The Fat Duck restaurant: Ένα ταξίδι με οδηγό τον Heston Blumenthal

Στο διάστημα που έμεινε κλειστό, το Fat Duck μετακόμισε για λίγο στην Αυστραλία αλλά κυρίως δόθηκε χρόνος στον Blumenthal και την ομάδα του να προετοιμάσουν το καινούριο μενού που είναι το καλύτερο που έχουν παρουσιάσει ποτέ και η όλη εμπειρία από τα πιο ευχάριστα πράγματα που έχω ζήσει μέσα σε ένα εστιατόριο. 

Η προετοιμασία ξεκινά πριν ακόμα φτάσεις εκεί, απαντώντας ένα εκτενές ερωτηματολόγιο που περιλαμβάνει από τις αλλεργίες σου μέχρι τις παιδικές αναμνήσεις. Ο λόγος είναι ότι εκτός από το ότι θέλουν να βεβαιωθούν ότι σου αρέσουν όλα όσα δοκιμάζεις είναι ότι το γεύμα/δείπνο είναι ένα ταξίδι που διαρκεί "μια ολόκληρη μέρα" και ανασύρει από τη μνήμη στιγμές, γεύσεις, εικόνες και συναισθήματα του παρελθόντος, βόλτες στην παραλία και το δάσος, φαγητό σε ένα εικονικό εστιατόριο μέχρι να πέσεις για ύπνο με μια σακούλα γλυκά στο χέρι. 

Η όλη εμπειρία είναι χορογραφημένη τέλεια και ακόμα κι εγώ που είμαι εξαιρετικά κυνικός, εντυπωσιάστηκα από τη σημασία στη λεπτομέρεια, τις έξυπνες ιδέες, τα τρυκ και τα παιχνίδια αλλά και τη σιγουριά της κουζίνας ότι κάθε πιάτο ήταν κορυφαίο με άψογη παρουσίαση, εντυπωσιακή σύλληψη και συνδυασμό γεύσεων και αρωμάτων που πραγματικά νομίζεις ότι θα εκραγεί ο εγκέφαλος σου. Το ευχάριστο είναι ότι όλο αυτό δεν είναι καθόλου βαρύγδουπο ή δήθεν. Ακόμα και τα πιάτα δεν περιγράφονται με λεπτομέρειες αραδιάζοντας 40 διαφορετικά υλικά αλλά σαν εμπειρίες διευκρινίζοντας ένα δυό πράγματα για να σε βάλουν στο σωστό κλίμα. 

Δεν θα περιγράψω και τα 15 διαφορετικά πιάτα, ούτε αυτά που ήδη γνωρίζουμε για τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Blumenthal όπως το υγρό άζωτο, οι αφροί και οι καπνοί αλλά θα μοιραστώ μερικές στιγμές που δείχνουν όχι μόνο το ταλέντο αλλά και τη διάρκεια της αξίας του σεφ. Το ταξίδι λοιπόν ξεκινά με ένα χάρτη, ένα μεγεθυντικό φακό και ένα προορισμό που έχουν διαλέξει από τις απαντήσεις που έχεις δώσει. Το ταξίδι ξεκινά με πρωινό και φυσικά με τσάι και δημητριακά. Το τσάι είναι στην πραγματικότητα ένας ζωμός από κουνέλι με άρωμα από εστραγκόν που όταν το πίνεις είναι και ζεστό και κρύο. Το μισό σου στόμα παγώνει και το άλλο μισό ζεσταίνεται.

Τα δημητριακά με το γάλα έρχονται μέσα σε αληθινά αλλά πειραγμένα κουτιά που περιέχουν κι ένα ξύλινο παιχνίδι που το συναρμολογείς για να βάλεις μέσα ένα νόμισμα που βρίσκεις αργότερα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και που με αυτό θα πληρώσεις τα γλυκά από το ζαχαροπλαστείο στο τέλος. 

Το μεσημέρι το περνάς στην παραλία με συντροφιά του ήχους των κυμάτων από ένα ipod. Το πιάτο είναι ένα από τα κλασσικά του εστιατορίου αλλά για μένα είναι τα καλύτερο πιάτο με θαλασσινά που έχω δοκιμάσει με τον αφρό που τον συνοδεύει να μοιάζει με πραγματικό αφρό της θάλασσας με έντονη μυρωδιά από ιώδιο και φύκια. Οι εκπλήξεις στην παραλία συνεχίζονται με ένα κέλυφος καβουριού που διαλύεται από το θαλασσινό νερό και μεταμορφώνεται σε μια σούπα με χαβιάρι μέχρι ένα περιπλανώμενο παγωτατζίδικο με αλμυρά παγωτά.

Το απόγευμα το περνάς κάνοντας μια βόλτα στο δάσος κι εκεί εκτός από φαγώσιμους κορμούς δέντρων συναντάς τους ήρωες από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και όλοι μαζί κάνετε πικνίκ. Η σκηνή που το χρυσό ρολόι βυθίζεται στο ζεστό νερό και το μεταμορφώνει σε τσάι συνοδευμένο από το καλύτερο σάντουιτς που έχω φάει στη ζωή μου είναι σχεδόν συγκινητική. Το πάντρεμα της λογοτεχνίας με τη γαστρονομία με τέτοια ανεπιτήδευτη ομορφιά είναι ανακουφιστικό και σε πλημμυρίζει με χαρά και ελπίδα. 

Το βράδυ είναι η ώρα για την επίσκεψη σ’ ένα εστιατόριο μέσα στο εστιατόριο με δικό του μενού που έχει «ξεμείνει» στη δεκαετία του 70. Το μενού γράφει γαρίδες κοκτέιλ, πάπια με πορτοκάλι και τυρί με σταφύλια για επιδόρπιο. Το εντυπωσιακό σ’ αυτό το μενού είναι ότι ο Blumenthal αφήνει πίσω του τα τρυκ και παρουσιάζει 3 κορυφαία κλασσικά πιάτα με τεχνική, εμφάνιση και γεύση που ελάχιστα τριάστερα στον κόσμο μπορούν να αγγίξουν. Αρκεί να πω ότι οι γαρίδες είναι στην πραγματικότητα αστακός και ότι η κάθε ρώγα από το σταφύλι είναι ένα διαφορετικό γλυκό με βάση το τυρί και τα φρούτα.

 Μετά από μια τέτοια έντονη μέρα τό μόνο που μένει είναι να πάς για ύπνο. Η σκηνή του κρεβατιού που είναι ένα γλυκό που λέγεται «γάλα και μπισκότα» απογειώνεται με την εμφάνιση στο τραπέζι ενός άσπρου δίσκου που παίζει ένα νανούρισμα ενώ τρως το γλυκό με ένα κουτάλι με γούνινη λαβή που μυρίζει παιδική πούδρα. Ένα χαμογελαστό κορίτσι σαν καλή νεράιδα ακουμπά απαλά πάνω στο δίσκο ένα μαξιλάρι που πετάει και περιστρέφεται με τους ήχους της μουσικής κι έχει πάνω δύο μακαρον γάλακτος. 

Θα μπορούσα να πω κι άλλα από το άψογο σέρβις, την υπέροχη λίστα κρασιών μέχρι το το κουκλόσπιτο με τα ζαχαρωτά αλλά θα πω μόνο ένα. Αν έχετε παιδιά πάνω από 12 χρονών και θέλετε να τους μάθετε τι σημαίνει πολιτισμός που παράγεται σήμερα, επενδύστε σε ένα ταξίδι στο Fat Duck. H εμπειρία θα είναι ένα μάθημα για όλους και μια έμπνευση για το μέλλον.

Βαθμός: 10/10