Η Μέρα μου στο Πιάτο: Αγιάτη Μπενάρδου

«Το πρωί ξυπνάω όσο πιο οριακά γίνεται για να μην αργήσω στο γραφείο. Κάνω ένα ντους, ντύνομαι και φεύγω. Σπανίως βάφομαι, για να μην χάσω χρόνο από τον ύπνο, και σπανίως τρώω κάτι. Το ξέρω πως αντενδείκνυται να μένεις νηστικός, το ξέρω πως το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας, αλλά είναι αργά για να αλλάξω: το μόνο που πίνω το πρωί είναι ένα σκέτο εσπρεσσάκι. Η μηχανή του σπιτιού είναι μία Jura με μύλο, και οι κόκκοι είναι συνήθως αγορασμένοι από το Gran Cafe στην Κόρινθο. Ο καφές που φτιάχνω στο σπίτι μου είναι μακράν ο καλύτερος καφές της πόλης για μένα. Αργότερα, στο γραφείο, πίνω άλλον έναν καφέ, συνήθως Nespresso Ristretto, και ίσως φάω και κάποιο γλυκό εάν γιορτάζει κάποιος συνάδελφος. Αλλιώς περιμένω το μεσημεριανό.

Αγαπημένο στέκι για καφέ, όταν βγαίνω, είναι οπουδήποτε πηγαίνω με τη φίλη μου την Ιωάννα. Για πολλά χρόνια πηγαίναμε στο Rosebud στη Σκουφά, αλλά τώρα που μετακομίσαμε και οι δύο από το κέντρο προς τα βόρεια, ανακαλύπτουμε καινούργια μέρη. Μέχρι τώρα, αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι το Ninnolo στην Αγία Παρασκευή. Εκείνη πάντα παίρνει κρύο καπουτσίνο με πολύ πάγο κι εγώ ζεστό διπλό καπουτσίνο. Χειμώνα-καλοκαίρι.

Εάν πρέπει να φάω φαγητό δρόμου, προτιμώ με διαφορά τα σουβλάκια - είτε σκέτα χοιρινά καλαμάκια, είτε τυλιχτά με τζατζίκι και ντομάτα. Ποτέ γύρο. Όσο ζούσα στα Εξάρχεια, προτιμούσα πάντα τα Άγραφα στη γωνία Βαλτετσίου και Μπενάκη, αλλά η καρδιά μου ήταν πάντα στο Αρκάδι, το καταπληκτικό σουβλατζίδικο της οδού Αρκαδίου στα σύνορα Χολαργού κι Αγίας Παρασκευής. Τώρα που επέστρεψα στο Χολαργό, δεν τρώω πλέον σουβλάκι από πουθενά αλλού.

Συνήθως μεσημεριανό τρώω στο γραφείο, πάντα σε ταπεράκι, και πάντα περισσεύματα από το δείπνο της περασμένης ημέρας. Πολύ σπάνια μαγειρεύω μεσημέρι, και αυτό που συνήθως προτιμώ (διότι τα μεσημέρια πάντα δουλεύω ακόμα κι αν είμαι στο σπίτι), είναι αυγά τηγανητά, ή αυγά μάτια, όπως τα έλεγε η γιαγιά μου. Τα τηγανίζω σε ελαιόλαδο, και φροντίζω πάντα ο κρόκος να είναι σκληρός πριν τα φάω, να έχω βάλει δηλαδή αρκετό καυτό λάδι πάνω του καθώς τηγανίζεται. Στο πλάι, κόβω μια ντομάτα και λίγη φέτα. Ψωμί δεν τρώω ποτέ.

Μου αρέσει πολύ να ψωνίζω φαγώσιμα. Λαχανικά και φρούτα ψωνίζω πάντα από τη Λαϊκή της Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια - ακόμα και τώρα που μετακόμισα. Ξέρω ακριβώς από πού να πάρω φράουλες, πορτοκάλια, μαρούλια. Είναι μια μικρή ιεροτελεστία. Όσο για κρέατα, ψωνίζω πάντα από το καλύτερο κατά τη γνώμη μου χασάπικο του κέντρου, το Γιάννη, επίσης στην Καλλιδρομίου. Για όλα τα υπόλοιπα, ας είναι καλά ο Βασιλόπουλος του Νομισματοκοπείου.

