Αυτό το editor’s note είναι πολύ σπαστικό ώρες-ώρες! Είναι μέρες που κολλάω αδιανόητα και δεν μπορώ να βρω θέμα. Να σας πω ιδιαίτερα νέα δεν έχω …ή μάλλον έχω αλλά είναι απόρρητα. Και κάτι τέτοιες στιγμές φλερτάρω με την ιδέα να σπάσω το περίφημο «off the record» αλλά μετά με τι μούτρα θα ξαναζητήσω πληροφορίες; Οπότε περιορίζομαι να σας πω ότι ψήνονται πολύ ωραία πράγματα τώρα που μιλάμε …ιδιαίτερα εκτός Αθήνας.
Τέλος πάντων, έλεγα ότι δεν έχω τι να γράψω. Νέα δεν μπορώ να σας πω, με τα σχέδιά μου για το FnL δεν θα σας ζαλίσω …άλλωστε δεν έχω και πολλά να προσθέσω στο προπροηγούμενο edito. Να γκρινιάξω για τα κακώς κείμενα βαριέμαι …οπότε; Τι μένει; Να επικαλεστώ το περίφημο ανέκδοτο με τον Τοτό μήπως; Ξέρετε αυτό που τον έβαλαν να γράψει μια έκθεση με θέμα «Μια Κυριακή στο γήπεδο» και εκείνος –σε αντίστοιχη φάση μ’ εμένα προφανώς- έγραψε: «Καιρός βροχερός, το ματς ανεβλήθη!». Να σας πω τώρα που το σκέφτομαι δεν θα ήταν άσχημα να σας αποχαιρετούσα κάπου εδώ με ένα ένοχο χαμογελάκι. Η ώρα είναι επτά και πέντε, είμαι ακόμη γραφείο, άναψα ένα –ακόμη- πούρο, έβαλα και ένα Cardhu Amber Rock μπας και μου έρθει έμπνευση αλλά τζίφος. Εν τω μεταξύ σε μια ώρα πρέπει να φύγω έτσι κι αλλιώς για διπλή έξοδο και όσο το deadline γίνεται πιο αμείλικτο τόσο εγώ μπλοκάρω περισσότερο …παλιοκατάσταση.
Συνειδητοποιώ όμως ότι πλάκα-πλάκα τις κοντεύω τις 250-300 λέξεις που είναι το ελάχιστο αποδεκτό για το edito. Οπότε λέω τελικά να σας αφήσω να διαβάσετε τα υπόλοιπα –ευτυχώς πιο ενδιαφέροντα- θέματα που έχει το FnL για αυτή την εβδομάδα. Το ευτύχημα είναι ότι κανείς δεν θα με απολύσει επειδή χαζολόγησα για μια φορά στο edito μου!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Από ό,τι φαίνεται το 2016 θα είναι μάλλον μια δύσκολη χρονιά για την γαστρονομική σκηνή στη χώρα. Θα μπορούσε να σταθεί κανείς στην πτώση της δημιουργικότητας των περισσότερων εστιατορίων, στην αύξηση των τιμών με αντίστοιχη μείωση της ποιότητας, στο χαμηλότερο παρεχόμενο service. Αυτά από την πλευρά των επιχειρήσεων, δικαιολογημένα βέβαια, κάτι τα τρελλά έξοδα που έχει ένα σύγχρονο καλό εστιατόριο, κάτι η αβεβαιότητα, κάτι ότι τα εστιατόρια έχουν καλή πληρότητα ελάχιστες μέρες την εβδομάδα. Το κυριώτερο όμως κατά τη γνώμη μου είναι η εικόνα των πελατών. Δεν υπάρχει διάθεση. Κατήφεια. Άγχος. Ακόμα και τα Σάββατα που ο κόσμος θα έπρεπε να είναι πιο χαλαρός. Ό,τι φαγητό και να φτιάξει ο σεφ, και ο Passard να είναι ή ο Ducasse ο ίδιος, εαν ο πελάτης είναι σε κακή ψυχική διάθεση δεν ευχαριστιέται. Και η έλλειψη ευχαρίστησης στο τέλος φέρνει και μεγαλύτερη αποχή... Ίδομεν... ας ελπίσουμε για καλό εστιατόρων, πελατών και δημοσιογράφων ότι εμείς οι απαισιόδοξοι θα διαψευστούμε παταγωδώς...