Momofuku Nishi: Μια αμφιλεγόμενη πρόταση στη Νέα Υόρκη

Μερικές φορές η κριτική ενός εστιατορίου δεν πρέπει μόνο να απαντά στο ερώτημα να πάω ή όχι, αν αξίζει τα λεφτά που θα δώσω και αν η εμπειρία είναι μοναδική. Μπορεί να θέτει και ερωτήματα σε σχέση με το φαγητό, την κουλτούρα και τη διαμόρφωση της προσωπικής μας ταυτότητας σε ένα κόσμο που αλλάζει δραματικά. 

Και το Momofuku Nishi του David Chang είναι το εστιατόριο που δίνει την ευκαιρία για τέτοιους προβληματισμούς επειδή σαν πείραμα δεν είναι απολύτως επιτυχημένο αλλά η εμπειρία αξίζει γιατί με κάποιο ανεπαίσθητο τρόπο σου γεννά προβληματισμούς. 

Τόσα χρόνια ο Chang μας έχει κακομάθει παίρνοντας ασιατικά υλικά και μεταμορφώνοντάς τα σε κάτι αναπάντεχο και καινούργιο. Το φαγητό του είναι βαθιά συναισθηματικό και αγγίζει τα άκρα, από το πολύ βασικό μέχρι το ακραία γαστρονομικό. Το να τρως στα εστιατόρια του είχε και έχει μια σκληρή μαγεία και μια χαρακτηριστική σύγχρονη αμερικάνικη ταυτότητα. 

Το Nishi όμως έχει προβλήματα. Πέρα από τον εκκωφαντικό θόρυβο και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που σε κάνει να νομίζεις ότι συμμετέχεις σε κάποιου είδους πείραμα, έχει και τα πιο άβολα καθίσματα στον κόσμο. Και πάνω απ’όλα, για πρώτη φορά το φαγητό δεν πετυχαίνει να φέρει κάτι καινούργιο, σε βαθμό που αναρωτιέσαι αν υπάρχει λόγος να πειράξει κανείς κάτι τόσο κλασσικά απλό και πετυχημένο. 

Τα πιο πετυχημένα πιάτα είναι τα πρώτα, όπου στην ουσία τα εξαιρετικής ποιότητας πρωτογενή υλικά υφίστανται ελάχιστες παρεμβάσεις: αέρινα τηγανισμένες γαρίδες που τρώγονται ολόκληρες, η σαλάτα με το λάχανο και τη σως bagna cauda με καρύδια κι ένα συγκλονιστικό φιλέτο μπαρμπουνιού με  γκρειπφρουτ και ροζ πιπέρι.  

Και φυσικά το πιο πολυσυζητημενο πιάτο του εστιατορίου το ceci e pepe, μια παραλλαγή του Ιταλικού cacio e pepe που αντί για πεκορίνο χρησιμοποιούν χοζόν που είναι ένας πολτος από ρεβύθια που ωριμάζει για 8 μήνες. Γευστικά το πιάτο είναι πολύ δυνατό, αλλά αν και σέβομαι τις ικανότητες και την πρωτοτυπία του σεφ, θα προτιμήσω το ορίτζιναλ γιατί είναι υπερβολικά γλυκό και χρειάζεται πολύ πιπέρι για να ισορροπήσει.

Τα υπόλοιπα πιάτα είναι λιγότερο πετυχημένα ειδικά όταν συνδύαζουν noodles με μύδια ή αρνί με μεσογειακούς τόνους. Από τα γλυκά το κεικ με το φυστίκι είναι ικανοποιητικό. Το σέρβις είναι καλό αλλά οι τιμές ψηλές για κάτι που δεν είναι ακριβώς γαστρονομικό εστιατόριο. 

Η ουσία είναι πως το εστιατόριο φέρνει στο προσκήνιο τον τρόπο με τον οποίο μια διαφορετική κουλτούρα αντιλαμβάνεται την Ιταλική κουζίνα και την προσαρμόζει στα μέτρα της. Κι αν ακόμα δεν είναι επιτυχημενη γευστικά ανοίγει το θέμα της ταυτότητας όπως διαμορφώνεται στο συγχρονο κόσμο και την προσπάθεια που χρειάζεται για να αποδεχτείς τη διαφορετικότητα. Στην ουσία μας λέει ότι πάνω από ένα πιάτο φαί μπορούμε ν’αρχίσουμε το διάλογο για να γεφυρώσουμε τις αντιθέσεις μας. 

Βαθμός: 6,5/10