Η έξοδος για φαγητό είναι η αγαπημένη μου. Πάνω από φαγητά έκανα τις δυνατότερες φιλίες, ερωτεύτηκα, γέλασα, μάλωσα. Στην Αθήνα υπάρχουν πολλά καλά εστιατόρια, τα πρώτα, όμως που μου έρχονται στο νου είναι το Αθηναϊκό στη Θεμιστοκλέους, όπου πάντα παίρνω μύδια σαγανάκι, και η Λέσβος στην Μπενάκη, με την απερίγραπτη σουπιά ξυδάτη. Τα αγαπώ πολύ αυτά τα δύο μέρη. Στο εξωτερικό έχω φάει επίσης καταπληκτικά. Στο Παρίσι, στο Les fils à maman (Rue Geoffroy Marie), έφαγα συκώτι σωταρισμένο με κρεμμύδια που το θυμάμαι ακόμα (και που μου πήρε ώρες να χωνέψω). Στη Νέα Υόρκη, στο Spotted Pig του West Village, κατάλαβα ότι καμιά φορά όταν ακούς πολλά κεράσια πρέπει να κρατάς τεράστιο καλάθι: ήταν εξαιρετικό.

Ένα καλό εστιατόριο έχει την ατμόσφαιρα που αρμόζει στα πιάτα που σερβίρει. Αυτό για μένα είναι το σημαντικότερο. Δεν μπορείς να σερβίρεις υψηλή γαστρονομία με ανεκπαίδευτους σερβιτόρους αλλά, ταυτόχρονα, δεν μπορείς να λέγεσαι ουζάδικο εάν δεν έχεις χταπόδι σωστά ψημένο στα κάρβουνα.

Εάν ανοίξει κανείς το ψυγείο μου θα βρει τυριά πάσης φύσεως, ντοματάκια, χυμό πορτοκάλι και αυγά. Στο ντουλάπι με τα τρόφιμα φροντίζω να υπάρχουν πάντα τα απαραίτητα - κριθαράκι, φακές, ρεβύθια. Ο,τιδήποτε άλλο είναι απλά επιπλέον. Υπάρχουν φορές που το ψυγείο δε χωράει ούτε στάλα παραπάνω, και υπάρχουν άλλες που  θυμίζει το αδειανό ψυγείο του American Psycho. Το μόνο που έχω πάντα, είναι κόκκοι εσπρέσσο. Μόνο σε αυτό μπορείς να στοιχηματίσεις.

Είναι παράξενο αλλά, σε ό,τι αφορά στο φαγητό, μεγαλώνοντας αγαπώ περισσότερο όσα παλιότερα απλά συμπαθούσα και μισώ αυτά που αντιπαθούσα. Μια εφηβεία στο ανάποδο. Τώρα πια δεν μπορώ να υποφέρω την πιπεριά κάθε χρώματος (μαγειρεμένη ή ωμή), το σέλινο, τον κόλιαντρο. Αντίθετα, λατρεύω το αυγολέμονο (τόσο που νομίζω ότι ταιριάζει παντού), αλλά και τα οστρακοειδή. Θα μπορούσα να τρέφομαι αποκλειστικά με λαχανοντολμάδες αυγολέμονο, γυαλιστερές και καραβίδες ψητές.

Αν και δεν μου αρέσει να παραγγέλνω delivery, υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να το αποφύγω. Όταν παραγγέλνω, είναι είτε από το Nama της Αγίας Παρασκευής που έχει πολύ ωραία τραγανή πάπια Πεκίνου, είτε κοτόπουλο tandoori από το Pink Elephant στο Χαλάνδρι. Όταν παραγγέλνω, συνήθως είναι έθνικ (κινέζικο, ινδικό), απλά για αλλαγή.

Το κρασί είναι το αγαπημένο μου ποτό - όταν βγαίνω ακόμα για ποτό, πάλι κρασί προτιμώ να πίνω, και σπανιότερα κάποιο άλλο αλκοολούχο. Έχω αδυναμία στο κόκκινο κρασί, το οποίο βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον. Το αγαπημένο μου κόκκινο κρασί είναι το Σεμέλη Νεμέα Reserve αλλά και ο Λυρικός του Παπαϊωάννου, και από λευκά τα Δώρα Διονύσου του Παρπαρούση.

Το δείπνο είναι το αγαπημένο μου γεύμα. Είτε απλώς χαλαρώνω από τη δουλειά βλέποντας μία ταινία, είτε περνώ χρόνο με τον άντρα μου - σε κάθε περίπτωση δίνω μεγάλη σημασία στο βραδινό. Γενικά προτιμώ να μαγειρεύω: το τι θα ετοιμάσω το βράδυ είναι μία σκέψη που με ξεκουράζει μέσα στην ημέρα. Μαγειρεύω τα πάντα, από λαδερά και όσπρια, μέχρι σύνθετες σαλάτες, κρέατα και ψαρικά. Γίνομαι διαρκώς καλύτερη και αυτό με κάνει να μου αρέσει η μαγειρική ακόμη περισσότερο. Επίσης, πειραματίζομαι. Σπάνια αποτυγχάνω, αλλά ίσως είναι κάθε φορά η τύχη του πρωτάρη.

