Αφροδίτη Σημίτη

Μάλιστα, σε μια ιστορική στιγμή για την νέα πραγματικότητα στα ερτζιανά, το ραδιόφωνό της συνεργάζεται με το αυτοδιαχειριζόμενο Nitro Radio. Εκεί την ακούμε κάθε μέρα 10-12 το πρωί. Τις ώρες εκείνες ανοίξαμε κρυφά το γαστρονομικό της ημερολόγιο και μάθαμε τις γεύσεις της και τις σκέψεις της για την γαστρονομία.  

"Tο πρωινό μου είναι λίγο stress test. Ξυπνάω κατά τις 7 το πρωί για να ετοιμάσω τις κόρες μου για  το σχολείο και να τους φτιάξω το κολατσιό τους –που άλλο θέλει η μία άλλο θέλει η άλλη-και να τις πάω σχολείο. Μετά παίρνω τον μακρύ δρόμο για τα δυτικά προάστια όπου βρίσκεται ο Nitro. Στο εν τω μεταξύ δεν έχω προλάβει να φάω πρωινό, εκτός και αν κάτι από αυτά που έχω φτιάξει στις κόρες μου δεν το θέλουν, οπότε το τρώω. Διαφορετικά το πρωινό μου είναι μετά την εκπομπή που ουσιαστικά είναι πρωινό και μεσημεριανό μαζί.  Εκείνη την ώρα λοιπόν θα φάω ένα τοστάκι ή μια μπάρα και το καλοκαίρι κανένα γιαουρτάκι με δημητριακά… Παλιότερα υπέκυπτα στα σφολιατοειδή, όμως κάτι με χάλαγε… Τα έτρωγα και μετά με έτρωγαν… Οπότε τα έκοψα.

Όταν τελειώνει, λοιπόν η εκπομπή, ξαναπαίρνω τον μακρύ δρόμο προς τα βόρεια προάστια γιατί το Join radio είναι στο Χαλάνδρι και γιατί εκεί γύρω είναι και όλες μου οι εκφωνήσεις. Βρίσκομαι συνέχεια στο αυτοκίνητο και η αλήθεια είναι ότι μία από τις απολαύσεις μου τα τελευταία χρόνια είναι να τρώω στο δρόμο ή κάτι που έχω μαζί να το τρώω στο αυτοκίνητο. Συνήθως επιλέγω να τρώω μια αραβική πίτα με σαλάτα, βραστή γαλοπούλα και cottage cheese. Αν έχω προλάβει την φτιάχνω από το σπίτι αλλιώς έχω εντοπίσει δυο- τρία σημεία απ’ όπου μπορώ να προμηθευτώ την καλύτερη όπως είναι το Frank Ze Paul που έχει μια πολύ ωραία αραβική με πέστο με το οποίο έχω μία εμμονή. Διαφορετικά είναι το Mystic Pizza όταν παραγγέλνω στο ραδιόφωνο που έχει και μακαρόνια ολικής αλέσεως- υγιεινά. Όχι δεν ειμαι απ΄αυτούς που ξαφνικά έχουν δυσανεξία στην λακτόζη ή στην γλουτένη ή και εγώ δεν ξέρω σε τι άλλο… Απλά έχω παρατηρήσει ότι όταν τρώω λίιιγο πιο υγιεινά, νιώθω και εγώ καλύτερα. Μπορεί να χάνω λίγο σε γεύση αλλά εχω βρει κόλπα να την ενισχύω. Για παράδειγμα δεν μου αρέσει το σούσι γιατί δεν τρώω ψάρι αλλά μ’ αρέσει το wasabi με τη σόγια οπότε παίρνω αυτά και φτιάχνω δικά μου πράγματα. Το wasabi είναι τόσο καυτερό και ωραίο που καλύπτει τα πάντα και δίνει γεύση στα πάντα. Ένα άνοστο και αδιάφορο μπρόκολο μπορεί να σου το απογειώσει.

