Που δεν ήταν το δικό μου «Rock που σώπασε» τελικά, αλλά το άρθρο του Νικόλα Σμυρνάκη με τίτλο « Ο αναρχικός δάσκαλος» που δημοσιεύθηκε στο Protagon.. Αυτό που εννοούσε η φιλενάδα μου για να μην παρεξηγηθούμε ήταν πως με υποψηφιότητες τόσο πιο σοβαρού περιεχομένου από την δική μου, και με ανταγωνιστές sites με χρόνια παρουσία στον χώρο και τεράστια αναγνωσιμότητα, εμείς στο FnL που είμαστε εντελώς φρέσκοι και κάπως πιο ελαφρού ρεπερτορίου δεν είχαμε τελικά και μεγάλες πιθανότητες. Παρόλα αυτά, περάσαμε σούπερ μια που η τελετή απονομής ήταν εξαιρετική και μας έμεινε και η μεγάλη χαρά – και μεγάλη τιμή ταυτόχρονα – πως είχαμε δυο υποψηφιότητες που επιλέχτηκαν ανάμεσα σε 1882 εκεί που άλλα, τεράστια sites δεν είχαν ούτε μια… Οπότε δεν μένει παρά να συγχαρούμε τους νικητές και να ευχαριστήσουμε την επιτροπή που μας ξεχώρισε ανάμεσα στους πολλούς και εσάς που μας ψηφίσατε… Και να ευχηθώ φυσικά στο maga.gr που είχε την έμπνευση και στα e-awards τα καλύτερα για το μέλλον…
Κατά τα άλλα σήμερα δεν είμαι στα καλύτερα μου, καμιά σχέση με τα βραβεία, απλά όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στην πολιτική σκηνή της χώρας δεν βοηθάνε να κρατιέται το ηθικό μας ακμαίο κάνοντας ακόμα και την Πολυάννα μέσα μου να έχει πέσει αν όχι σε μελαγχολία, σε βαθύ στοχασμό. Κυρίως γιατί χειρότερο και από την ίδια την κρίση είναι αυτή η μόνιμη πια αίσθηση πως η ζωή μας έχει μπει στο pause εδώ και δυο χρόνια και δεν λέει να ξεκολλήσει. Και να πάει παρακάτω με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, να δούμε τι θα κάνουμε. Η συγκεκριμένη στήλη είναι προφανώς εντελώς ακατάλληλη για πολιτικό σχολιασμό και εγώ είμαι ο τελευταίος άνθρωπος του οποίου η γνώμη έχει κάποια ουσιαστική σημασία, αλλά εδώ ζω και είναι λογικό νομίζω να επηρεάζομαι. Και είμαι σχεδόν σίγουρη πια πως αν δεν ζούσαμε σ΄ αυτή την συγκεκριμένη χώρα, με τον ήλιο να μας λούζει εννιά μήνες τον χρόνο και με την αισιοδοξία και τον γραψαρχιδισμό βαθιά ριζωμένα στο DNA μας, ο δείκτης των αυτοκτονιών θα είχε χτυπήσει τιλτ. Γιατί ο κόσμος απλά, δεν αντέχει πια…
Προχτές στον Θανόπουλο, όπως άλλωστε και την προηγούμενη Δευτέρα, οι πελάτες ήταν ελάχιστοι. Και στα μαγαζιά τα βράδια βλέπεις γύρω σου ανθρώπους με κακή διάθεση που παλεύουν να μην τους πάρει από κάτω, αλλά τα καταφέρνουν όλο και λιγότερο πια.. Όλες οι κουβέντες, όλα τα κανάλια, και τα περισσότερα από αυτά που διαβάζουμε ακόμα και στα social media γυρίζουν γύρω από το μέλλον μας που διαγράφεται πιο αβέβαιο από ποτέ. Ζούμε σε ένα καθεστώς μόνιμου άγχους με τον πέλεκυ της χρεοκοπίας, της δραχμής και της εξόδου από την ΕΕ να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας καθημερινά. Οι δουλειές λιγοστεύουν διαρκώς, τα χρήματα τελειώνουν, η αγορά παραμένει ακίνητη, και εμείς κρατάμε την ανάσα μας και ελπίζουμε. Σε τι όμως? Νομίζω πως ακόμα και οι πιο ξανθιές από εμάς, έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε πια πως όλοι οι πολιτικοί, μηδενός εξαιρουμένου, ενδιαφέρονται μόνο για τις ατζέντες και τα ποσοστά τους και όχι για τον κόσμο που περιμένει μια λύση πιασμένος από τα μαλλιά του. Και αυτό είναι που τα κάνει όλα χειρότερα. Η σχεδόν απόλυτη έλλειψη προοπτικής.
Πριν από τέσσερα χρόνια συζητώντας με έναν φίλο που μένει μόνιμα στο Λονδίνο έλεγα πως ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Το πίστευα ειλικρινά και δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να ζήσω οπουδήποτε αλλού. Σήμερα, μετράω μέρες. Κι αν το παιδί μου είχε τελειώσει την σχολή του και δεν του έμενε άλλος ένας μήνας, θα είχαμε φύγει ήδη τρέχοντας. Για μια άλλη χώρα που ελπίζω πως θα μας δώσει την ευκαιρία να φτιάξουμε την ζωή μας από την αρχή, σε καλύτερες βάσεις. Με το FnL να μπορεί να "τρέξει" από όπου και αν είμαστε χάρη στην ευλογημένη τεχνολογία, το project της μετάφρασης της ύλης του στα αγγλικά να ξεκινάει άμεσα δίνοντας μας την δυνατότητα να ανοίξουμε κι άλλες πιο διεθνείς πόρτες και τον αγαπημένο μου - και διευθυντή μου- να θέλει να το κρατήσει δίπορτο και να μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην Αθήνα και το Λονδίνο, όλα έχουν μπει πια σε αντίστροφη μέτρηση. Το ξέρω πως είναι κρίμα, όμως δυστυχώς έχουμε φτάσει σε μια φάση που ο καθένας πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό του, το μέλλον του και την οικογένεια του. Γιατί έχει γίνει παραπάνω από σαφές πως αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει για μας απολύτως κανένας.
Αυτά για σήμερα.. Όχι πάρα πολύ ευχάριστα αλλά απολύτως ειλικρινά.. Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα με καλύτερο κέφι ελπίζω..
Υ.Γ. Μερικές ώρες αφού είχα γράψει την στήλη μου ανακοινώθηκε από την προεδρία της Δημοκρατίας η αποτυχία των πολιτικών αρχηγών να βρουν μια κοινή λύση και η προκύρηξη επαναληπτικών εκλογών. Ας μαζέψουμε λοιπόν όση λογική, όσο πάθος και όση ελπίδα μας έχει απομείνει και ας δικεδικήσουμε το αυτονόητο. Το δικαίωμα να παραμείνουμε κομμάτι της Ευρώπης και του πολιτισμένου κόσμου. Όσο περισσότεροι μαζί, τόσο καλύτερα...
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση