Η Μέρα μου στο Πιάτο: Κώστας Γιαννακίδης

«Η μέρα μου ξεκινάει πριν αρχίσει. Από το προηγούμενο βράδυ. Πηγαίνοντας για ύπνο μαζί με τις παντόφλες μου σέρνω και τα θέματα ή τις εκκρεμότητες που πρέπει να τακτοποιηθούν την επομένη. Και προσπαθώ να χωρίσω το μυαλό μου στα δύο. Από την μία όσα πρέπει να πω στην εκπομπή μου στον Best και από την άλλη θέματα του protagon.gr. Στο τέλος έρχεται-ευτυχώς-ο ύπνος και τα σκεπάζει όλα. Δεν ξυπνάω νωρίς και αυτό είναι στα καλά του επαγγέλματος. Η μέρα αρχίζει γύρω στις 08.30. Πίνω δύο ποτήρια νερό και ένα φλιτζάνι γαλλικό καφέ, χαζεύοντας τηλεόραση ή sites. Λίγο μετά τις 09.00 αρχίζω και τρέχω χωρίς να πηγαίνω πουθενά. Μισή ώρα διάδρομος, λίγα βάρη και κάτι που με μοιάζει με κοιλιακούς. Ντους και πρωινό στα όρθια: δύο ασπράδια αυγού, μία φέτα βραστή γαλοπούλα, λίγη γραβιέρα Νάξου, ένα αποξηραμένο σύκο. Και γαλλικός καφές, πάλι. Τελευταίες ματιές και αναχώρηση για τον Best. Και εκεί οπωσδήποτε φρέντο καπουτσίνο, χειμώνα-καλοκαίρι.

Σχεδόν κάθε μέρα τρώω με την πεθερά-την έχω τσεκάρει, ποτέ δεν μου έβαλε κάτι περίεργο ή επικίνδυνο στο φαγητό. Το μενού είναι ισορροπημένο και σταθερό αν και πιστεύω ότι η γυναίκα μπορεί να μαγειρέψει περισσότερα πράγματα, κάτι που αποδεικνύει στις γιορτές. Φασόλια μαυρομάτικα, φακές, κοτόπουλο και ψάρι, σαλάτα γραβιέρα και ελάχιστο ψωμί με θρέφουν και με μεγαλώνουν σχεδόν κάθε μέρα. Εξαιρείται η Τρίτη, όπου λόγω της σύσκεψης του protagon τρώω στο Αλάτσι, του Σταύρου Θεοδωράκη, από τα ζωγραφισμένα χέρια του Σκαρμούτσου-πέραν των άλλων λατρεύω τη μουστάρδα που φτιάχνει αυτός ο μάγειρας! Γενικώς τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθώ να τρώω όσο πιο καλά μπορώ μήπως και χάσω κιλά για να κερδίσω ζωή. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνω όταν βρεθώ έξω. Θα φάω ψωμί, θα βουτήξω στο λάδι των τηγανιτών και θα κολυμπήσω στη μπύρα. Προτιμώ τα straight πιάτα, αποφεύγω τους πειραματισμούς του σεφ. Και εν τέλει κατάλαβα ότι οι ασκητές είναι αδύνατοι επειδή δεν έχουν εστιατόριο κοντά τους. Εγώ έχω κοντά το Da Claudio, στο Χαλάνδρι. Ιταλικό με απίστευτο σέρβις και περίεργα πιάτα ημέρας που σπανίως δοκιμάζω αφού κολλάω με το σπαγγέτι με θαλασσινά. Mου αρέσει και το ουζερί του Μήτσου στην πλατεία του Χαλανδρίου, για τα γαριδάκια, τη φάβα και την πατατοσαλάτα. Επίσης για ψάρι και θαλασσινά ο Κλέαρχος στη Νέα Μάκρη, η Άργουρα στην Καλλιθέα, το Τηγάνι στα Βριλήσσια. Εσχάτως με ενθουσίασε και το Fabrica del Vino στο κέντρο. Δεν είμαι gourmet και νομίζω πως αυτό αρέσει και... στο gourmet. Αν πέσω στα σουβλάκια, προτιμώ σταθερά τα Αγγελάκια στο Χαλάνδρι. Πίτσα Domino`s. Παρμεζάνα με λεπτή ζύμη.

Όμως σε γενικές γραμμές αρχίζω και βλέπω κάποιες αλλαγές στα ελληνικά εστιατόρια. Επιτέλους η κρίση οδηγεί σε λύσεις που διατηρούν καλή σχέση με τη λογική. Ανοίγουν εστιατόρια με έντιμη κουζίνα σε λογικές τιμές. Μπορείς ας πούμε να φας καλά, να δοκιμάσεις ωραία γεύση, να πιείς και ένα ποτήρι κρασί με 15 ευρώ. Λογικό, αλλιώς δεν θα επιβίωναν. Άλλωστε το ίδιο δεν κάνουμε και εμείς; Η κρίση μας άλλαξε. Τα ψώνια γίνονται με μέτρο, τα αποθέματα είναι μικρότερα και το φαγητό έξω έχει περιοριστεί. Αλλά, εντάξει, μία φορά την εβδομάδα τουλάχιστον θα φάω έξω, το απαιτεί και η δουλειά.

Τι πίνω, λοιπόν, με όλα αυτά; Δυστυχώς είμαι ένας άνθρωπος με περιορισμένους γευστικούς ορίζοντες. Πίνω μόνο τρία πράγματα: μπύρα, κρασί και ουίσκι. Τις περισσότερες φορές, λοιπόν, θα συνοδεύσω το φαγητό μου με ένα ή δύο μπουκάλια μπύρας, κατά προτίμηση Kaiser αφού είναι ελάχιστα τα μέρη που σερβίρουν την λατρεμένη μου Samuel Adams. Κρασί, Αλφα, Κυρ Γιάννη και Λαζαρίδης. Και ουίσκι Chivas, με ένα παγάκι. Τόσο προβλέψιμος...

Και ενώ, λοιπόν, το βραδινό έξω μπορεί να εξελιχθεί σε μάχη με θερμίδες και τριγλυκερίδια, το βραδινό στο σπίτι είναι χαμηλών τόνων. Συνήθως καμιά σαλάτα και τίποτα παραπάνω. Ασφαλώς στον τροφοσυλλέκτη υπάρχουν πολλά παραπάνω, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν, δεν ξέρω αν πρόκειται για τρόφιμα ή απορρυπαντικά. Αυτά τα ξέρει η γυναίκα μου που μαγειρεύει, συνήθως τα Σαββατοκύριακα, ασιατικά. Η γνωριμία μαζί της ήταν και μία γνωριμία με την κουζίνα της Ανατολής. Αν με ρωτήσετε για την αγαπημένη μου κουζίνα, μετά την ελληνική και την Πολίτικη θα πάω σε εστιατόριο στη Μπανγκόκ. Ωστόσο οι ωραιότερες γεύσεις που κουβαλάω από το εξωτερικό έρχονται από το Darling Harbor του Σίδνει. Απίστευτα πιάτα με θαλασσινά. Πραγματικά απίστευτα. Όμως αν πάω πιο πίσω, αν πρέπει να πάρω μία γεύση από το παρελθόν, θα σας έπαιρνα μαζί μου στα σουτζουκάκια του Ρογκότη στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει πια αυτή η γεύση, έμεινε μυστική. Ακόμα, όμως, την αισθάνομαι, την ξέρω, τι κρίμα που δεν μπορώ να την περιγράψω. Α, και οι τηγανιτές πατάτες της θείας μου της Νίας.

Να σας πω την αλήθεια έχω φαντασιωθεί το ιδανικό τραπέζι. Θα ήταν με σουτζουκάκια από τον Ρογκότη, πατάτες τηγανιτές, πάπρικα, τυριά, μπύρες. Θα καλούσα τον Νιλ Αρμστρονγκ, τον πρώτο άνθρωπο που περπάτησε στο φεγγάρι, αν και ξέρω ότι είναι κάπως ξενέρωτος. Τον Μπιλ Γκέιτς που επίσης δεν κάνει και την καλύτερη παρέα. Τον Μπιλ Κλίντον. Τον Φίλιπ Ροθ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά Αμερικανοί μου έρχονται στο μυαλό. Τελικά μπορεί να τους έπαιρνα και να πηγαίναμε στα Friday`s που σερβίρουν και Samuel Adams».