Η Μέρα μου στο Πιάτο: Αγγελική Δαλιάνη

«Η μέρα μου ξεκινάει συνήθως με τη μικρή που θα ξυπνήσουμε θα πιούμε γάλα και θα ντυθούμε για να πάμε στον παιδικό σταθμό. Μόλις αφήσω τη μικρή στο σχολείο, αρχίζει η δική μου μέρα. Όταν έχω δουλειά, γυρίσματα ή πρόβες τρέχω σ` αυτά, όταν δεν έχω δουλειά ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού (βλέπε μαγείρεμα, λογαριασμοί, ψώνια) σε συνεργασία με τον Μάνο όταν έχει χρόνο.
Δεν είμαι ο άνθρωπος του πρωινού. Συνήθως πίνω μόνον έναν καφέ στο σπίτι, άντε να φάω κάποιο ρυζόγαλο που έχει ξεμείνει από αυτά που φτιάχνω στην κόρη μου. Κάποιες φορές όταν είμαι έξω θα πάρω κασερόπιτα και καφέ από το Tres Jolie στο Περιστέρι ή γλυκιά κρέπα με σοκολάτα, μπανάνα και μπισκότο ή φράουλες –όταν είναι η εποχή τους- από την Creperie Δεληολάνης που είναι δίπλα από το μαγαζί της μαμάς μου.

Συνήθως τρώμε στο σπίτι φαγητό. Είμαι παραδοσιακή μαγείρισσα και φτιάχνω τα μαμαδίστικα φαγητά που έφτιαχνε και η μαμά μου. Το εβδομαδιαίο μενού λοιπόν θα έχει και όσπρια τύπου φακές και λαδερό όπως μπάμιες και μακαρόνια με κιμά. Τώρα που είπα μακαρόνια να σας  αποκαλύψω ότι η μεγάλη μακαρονού... Τι νακάνουμε; Μπορώ να τρώω όλη μέρα κάθε μέρα μόνο μακαρόνια! Αγαπημένο μου ζυμαρικό είναι οι πένες  και αγαπημένη μου συνταγή το πενερότο. Είναι πένες μαγειρεμένες με την τεχνική του ριζότου.  Θα σας πω λοιπόν πως φτιάχνω  πενερότο με μανιτάρια. Τσιγαρίζω το κρεμμύδι και τα μανιτάρια και όποιος θέλει προσθέτει και κάποια άλλα λαχανικά, μετά ρίχνω τις πένες μέσα για να τσιγαριστούν, σβήνω με κρασί και σιγά σιγά ρίχνω ζωμό με τη τεχνική του ριζότο. Οι πένες καλό  είναι να μην παραβράσουν, να είναι al dente. Στο τέλος ρίχνω παρμεζάνα και βουτυράκι για να δέσει. Αποκτά έτσι μια κρεμώδη υφή σαν να έχω ρίξει κρέμα γάλακτος. Είναι ένα γρήγορο φαγητό που δεν χρειάζεται περισσότερο από ένα τέταρτο για να γίνει. Η μόνη ιδιαιτερότητα είναι ότι χρειάζεται αυτό τον χρόνο μαγειρέματος να είσαι πάνω από το φαγητό και να ανακατεύεις.

Για να γυρίσω όμως στα μαμαδίστικα φαγητά, εμένα όταν βγαίνω έξω μου αρέσουν τα ωραία μαγειρεία του κέντρου. Στην πλατεία Καρύτση, στη Σταδίου σε κάποιες στοές αλλά και στα Εξάρχεια στον Μπαρμπα Γιάννη. Συνήθως σε αυτά με πάνε, φίλοι και συνάδελφοι μετά την παράσταση για παράδειγμα.  Μ΄αρέσουν πολύ και τα μεζεδοπωλεία.  Αγαπημένο είναι ένα στα σύνορα Περιστερίου και Μπουρναζίου που λέγεται η Γκαλερί του Μεζέ. Εκεί τρώμε μια εξαιρετική ποικιλία κρεατικών με κάποια πρώτα μεζεδάκια που τα συνδυάζεις και πάντα κάποια από τις φοβερές σαλάτες του.

Τον τελευταίο καιρό βαριέμαι να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και προσπαθώ αυτήν την βαρεμάρα μου να την κάνω γαστρονομική δημιουργικότητα και οικονομία. Προσπαθώ να τελειώσω σχεδόν ό,τι έχω στο σπίτι γιατί δεν μπορώ να πάω μόνον για 2-3 πράγματα. Με αυτόν τον τρόπο έχω παρατηρήσει ότι μαγειρεύω και φαγητά που δεν τα έκανα ποτέ, συνδυάζοντας υλικά  και βάζοντας φαντασία. Στο σούπερ μάρκετ ωστόσο είμαι από εκείνες που θα έχω τη λίστα μεν αλλά σίγουρα θα πάρω και κάτι παραπάνω. Είναι αδύνατον έτσι κι αλλιώς να τα  θυμηθώ όλα και να τα γράψω στη λίστα μου. Όμως υποκύπτω και σε πειρασμούς. Γλυκούς σαν την Nutella και τη Merenda και αλμυρούς όπως  είναι τα παστά, οι ελιές, όλων των ειδών τα τουρσιά, όχι τα συσκευασμένα, αυτά που βρίσκω χύμα δίπλα στα τυριά. Ακόμα και τα τζατζίκια μ` αρέσουν εκεί όπως και τα χύμα γιαούρτια... Κάθομαι και τα χαζεύω και μπαίνω σε δίλημμα αν πρέπει να πάρω... Πεθαίνω γι` αυτές τις παλιακές, ρετρό γεύσεις και για κάποια μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, εκεί γύρω στην οδό Αθηνάς, που είναι σαν τα παλιά μπακάλικα και έχουν αυτά τα παστά, ρέγγες, τυριά! Είναι υπέροχα!

Το ψυγείο μου έχει πάντα τα βασικά ή τέλος πάντων αυτά που θεωρούμε εμείς ως βασικά: αυγά, Βιτάμ, κέτσαπ, μουστάρδα, υλικά για τοστ, βαζάκια με γλυκά του κουταλιού σπιτικά χωρίς συντηρητικά, φαγητά σε τάπερ 2-3 ημερών, Coca Cola γιατί είμαστε  φαν της και όταν λείπει κάτι παθαίνουμε, φέτα τυρί και τυρί κρέμα που μου αρέσει να το βάζω στο τοστ, ενώ πάντα υπάρχει παρμεζάνα στο ψυγείο. Καμιά φορά τρώω ένα κομμάτι παρμεζάνας και σαν σνακ. Το τυρί ποτέ δεν λείπει από το ψυγείο μας, όπως και ... κάποια δικά μου καλλυντικά που τα διατηρώ τις ζεστές μέρες.  Έχουμε και Κρητική ρακή επειδή ο σύζυγος είναι από την Λεβεντογέννα, αλλά σπάνια τη βάζουμε στο ψυγείο.  Επειδή εγώ δε, δεν πίνω αλκοόλ δεν πίνω ποτέ σκέτη ρακή. Την μετατρέπω πάντα σε ρακόμελο όπου προσθέτω και λεμόνι, ιδιαίτερα όταν έχουμε κάποιο βαρύ κρύωμα με βήχα.