Όταν βγαίνω για βραδινό μου αρέσουν τα μέρη που έχουν κόσμο, δεν έχω προτίμηση στην κουζίνα. Ιδανικά, θα προτιμούσα να βγαίνω έξω όταν πρόκειται να φάω ψητό ψάρι (που θέλει τέχνη), θαλασσινά και όστρακα, και να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο.

Γενικά δεν είμαι του γλυκού. Ήμουν πάντα το παιδάκι που, την ώρα που μοιραζόταν η τούρτα στα παιδικά πάρτι, εγώ έτρωγα τσιπς. Εάν ήξερα ότι δεν θα φαινόμουν αγενής, θα αρνούμουν πάντα το γλυκό μετά το τέλος ενός δείπνου. Όποτε έχω γλυκά στο σπίτι, τα πηγαίνω στο γραφείο. Παρόλα αυτά, επιμένω και διαλαλώ όπου σταθώ ότι το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της Αθήνας είναι μακράν ο Ασημακόπουλος της Χαριλάου Τρικούπη στα Εξάρχεια.

Πάντα μου φαινόταν παράξενο το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν comfort food το fast food - την πίτσα και το burger (κανένα από τα οποία δεν θεωρώ σπουδαία), ας πούμε. Για μένα, το καλύτερο comfort food, είτε είμαι κουρασμένη, είτε λυπημένη, είτε κρυωμένη, είναι η κοτόσουπα αυγολέμονο. Μαζί της, πάνε κάτω όλα όσα με βαραίνουν.

Το φαγητό, όπως και οι μυρωδιές, είναι σεντούκια με αναμνήσεις. Υπάρχουν δύο φαγητά που αγαπώ πολύ, γιατί θα μου θυμίζουν πάντοτε τη γιαγιά μου, μία από τις σπουδαιότερες μαγείρισσες που γνώρισα. Το ένα είναι η σκορπίνα μπουρδέτο, μια κερκυραϊκή καυτερή συνταγή, και το άλλο είναι ο μπακαλιάρος με τη σκορδαλιά της. Ποτέ και πουθενά δεν έχω φάει καλύτερα μαγειρευτά ψάρια, και με συγκινεί πολύ ακόμη και η συνειδητοποίηση ότι μπορώ τόσο εύκολα να ανακαλέσω τη μυρωδιά της κουζίνας της γιαγιάς μου - αλλά και τα χέρια της.

Όσο κι αν ταξιδέψω στο εξωτερικό, σε όσα νησιά κι αν πάω, τίποτα δεν συγκρίνεται με τα καλοκαίρια μου στην Ισθμία Κορινθίας. Σε εκείνες τις θάλασσες έμαθα να κολυμπάω, σε εκείνες τις παραλίες έφτιαξα πύργους, κι εκεί έμαθα ότι το ψάρι είναι η ευγενέστερη τροφή. Αγαπημένη μου ψαροταβέρνα είναι ο Κάβος - τα χειμωνιάτικα ψητά μπαρμπούνια και οι καλοκαιρινοί σαργοί δεν συγκρίνονται με τίποτα. Α, και η ταραμοσαλάτα. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη λευκή ταραμοσαλάτα του Τάσου στον Κάβο.

Λόγω της δουλειάς μου ταξιδεύω διαρκώς, και τρώω σε πολλά κι ωραία μέρη. Καμία ταξιδιωτική και γαστρονομική ανάμνηση δεν συγκρίνεται, όμως, με ένα δείπνο κάποτε στο εστιατόριο του πανδοχείου Meinsbur στο χωριό Bendestorf, νότια του Αμβούργου. Θυμάμαι ότι φάγαμε σατομπριάν και ήπιαμε κρασί μπροστά στο τζάκι. Λίγους μήνες μετά, παντρεύτηκα.

Είναι σαφές ότι η κρίση μας έχει επηρεάσει όλους. Βγαίνουμε λιγότερο, τρώμε οικονομικότερα, προσέχουμε από πού ψωνίζουμε, επαναξιολογούμε τις υπηρεσίες που λαμβάνουμε και τις τιμές τους. Για εμένα δεν έχει αλλάξει κάτι ριζικά, είτε γιατί είμαι από τους τυχερούς που έχουν ακόμη δουλειά, είτε γιατί ποτέ δεν έκανα υπερβολές. Συνήθως βγαίνω τα Σαββατοκύριακα, και μου αρέσει να τρώω με ανθρώπους που αγαπούν το φαγητό με τον τρόπο που το αγαπώ κι εγώ - τον άντρα μου, δύο-τρεις πολύ ξεχωριστούς φίλους, αλλά και τον πατέρα μου, χάρη στον οποίο έμαθα να τρώω. Εάν δεν είχε επιμείνει τόσο πολύ να δοκιμάζω άγνωστες γεύσεις, νομίζω θα έτρωγα ακόμα  αποκλειστικά πουρέ, όπως όταν ήμουν τεσσάρων χρονών».