Ο καλός καιρός κρατάει ακόμα και βοηθάει στο να χαιρόμαστε βόλτες στην πόλη, όπως χτες ας πούμε που αφού περάσαμε το πρωινό μας στο open day του Goldsmiths University για να γραφτεί ο Ιάσονας στο Creative Computing που θεωρείται από τα καλύτερα της Ευρώπης, αποφασίσαμε να περπατήσουμε από το London Bridge και όσο αντέξουμε. Διασχίσαμε το Borough Market αλλά γινόταν τέτοιος πανικός λόγω Σαββάτου που είπαμε να επαναλάβουμε την επίσκεψη μας μια καθημερινή για να χαζέψουμε με την ησυχία μας τους πάγκους με τα διάφορα τρόφιμα και να ψωνίσουμε και τυριά, και στην συνέχεια περιπλανηθήκαμε χαλαρά δίπλα στο ποτάμι μετρώντας γέφυρες και φτάνοντας τελικά μέχρι τον καθεδρικό ναό του St. Paul. Μετά από μιάμιση ώρα ποδαρόδρομο μας είχε πιάσει τρελή πείνα και έτσι πήραμε το 11 και καταλήξαμε τρεις στάσεις από το σπίτι μας, στο Byron της Kings Road. Είχα διαβάσει γι΄αυτό σε κάποιο site, είναι κάτι σαν fast food αλλά στο πιο περιποιημένο, και είπα να το δοκιμάσουμε. Και η ιδέα μου αποδείχτηκε εξαιρετική. Τα burgers του είναι πραγματικά πεντανόστιμα και οι τιμές του σχετικά νορμάλ για την πόλη. Για μια μεγάλη Caesar’s salad με κοτόπουλο, ένα μπολ nachos, δύο burgers, δύο μερίδες πατάτες τηγανητές, μια μπύρα και δυο γλυκά πληρώσαμε 50 λίρες.
Το βράδυ είχα κανονίσει να βγω με μια φίλη μου που έχει έρθει από Αθήνα και την παρέα της και να πάμε στο Portobello’s Pizza East για το οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα και μάλιστα ένα πιάτο του ανακηρύχτηκε από το Zagat σαν ένα από τα 5 πρωινά στο Λονδίνο για τα οποία αξίζει ο κόπος να σηκωθείς από το κρεβάτι, αλλά ήμουν τόσο πτώμα που πραγματικά δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Ευτυχώς και οι υπόλοιποι ήταν επίσης κουρασμένοι και έτσι η έξοδος αναβλήθηκε για άλλη φορά, να πάμε και να το ευχαριστηθούμε.
Γενικά, έχω αρχίσω να χαλαρώνω και να μαθαίνω την πόλη, και βέβαια, η αλήθεια να λέγεται, ακόμα κι αν ακόμα είμαι σε φάση γκρίνιας, νοιώθω πως αν όλα πάνε καλά, έχω προοπτικές να περνάω υπέροχα εδώ. Βοηθάει η ίδια η πόλη που είναι κούκλα και σου δίνει ατέλειωτες προοπτικές, η ζωή που είναι λες σχεδιασμένη για να εξυπηρετεί και να διευκολύνει τον κόσμο σε κάθε επίπεδο, και η αυτή η ανακουφιστική αίσθηση του σύμπαντος γύρω που συνεχίζει να κινείται. Ειδικά όταν τα νέα από την Ελλάδα είναι τόσο ανησυχητικά και στενάχωρα. Αυτό που δεν βοηθάει ιδιαίτερα είναι ο καιρός, που μπορεί μεν να με έχει ευνοήσει με υπέροχες λιακάδες αλλά που δεν λέει να κόψει την κακή συνήθεια του να αλλάζει μέσα σε λεπτά και να αρχίζει να βρέχει τόσο ξαφνικά που δεν προλαβαίνεις καν να αναζητήσεις την ομπρέλα ή την κουκούλα σου, και το νερό.
Ναι, μην γελάτε, το νερό εδώ είναι θάνατος για τα μαλλιά. Είναι τόσο σκληρό και γεμάτο άλατα που δεν είναι να απορείς που όλες κυκλοφορούν αχτένιστες και με αυτή την λυπηρά λιγοστή και αραιή τρίχα, και εγώ έτσι θα καταλήξω αν δεν προσέξω. Βέβαια, επειδή έχω κόλλημα με το μαλλί μου το παλεύω με νύχια και με δόντια και προς το παρόν, καταφέρνω να το κρατάω σε ικανοποιητικό επίπεδο. Το πλακώνω στο Moroccan Oil κάθε μέρα, λούζομαι μέρα παρά μέρα με το σαμπουάν Sheer Blonde του John Frieda και ασορτί μαλακτικό και μια φορά κάθε τέσσερις μέρες τα περνάω και με ένα δεύτερο μαλακτικό μιας σειράς που λέγεται Aussie Miracle και που το αφήνω να επιδράσει για πέντε λεπτά. Μετά τα ξεβγάζω, τα σκουπίζω με μια πετσέτα, τα περνάω με το Biosilk Therapy, μετά με Potion 9 και μετά με μια δόση Moroccan Oil έτσι όπως είναι νωπά. Τα αφήνω να τα απορροφήσουν όλα αυτά για κανένα τέταρτο και μετά τα στεγνώνω με το πιστολάκι και στο τέλος τα περνάω με την στρογγυλή βούρτσα για να ισιώσουν. Και φυσικά, το ίσιωμα που κάνω εγώ – που καμιά σχέση δεν έχει βέβαια με εκείνο που μου έκανε η Δώρα στον Βαγγέλη- είναι by far πολύ καλύτερο από αυτό που κάνουν εδώ στα περισσότερα κομμωτήρια, ακόμα και τα grand, που προσπαθούν να σου ισιώσουν το μαλλί με τις βούρτσες με τις οποίες εμείς σηκώνουμε ρίζα! Αν είναι ποτέ δυνατόν δηλαδή…
Ευτυχώς που ήρθα οργανωμένη, με το επαγγελματικό μου σεσουάρ και με τις κεραμικές μου βούρτσες και μια χαρά τα καταφέρνω μόνη μου. Όπως άλλωστε και με την βαφή. Το XXL Ice Blonde της Schwarzkopf είναι το τέλειο χρώμα, το περνάω στο σπίτι με την βοήθεια του Ιάσονα στα πίσω – τι τον έχω τον καλλιτέχνη σπίτι αν δεν βάλει ένα χεράκι?- και γλυτώνω αυτό το κιτρινωπό ξανθό με το οποίο έχουν ένα κόλλημα εδώ, τις βλέπεις τις μισές να κιτρινίζουν και τις άλλες μισές να ασημίζουν αλλά με λάθος τρόπο, με αυτό το γκρι σαν βάση αντί για το άσπρο- μπεζ που είναι το σωστό.. Τι να κάνω που δεν τα ήξερα όλα αυτά όταν διάλεγα επαγγελματικό προσανατολισμό? Θα είχα τελειώσει τον Αμάραντο αντί για το Deree και τώρα θα έβγαζα τρελά λεφτά αν σκεφτείτε πως την βαφή εδώ στα καλά κομμωτήρια την χρεώνουν γύρω στις 200 λίρες και το χτένισμα γύρω στις 70...
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση