Globe-Eater’s Best of 2012: Ένας χρόνος κριτικής, ανασκόπησης και αναθεώρησης

Κατέληξα λοιπόν σε μια λίστα με εστιατόρια που πέρασα καλά όχι μόνο γιατί το φαγητό ήταν εξαιρετικό αλλά και γιατί το μοιράστηκα με ανθρώπους που διεγείρουν το μυαλό μου και μερικές φορές και τις αισθήσεις μου.

The   Hand and Flowers: Μια παμπ με 2 αστέρια Μισελέν (φωτό παρουσίασης του άρθρου) δείχνει τον τρόπο που μπορεί η τοπική κουζίνα να γίνει υψηλή γαστρονομία χωρίς να χάσει το χαρακτήρα και τη νοστιμιά της. Είναι παράδειγμα προς μίμηση και ευκαιρία για ενδοσκόπηση για τους Ελληνες σεφ που ελπίζω σύντομα να καταφέρουν κάτι αντίστοιχο με την κουζίνα της πατρίδας μας.

Momofuku noodle bar: Όχι μόνο για το υπέροχο ramen άλλα και γιατί είναι μια αυθεντική Νεοϋορκέζικη εμπειρία.

Le Dauphin: Η ιδέα των Γαλλικών τάπας φαίνεται αστεία αλλά πραγματικά στο τέλος θα γελάτε μόνο από χαρά δοκιμάζοντας το φαγητό του Inaki Aizpitarte.

Burger and Lobster: 20 λίρες για έναν ολόκληρο αστακό είναι super deal ειδικά στο κέντρο του Λονδίνου. Ότι ένα χρόνο από τότε που άνοιξε διατηρεί την ίδια ποιότητα και το ίδιο κέφι το κάνει απαραίτητο γαστρονομικό προορισμό.

Frantzen/Lindeberg: Ένα εστιατόριο στη Στοκχόλμη που προχωράει την Σκανδιναβική κουζίνα ένα βήμα μπροστά. Κατά τη γνώμη μου μπορεί να κερδίσει το Νόμα στην κούρσα για το τρίτο αστέρι Μισελέν.

Naamaya: Ο Alan Yau όχι μόνο φτιάχνει καταπληκτικά εστιατόρια αλλά δημιουργεί τάσεις στην εστίαση και είναι πάντα πρωτοπόρος. Το τελευταίο του εγχείρημα όχι μόνο είναι επιτυχία αλλά θα κάνει και πιο «καυτές» τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Ταβέρνα Ευκάλυπτος-Μυτιλήνη: Οτι γευστικά ταξίδια κι αν κάνουμε ο συνδυασμός Αιγαίο, φρέσκο ψάρι, χωριάτικη σαλάτα είναι και παραμένει αχτύπητος στην καρδιά μας ακόμα κι αν το μυαλό μας ή οι γευστικοί μας κάλυκες αντιδρούν.

41^o Experience: Η επιστροφή του Φερράν Αντριά αναδεικνύει ένα καινούριο στοιχείο της προσωπικοτητας του, το χιούμορ.

Colbert: Ένα μπιστρό στην καρδιά του Chelsea, είναι το προσωπικό μου καταφύγιο για comfort food. Είναι ανοιχτό από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και έχει υπέροχα τραγανό Croque Grande Dame και παγωτό Lemon Meringue Pie.

Louis XV του Alain Ducasse στο Μόντε Κάρλο: Το εστιατόριο που θα μπορούσα να τρώω κάθε μέρα αν                    μπορούσα, έκλεισε φέτος 25 χρόνια και αποδεικνύει έμπρακτα ότι τα φρέσκα, ντόπια υλικά μαγειρεμένα                 απλά και με άψογη τεχνική είναι επαρκής τρόπος κατάκτησης της υψηλής γαστρονομίας.

Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!