Resident alien in London - S01E01

Η πραγματικότητα βέβαια, καμία σχέση. Ή σχεδόν καμία. Γιατί ναι, είχε λιακάδες και έχει ακόμα, αλλά η πόρτα μου δεν θα περιστοιχιστεί ποτέ από φυτά-μπαλίτσες, οι φίλοι μου δουλεύουν όλη μέρα και δεν έχουν χρόνο ούτε για να αναπνεύσουν,  από το The Whole Foods δεν έχω καταφέρει να περάσω ακόμα ούτε απ΄ έξω , ο καναπές μου δεν έχει θέα την φωτισμένη πόλη αλλά έναν μικρό κήπο που κρύβει την ασχήμια του συγκροτήματος που με φιλοξενεί, και το BBC δεν έχει σειρές. Ευτυχώς υπάρχει το itv.. Κατά τα άλλα, όλη μέρα τρέχω να συνεννοηθώ με υπηρεσίες και τράπεζες, έμαθα μόλις προχτές να βρίσκω τον δρόμο για το σπίτι μου χωρίς να χάνομαι – μέχρι τότε κυκλοφορούσα με τον Google map μονίμως ανοιχτό στο κινητό και τα γυαλιά πρεσβυωπίας στο χέρι για να βλέπω που πηγαίνω- και το βράδυ, όταν πέσω κατάκοπη να κοιμηθώ έχω τάσεις φυγής και αναρωτιέμαι αν πήρα την σωστή απόφαση ή αν πρέπει να τα μαζέψω όλα και να επιστρέψω πίσω στο σπίτι μου τρέχοντας.

Έτσι, θα ξεκινήσω αυτή την καινούρια στήλη μιλώντας σας πολύ ειλικρινά. Κάθε νέο ξεκίνημα είναι δύσκολο. Ειδικά αν το κάνεις μόνος σου, μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάς και στους οποίους έχεις μάθει να στηρίζεσαι. Και μάλλον όσο πιο αισιόδοξη και πιο Πολυάννα είσαι, και εγώ είμαι πολύ, τόσο πιο απότομα αναγκάζεσαι να προσγειωθείς στην πραγματικότητα και να αρχίσεις να βρίσκεις τρόπους να την αντιμετωπίσεις. Και δεν μιλάω μόνο για το ψυχολογικό κομμάτι που είναι όντως δύσκολο, μιλάω και για το πρακτικό. Στο Λονδίνο ας πούμε, αν δεν έχεις λογαριασμό σε βρετανική τράπεζα και proof of address είναι σαν να μην υπάρχεις καθόλου. Και αν δεν είσαι φοιτητής ή αν δεν έχεις ήδη προσληφθεί σε κάποια δουλειά, η γραφειοκρατία αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα την Ελλάδα, πιστέψτε με. Επίσης, όσο καλά κι αν μιλάς την γλώσσα, θα πέσεις σίγουρα σε ταξιτζήδες, τηλεφωνήτριες, υδραυλικούς και διάφορους άλλους ανθρώπους με τους οποίους θα καίγεσαι να συνεννοηθείς αλλά θα σου μιλάνε με προφορά που δεν θα καταλαβαίνεις λέξη. Θα ανακαλύψεις σύντομα πως οι φίλοι και οι γνωστοί σου τρέχουν πανικόβλητοι, δουλεύουν ατελείωτες ώρες και βγαίνουν λίγο.  Και θα αρχίσεις αναγκαστικά να περπατάς πολύ.

Από την άλλη, το Λονδίνο είναι μια πανέμορφη πόλη στην οποία θα παραμείνεις τουρίστας τουλάχιστον για καμιά διετία. Μπορείς  να ανακαλύπτεις κάθε μέρα καινούριες περιοχές, να κάνεις άλλα πράγματα και να αφήνεσαι στην γοητεία του με τον ίδιο ενθουσιασμό ξανά και ξανά. Ο κόσμος γύρω σου θα εξακολουθεί να γυρίζει αντίθετα από ότι στη Αθήνα που η ζωή έχει μείνει εδώ και καιρό στο pause, οι γυναίκες είναι περιποιημένες με έναν χαλαρό τρόπο που εμένα μου αρέσει πολύ και θέλω να τον κάνω δικό μου, στα μαγαζιά υπάρχει παιχνίδι if you know what I mean, και μπορείς να βρείτε ότι θέλεις εύκολα, αν κάνεις τις σωστές ερωτήσεις με τον σωστό τρόπο. Εντάξει, και τα σούπερ μάρκετ είναι ο παράδεισος, μπορείς να ζεις σέρνοντας ένα καρότσι από διάδρομο σε διάδρομο χαζεύοντας προϊόντα που δεν τα έχεις καν ονειρευτεί.

Για το τέλος, θα κρατήσω την γεύση της προηγούμενης βδομάδας έτσι όπως την έχω ακόμα μέσα μου. Παρόλο που ο καθένας αντιδρά ανάλογα με τον χαρακτήρα και τα βιώματα του, η μοναξιά νομίζω πως είναι δύσκολη για όλους, ειδικά όταν δεν είναι από επιλογή. Και εγώ έχω κοιμηθεί πολλά από τα τελευταία βράδια σε ένα μαξιλάρι μουσκεμένο από δάκρυα, με το παιδικό παιχνίδι του γιου μου αγκαλιά. Ναι, είμαι εδώ από επειδή το ήθελα, επειδή το προσπάθησα σαν τρελή και επειδή το τόλμησα, και δεν μετανιώνω, αλλά δεν παύει να μου είναι απίστευτα δύσκολο να προσαρμοστώ στην έλλειψη όλων εκείνων που αγαπάω. Όμως σκοπεύω να υπομείνω και να επιμείνω. Μέχρι αυτή η πόλη να γίνει δική μου, και αυτό το σπίτι, σπίτι μου. Και στην διαδρομή, θα σας διηγούμαι τις περιπέτειες μου. Έτσι κι αλλιώς, χρόνια τώρα, μέσα από blogs, social media και σελίδες περιοδικών, έχετε υπάρξει εξαιρετική παρέα.