Αγαπώ τη Μεσογειακή κουζίνα, γιατί έχουμε την καλύτερη κουζίνα, με τα πιο φρέσκα και υγιεινά υλικά , όμως όπως έγραψα και πιο πάνω εγώ είμαι μακαρονού. Τρελαίνομαι για τα μακαρόνια και για τα χειροποιήτα, τα οποία θέλω να μάθω να τα φτιάχνω. Στην Ιταλία όταν πήγα στη Ρώμη και την Νάπολη, όπου είχα φάει τα πιο ωραία σπιτικά χειροποίητα μακαρόνια, εκείνη την ώρα ζυμωμένα. Από την νοστιμιά των ζυμαρικών, δεν θυμάμαι να σας πω με τι είδους σάλτσα τα είχα φάει. Οι Ιταλοί είναι μάστορες στα μακαρόνια, γιατί γι` αυτούς τα μακαρόνια είναι το ορεκτικό τους και μετά τρώνε και μια μπριζόλα... Από την άλλη πρέπει να σας πω ότι δεν ξετρελάθηκα με την τοοόσο λεπτή ζύμη στις πίτσες τους.  Εγώ θέλω η ζύμη να έχει την κόρα της, χωρίς να είναι πολύ χοντρή, όπως η Domino`s Pizza η όπως στο Ciao στο Παγκράτι. Είναι βέβαια και όπως έχουμε μάθει ... Εμείς έτσι μάθαμε τις πίτσες και ίσως το διαφορετικό μας ξενίζει! Έχω φάει και κλασική γαλλική κουζίνα στο Παρίσι με το ταρτάρ της και το φουαγκρά αλλά εγώ είμαι πιο... νότια. Έφαγα ας πούμε ωραία στρείδια, μύδια και οστρακοειδή στις Κάννες όπου πραγματικά το ευχαριστήθηκα, γιατί ήταν ένα εστιατόριο που είχε μόνον τέτοια. Δεν μπορούσες να παραγγείλεις κάτι άλλο. Ήταν μια ωραία εμπειρία!

Και από το ταξίδι στο εξωτερικό, θα σας πάω σε ένα ταξίδι στο χρόνο. Θα γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια και στην αξέχαστη γαστρονομική μου εμπειρία. Είμαι σε ηλικία δημοτικού, σε καλοκαιρινή κατασκήνωση στον Ταΰγετο μέσα σε ένα υπέροχο τοπίο και θυμάμαι πολύ έντονα τα φαγητά που έτρωγα εκεί, μάλλον γιατί μέσα στην εξοχή και τα πεύκα είχαν άλλη γεύση.  Ιδιαίτερα το απογευματινό που τρώγαμε 5 η ώρα μετά το ησυχαστήριο. Περιμέναμε έξω από την τραπεζαρία, όπου μας μοίραζαν εκεί  λεπτοκομμένες μακριές φέτες χωριάτικου ψωμιού με λάδι, τριμμένη ντομάτα, φέτα και ρίγανη. Ήταν ένα όνειρο! Και έχω μάθει και την κόρη μου να το τρώει σαν κολατσιό γιατί της έχω περιγράψει την εμπειρία μου.  Και θυμάμαι βέβαια και το πρωινό στην κατασκήνωση που ήταν γάλα λευκό χωρίς κακάο και βλακείες, το οποίο έπινα μονορούφι με μία φέτα φρέσκο ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα. Μαζί με το κολατσιό ήταν τα αγαπημένα μου. Θυμάμαι ότι έρχονταν οι δικοί μου για να με επισκεφτούν, και επειδή ήμουν πάντα μινιόν, με έβλεπαν να είχα τσιμπήσει τα κιλάκια μου!

Είμαι του γλυκού. Μπορεί να φάω γλυκό και να μην φάω φαγητό.  Για την ακρίβεια δηλώνω φαν της σοκολάτας και τα καλύτερα σοκολατένια γλυκά τα βρίσκω στο Fresh. Πεθαίνω για τη σοκολάτα του. Επίσης υπάρχει ένα ζαχαροπλαστείο εδώ στη γειτονιά μου που λέγεται Αλεξανδρή και φτιάχνει φοβερά εκλεράκια και προφιτερόλ όπως και lemon pie για την οποία επίσης τρελαίνομαι!

Την τελευταία μου όμως μέρα πάνω στη γη, δε θέλω τίποτα γλυκό. Θέλω μόνον μια γλυκιά ανάμνηση να ξαναφάω μαζί με την οικογένειά μου: εκείνο το κολατσιό της κατασκήνωσης. Είναι τόσο απλό και τόσο πλούσιο σε εικόνες».