ανάλατα αμύγδαλα, φουντούκια, κάσιους ανακατεμένα με cranberries. Τα προμηθεύομαι από τα βιολογικά και από το Βασιλόπουλο. Σπάνια θα βγω για τσίμπημα μετά από δουλειές σε κάποιο στέκι. Αν το κάνω όμως θα πάω στο "Il Baretto" που βρίσκεται μέσα στο Golden Hall ή στην «Παλιά Αγορά» στη Φιλοθέη.
Επειδή έχω και ένα παιδί υπάρχουν πάντα οι λεγόμενες και sos συνταγές. Ας πούμε, οι φακές με τον κλασσικό τρόπο τον χειμώνα και το καλοκαίρι φακές σαλάτα με ντομάτα, φέτα, λεμόνι και μπαλσάμικο, τα φασολάκια και ο αρακάς που τα τρώει η μικρή, ριζότο που κάνω γρήγορα με λεμόνι, πράσο και με ό,τι βρω, ψητή τσίπουρα, σολομό και καμία γλώσσα στο φούρνο με πολύ λεμόνι, κοτόπουλο με πατάτες και γενικώς προσπαθώ να κάνω εύκολες και μαμαδιστικες συνταγές. Έκανα και γεμιστά αλλά αυτό δε συμβαίνει συχνά. Και το χειμώνα θα κάνω και ψαρόσουπα. Έχω και 5-6 μακαρονάδες που γίνονται γρήγορα, με πέστο, με τόνο και κολοκυθάκια και μία με μανιτάρια που τα ψήνω στο φούρνο. Αυτή η τελευταία είναι και η αγαπημένη μου μακαρονάδα.
Βράζω τα μακαρόνια μου, κατά προτίμηση ολικής αλέσεως Barilla, σε λίγο νερό (όχι σε πολύ γιατί χάνουν το άμυλό τους και ούτε τα ξεπλένουμε μετά) και τα βράζω al dente πάντα, παράλληλα βάζω στο ταψί μανιτάρια πλευρώτους προσθέτω λεμόνι, πολύ ρίγανη, σκόρδο τριμμένο και τα βάζω χωρίς κρασί, στο γκριλ για περίπου 35 λεπτά. Τα κόβω μετά σε κομματάκια. Βάζω, στα μακαρόνια που έχουν βράσει, ωμό Κρητικό ελαιόλαδο (που μου στέλνει ο μπαμπάς από το χωριό), προσθέτω τα κομματάκια μανιτάρια, έχω ψιλοκόψει και φρέσκο μαϊντανό και ρίχνω και λίγη παρμεζάνα. Εγώ δεν βάζω στα δικά μου παρμεζάνα. Και την ίδια συνταγή μπορείς να την κάνεις και με ντομάτες κομμένες ροδέλες στο φούρνο. Μόλις μαραθούν, τις βγάζεις και τις ανακατεύεις με τα μακαρόνια. Είναι απόλυτα καλοκαιρινή γεύση. Και κυρίως ελαφριά.
Στα sos ψώνια της εβδομάδας συγκαταλέγονται απαραιτήτως τα λαχανικά, τα γιαούρτια –για τους άλλους όχι για μένα-, το γάλα, -κυρίως για μένα-, τα φρούτα, το τυρί με χαμηλά λιπαρά αλλά και Κρητική γραβιέρα, τα αλλαντικά, το ice-tea, κάποια κρεατικά και πουλερικά. Θα ήθελα η λίστα με τα τρόφιμα να περιλαμβάνει επίσης τσιπς και μπισκότα αλλά παίρνω σπάνια, γιατί τα τρώω όλα. Έτσι παίρνω μπισκότα ολικής αλέσεως, δημητριακά και όσπρια. Μέλι δεν παίρνω γιατί μου στέλνουν οι δικοί μου από την Κρήτη.
Βέβαια έχουμε και τα sos εστιατόρια όταν θέλουμε να βγούμε σαν οικογένεια για φαγητό μεσημέρι Κυριακής. Πηγαίνουμε στο «Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα» στην Κηφισιά όπου παραγγέλνω συνήθως τη δική τους ομώνυμη σαλάτα με πολλά χρώματα και μια ωραία vinegrette, το κεμπάπ τους χωρίς το κρεμμύδι ή ένα ρουμελιώτικο που είναι πάλι κρεατάκι σε πίτες. Για πολύ καλή πίτσα πάμε εδώ στο Μαρούσι, στο «Dal Professore». Για ψάρι παλιότερα κατέβαινα και στις «Σαρδέλες» στο Γκάζι αλλά πια δεν προλαβαίνω. Έτσι όταν θέλουμε ψάρι ή μαγειρευτό πάμε στην Πεύκη στη «Σμαράγδα» που κάνει φανταστικά ντολμαδάκια και μας προσέχουν οικογενειακώς.
Μας αρέσει η ελληνική κουζίνα. Κάποτε τρώγαμε και κινέζικο αλλά για βράδυ πια εγώ τρώω πιο ελαφριά, πιο μικρά γεύματα: ένα παξιμάδι με ντομάτα, Flair cottage cheese και κάπαρη ή corn flakes με γάλα. Αν πεινάω πολύ μπορεί να φάω το φαγητό που έφτιαξα το μεσημέρι ή και να παραγγείλουμε, καλαμάκια σουβλάκια με πιτούλες από τον «Ευριπίδη» ή πίτσα από το "Dal Professore".
Έχω μια συνήθεια το τελευταίο διάστημα και πίνω 2 φορές την ημέρα τσάι Lipton Linea με γεύση λεμόνι. Μου αρέσει γιατί είναι χωνευτικό και επειδή εγώ δεν πίνω ούτε αναψυκτικά, ούτε καν κρασί πια γιατί τα 2 τελευταία χρόνια μου φέρνει πονοκέφαλο. Ήταν μεγάλη απόλαυση για μένα γιατί δεν είμαι πολύ του ποτού αλλά ένα κρασί το καλοκαίρι το έπινα. Tα αγαπημένα μου στο σπίτι ήταν το «Φολόη» του Κτήματος Μερκούρη, η «Άδολη Γης» και το «Ακακίες», ένα ωραίο ροζέ του Κυρ- Γιάννη. Ήμουν των ελαφριών κρασιών. Τώρα όταν βγαίνω το βράδυ, το μόνο ποτό που μπορώ να πιω είναι ένα Aperol, με πολύ λεμόνι και πάγο. Είναι το μόνο που δε μου φέρνει πονοκέφαλο. Βέβαια, δεν βγαίνω τόσο συχνά. Και όταν βγαίνω πάω σινεμά- για να μην ξεχνώ και τις παλιές αγαπημένες μου συνήθειες- ή με την κουμπάρα μου στο «Scala Vinoteca» στο Κολωνάκι. Με το Βασίλη, το σύζυγό μου, όταν βγαίνουμε πάμε στο «Pecora Nera» του Φίλιππου του Σοφιανού.
Αν και δεν είμαι καθόλου του γλυκού και έχω βγάλει τη ζάχαρη από τη ζωή μου, υπάρχουν κάποιες γλυκές γεύσεις που με κάνουν να παθαίνω αμόκ.
Καταρχάς θέλω να... «καταγγείλω» το Βασίλη Καλλίδη γιατί στην τελευταία του εκπομπή στο Mega, Food & the City, με κατέστρεψε με την Πάβλοβα που έφτιαξε. Παίρνεις, λέει, μισό κιλό σαντιγί έτοιμη και μαρεγκάκια επίσης έτοιμα από το «Βάρσο» στην Κηφισιά, φράουλες, μπαλσάμικο, κόκκινο πιπέρι και ζάχαρη. Ανακατεύεις τις φράουλες με τη ζάχαρη, το μπαλσάμικο και το κόκκινο πιπέρι, και βάζεις εναλλάξ στρώσεις από μαρεγκάκια, σαντιγί και φράουλες. Ε, από τότε που το είδα, το τρώω κάθε απόγευμα. Μία άλλη γεύση που δεν ξεχνώ ποτέ είναι το παγωτό φουντούκι με panna (σαν κρέμα σαντιγί) που έφαγα στην Ιταλία. Ήταν μαγική γεύση, όπως και οι αυγοφέτες με ζάχαρη που μου έφτιαχνε για πρωινό η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή στην Κρήτη.
Στα μέρη που έχω ζήσει τις ωραιότερες γευστικές και όχι μόνον αναμνήσεις γυρνάω κάθε καλοκαίρι . Έτσι και φέτος ο προορισμός μας θα είναι οι Αχαρνές Ηρακλείου Κρήτης, ένας υπέροχος πετρόχτιστος οικισμός με εξαιρετικά τοπία, που είναι γνωστός για τις ανασκαφές που έκανε εκεί ο Γιάννης Σακελλαράκης. Εκεί, στην πλατεία του χωριού είναι το «Πορτέγο» ένα εστιατόριο, του οποίου τον ιδιοκτήτη τον φωνάζουν όλοι Ντε Γκολ γιατί είναι μέσα σε όλα, και όπου η γυναίκα του μαγειρεύει συγκλονιστικά ακόμα και πιάτα που εγώ υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν τα τρώω. Ας πούμε το φρικασέ της δεν το έχω φάει πουθενά. Και βέβαια κάθε πιάτο συνοδεύεται με πολλή ρακή. Πολλή ρακή, όμως. Και εκεί δεν με πιάνει το κεφάλι...».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση