Le Louis XV: O Alain Ducasse στα χρόνια της κρίσης

Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο γιατί σ’ένα εστιατόριο όπως το Le Louis XV που είναι αντίγραφο των Βερσαλλιών με τα ρολόγια σταματημένα στις 12 η ώρα και τις γυναίκες να φοράνε καλοκαιρινές γούνες και διαμάντια μέρα μεσημέρι πρέπει ο σεφ να δημιουργήσει μια γαστρονομική περιπέτεια που να σε κάνει να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου και να ακυρώνει κάθε ενοχή που δημιουργεί η πολυτέλεια της απόλαυσης.

Και το καταφέρνει όχι μόνο γιατί έχει χαμηλώσει αισθητά τις τιμές και το σέρβις είναι πιο προσωπικό αλλά κυρίως γιατί μετά από μια δεκαετία πειραματισμών στην παγκόσμια γαστρονομική σκηνή η απλότητα των υλικών και η ακρίβεια της εκτέλεσης είναι σχεδόν ανακουφιστική. Γιατί το μπαρμπούνι μοιάζει με μπαρμπούνι και μυρίζει θάλασσα και οι αγκινάρες δεν είναι κάτι beige αλλά ένα συναρπαστικό λαχανικό που σερβίρεται σε 3 διαφορετικές αλλά αναγνωρισιμες μορφές- δηλαδη δεν τρως κάτι που στην προηγούμενη ζωή του ήταν αγκινάρα. Και με 140 ευρώ- χωρίς κρυμμένες χρεώσεις- τρως ένα γεύμα που περιλαμβανει amuse bouche, 2 πιάτα, τυριά, γλυκό, καφέ με πτι-φουρ και σοκολατάκια και συνοδεύεται από 3 ποτήρια κρασί. Νομίζω είναι λογική τιμή για να φας στο πιο διάσημο τριάστερο γαλλικό εστιατόριο.

Δεν έχει νόημα να περιγράψω μια σειρά από πιάτα που με έπεισαν για άλλη μια φορά ότι η μεσογειακή κουζίνα είναι η καλύτερη. Αλλά θα σταθώ σε μερικές λεπτομέρειες που έκαναν ακόμα κι εμένα να αισθάνομαι σαν παιδί που κέρδισε το χρυσό εισητήριο του Willie Wonka. Όπως το βούτυρο που είναι το πιο μεγάλο κομμάτι που έχω δει προστατευμένο κάτω από μια τεράστια γυάλινη καμπάνα. Και τα chips από κολοκυθολούδα που μαζί με τις ελιές και τα γλασσαρισμένα λεμόνια με μετέφεραν σ’ένα virtual περιβόλι. Ή τα αμέτρητα ψωμιά με διάφορες γεύσεις. Αν και εγώ αγάπησα περισσότερο ένα ψωμί από καλαμπόκι που το έλεγαν feuillantine και που φεύγοντας βρήκα μέσα στην goodie bag που δίνουν σε όλους με γλυκά financiers καμμιά δεκαριά ψωμάκια τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο με εντελώς μαμαδίστικο τρόπο. Όσο για την τεχνική στην εκτέλεση, το ερώτημα δεν είναι γύρω από τους αφρούς και τον ξηρό πάγο αλλά πως γίνεται να ισορροπεί ένα στρώμα από ζεστή σοκολάτα πάνω σ’ένα σουφλέ με φουντούκια χωρίς να βυθίζεται.

Όλα αυτά όμως τα υποστηρίζει μια εξαιρετική ομάδα, που χωρίς να ενοχλεί διευκολύνει και εξομαλύνει καταστάσεις δείχνοντας το χαρακτηρα και την προσωπικότητα της. Για παράδειγμα μου πρότειναν λόγω ζέστης αν ήθελα να βγάλω το δερμάτινο που φορούσα πράγμα σχεδόν αδιανόητο 5-10 χρόνια πριν. Και για να συμφωνήσω με αυτό που έλεγε ο Αθήναιος την περασμένη εβδομάδα, στο καλύτερο τραπέζι στο κέντρο της αίθουσας ένας άντρας με καρό σακάκι και παπιγιόν τράβηξε όλα τα βλέμματα πάνω του απολαμβάνοντας μόνος του το γεύμα του συνοδευμένο από μικρές εκπλήξεις ειδικά γι’αυτόν.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να πω τίποτ’άλλο για τον κύριο Alain Ducasse και το υπέροχο εστιατόριό του Le Louis XV. Ίσως να έλεγα μόνο δυο στίχους απ’το τραγούδι που λέει: «Εγώ από σένα θέλω τ’όνειρο τ’αληθινό κι άσε το αύριο γι’αύριο». Όσο σκληρή κι αν είναι η προσγείωση στην πραγματικότητα οι στιγμές που ονειρευόμαστε είναι απαραίτητες για να προχωράμε.