Η αλήθεια είναι ότι μαγειρεύω. Όταν όμως πρέπει να το κάνω δεν μου πετυχαίνει ούτε αυγό, όταν έχω διάθεση να μαγειρέψω δεν το πιστεύω και εγώ η ίδια. Το ίδιο μου συμβαίνει και με τη μουσική. Όταν έχω όρεξη να παίξω μουσική φαίνεται και το καταλαβαίνει και ο κόσμος… Για τα παιδάκια μου λοιπόν μαγειρεύω με όρεξη τη σουπίτσα μιαμ- μιαμ που δεν είναι τίποτε άλλο από την αγαπημένη κοτόσουπα αυγολέμονο, την οποία έχουμε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Και βέβαια όλα τα γνωστά μαμαδίσια φαγητά όπως μακαρόνια με κιμά. Αυτά είναι τα SOS που τα κάνω με κλειστά μάτια και έχω σταθερή απόδοση σ’ αυτά. Τα υπόλοιπά φαγητά που είναι πιο… ενήλικα είναι με noodles και με λαχανικά με τα οποία μ’ αρέσει να πειραματίζομαι, όπως λαχανικά στο wok και διάφορες σως. Κάποτε η συνταγή σήμα κατατεθέν ήταν μακαρόνια Sale e Peppe- δηλαδή με αλάτι και πιπέρι, την ιστορική εποχή που ήμουν εργένισσα. Ήταν η εποχή που αγόραζα τριμμένο τυρί από το περίπτερο, που ζούσα μόνη μου και που όλα ήταν αλλιώς…  Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήμουν μια οργανωμένη νοικοκυρά που παραγγέλνει από το Internet, που ξέρω πάντα τι έχω, τι μου λείπει, τι χρειάζομαι… Να μου ορκιζόταν κάποιος ότι θα γινόμουν έτσι… θα του έλεγα να το κοιτάξει!

Τώρα πηγαίνω και στο σούπερ μάρκετ αν και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είναι το  καλύτερό μου… Όταν μπορώ λοιπόν να το αποφύγω γιατί έχω οργανωθεί καλά μέσα στην εβδομάδα ή όταν μπορώ να τα παραγγείλω από το Internet, το προτιμώ, γιατί εκτός των άλλων είναι και πιο οικονομικό. Όταν πάω στο σούπερ μάρκετ πληρώνω τα διπλά γιατί υποκύπτω σε πειρασμούς. Όταν κάτι μου γυαλίσει και το φανταστώ στο πιάτο μου θα το πάρω. Γι’ αυτό προτιμώ όταν πηγαίνω σούπερ μάρκετ να είμαι βολίδα. Μοιάζω με καρτούν με οχτώ χέρια που βάζω με ταχύτητα φωτός αυτά που θέλω στο καρότσι και φεύγω.  Αν κάτσω λίγο παραπάνω, είναι γιατί θα έχω σκαλώσει στο διάδρομο με τα μαλακτικά ρούχων για να τα ανοίγω και να τα μυρίσω.

Το ψυγείο μου περνάει τις φάσεις του…Υπάρχουν μέρες που όπως λένε και οι κόρες μου θα βρεις μόνον παγωμένο νερό. Η κατανάλωση στο σπίτι μου είναι σκάνδαλο… Μπορεί μετά από Σαββατοκύριακο που έχω γεμίσει το ψυγείο, να έρθει η Δευτέρα και να υπάρχουν μόνον παγωμένο νερό και μία μαραμένη… φέτα γαλοπούλας. Γίνεται μάχη γιατί είμαστε και πολύ του σπιτιού και είμαστε και φαγανοί. Τώρα λοιπόν έχετε πετύχει τα πράγματα του ψυγείου μου… στα τελειώματα! Το ντουλάπι  με τα τρόφιμα είναι σε καλύτερη κατάσταση. Έχει πάντα πολλά ζυμάρικά και ολικής, και κανονικά, φιογκάκια, πένες, Ντόρα η εξερευνήτρια , λιονταράκια, όσπρια που ευτυχώς τα παιδιά μου τα τρώνε, μπαχαρικά όπως κουρκουμά που τον βάζω στα φαγητά χωρίς να το καταλάβουν, δημητριακά, μπισκότα Digestive, ανάλατους ξηρούς καρπούς, αλάτι Ιμαλαϊων, σοκολάτες κουβερτούρες για κανένα γλυκό τις οποίες όμως τις βάζω ψηλά, αλεύρια και ρύζια όλων των ειδών, και κονσέρβα μανιτάρια και τόνο αλλά και κονσέρβες σκύλων, γατιών και σκαντζόχοιρων προσφάτως.

Εγώ αποφεύγω το κρέας…. Δεν είναι ότι είμαι vegetarian. Απλά δεν είμαι φίλη… Εντάξει, ένα σουβλάκι θα το φάω δε θα υστεριάσω… αλλά μπριζόλα για π.χ. δεν θα φάω και το έχω περάσει  και στα παιδιά μου με κάποιο τρόπο. Όταν είμαστε σπίτι ωστόσο το μόνο delivery που θα παραγγείλουμε πια είναι κανένα σουβλάκι από τον Καυτερό στο Χαλάνδρι- που όπως καταλαβαίνετε πιο καυτερό σουβλάκι πεθαίνεις.

Όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό πηγαίνουμε στο Σπίτι στη Φιλοθέη που έχει τέλεια αυγά με πατάτες τηγανητές, μπιφτέκια γαλοπούλας, πίτσα και απλές γεύσεις με ένα twist που μ’ αρέσει πολύ. Και στον Κίτσουλα πηγαίνουμε… Εκεί παραγγέλνω το μοσχαράκι με τα μακαρόνια αλλά τρώω μόνο τα μακαρόνια, το λεμονάτο το μαγικό και κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο.  Έχω φάει καλά και στο Π-ΒΟΧ του Πέσκια, που είναι κοντά στις δικές μου γεύσεις.

Εγώ το φαγητό το βλέπω σαν φαγητό, σαν ανάγκη και όχι σαν διασκέδαση, κουλτούρα ή οτιδήποτε άλλο. Οι Έλληνες το έχουν συνδυάσει με την έξοδό τους, τη διασκέδασή τους. Για μένα επειδή ζούμε σε μια εποχή που για να φας ένα πιάτο και να το ευχαριστηθείς πρέπει να νιώθεις ότι δεν σε έχουν κοροϊδέψει, θέλω τα πράγματα στην ουσία τους. Και ποια είναι η ουσία; Να φας νόστιμα και ωραία και να μη σου στοιχίσει μια περιουσία. Τώρα αν θέλεις να πας να φας για να σε δούνε, αυτό είναι κάτι άλλο… Εγώ δεν ανήκω σ’ αυτήν την κατηγορία.

Όπως καταλάβατε δεν είμαι καθόλου του gourmet. Eίμαι των απλών γεύσεων κυρίως γιατί αν και προσπάθησα να εκπαιδεύσω τον ουρανίσκο μου σε γκουρμεδιές, είναι ανεπίδεκτος. Αυτά που θέλω να φάω είναι τελικά εντελώς παιδικά φαγητά.

Και δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα αγαπημένα μου φαγητά από τότε που ήμουν παιδί. Θυμάμαι την απίστευτη πίτσα της μαμάς μου, καλοκαίρι, φτιαγμένη στο στρογγυλό φουρνάκι με το καπάκι, στην βεράντα που ξαφνικά η μυρωδιά της πλημμύριζε την γειτονιά. Αυτή η γεύση και η μυρωδιά είναι ανεξίτηλη στη μνήμη μου, όπως και τα αυγά με τις τηγανητές πατάτες της μαμάς, που σαν της μαμάς δεν έχει!

Οι πατάτες τηγανητές με πάνε και στην Νέα Υόρκη… Αυτό που με εντυπωσίασε θυμάμαι εκεί ήταν το πόσο μεγάλα ήταν τα κτίρια, οι δρόμοι και οι μερίδες. Εκεί λοιπόν έτρωγα χάμπουργκερ με πατάτες υπερπαραγωγή και βέβαια ως γνήσια 18χρονη τουρίστρια πήγα στο Tribeca Grill του Robert De Niro και να γυρίσω μετά και να πω ότι επισκέφτηκα το εστιατόριο του De Niro.

Το κρασί μ’ αρέσει αλλά το πίνω σε περιορισμένες δόσεις. Το καλοκαίρι με το φαγητό και λίγο τώρα το χειμώνα κοντά στο τζάκι. Απλώς μετά πέφτω σε λήθαργο. Ωστόσο μ’ αρέσει το λευκό από το Κτήμα Γεροβασιλείου, τελευταία πίνω Moscato D’Asti και Βιβλία Χώρα. Πρόσφατα πήγα όμως στο κτήμα του Μπουτάρη και δοκίμασα ένα φοβερό ροζέ, το Ακακίες. Αριστούργημα.

Δεν είμαι ο άνθρωπος των γλυκών. Είμαι ο άνθρωπος της σοκολάτας. Είμαι απ’ αυτούς που τρώει  τη σοκολάτα από τα γλυκά και αφήνει όλα τα άλλα για τους υπόλοιπους. Το αγαπημένο μου όμως γλυκό είναι το μωσαϊκό της μαμάς μου.

Αν με ρωτήσετε σε ποιον θα ήθελα να κάνω το τραπέζι, θα  σας έλεγα στον Μικ Τζάγγερ. Ο κυρ Ανδρέας ο χασάπης  μας από κάτω κάνει καταπληκτικό μοσχαράκι γεμιστό με λιαστή ντομάτα και λαχανικά μαριναρισμένο δεν ξέρω και εγώ σε τι, και δεν με ενδιαφέρει κιόλας, γιατί εγώ το βάζω στο wok και ρίχνω και noodles και γίνεται απίστευτο! Είναι το απόλυτο γεύμα για ώρα ανάγκης, όπως αυτή για να κάνω το τραπέζι στον Μικ. Ο κύρ Ανδρέας λοιπόν θα κόψει φιλετάκι για wok που ο Μικ θα γλείφει τα δάχτυλά του.

Και επειδή βρισκόμαστε  στη σφαίρα της φαντασίας αν ήταν η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη, θα ήθελα να φάω με τις κόρες μου στα Goody`s για να ευχαριστηθούν πρώτα αυτές… Και ας μη φάω εγώ τα αγαπημένα μου τηγανητά αυγά. Θα φάω χάμπουργκερ με πατάτες…