Πάτρα εμπιστευτικό

Είναι πολύ εύκολο, σχεδόν αφοριστικό, να αποφανθείς ότι "τίποτε δεν γίνεται" και μάλλον τότε παραβαίνεις τους φυσικούς νόμους της αέναης κίνησης. Τον τελευταίο καιρό ωστόσο αυτό ακούω, ως ινδουιστικό μάντρα και μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως βλέπω τα πράγματα σαν τους Μόντι Πάιθονς και το Αlways look at the bright side of life, όπου ο Τζον Κλιζ μαζί με τους υπόλοιπους τραγουδούσαν μακαρίως το τραγούδι της θετικής σκέψης και γύρω τους γινόταν του Τιτανικού. Εντούτοις η καθημερινότητα είναι διανθισμένη με μία από όλα και το ζήτημα είναι εσύ τι θα επιλέξεις να δοξάσεις κι εγώ προσωπικά από το καλάθι τραβάω ελπίδα. Είναι αυτή που βλέπω στα παιδιά κάτω από το σπίτι μου στην Πάτρα που με ένα απίστευτο μεράκι επισκευάζουν παπούτσια στο μαγαζί τους που λέγεται Il tacco, στην οδό Μουρούζη. Είναι οι τσαγκάρηδες του 21ου αιώνα, ένα δροσερό ζευγάρι, που η κοπέλα φιλοτεχνεί όμορφες σαγιονάρες και πέδιλα (το ρήμα φιλοτεχνεί δεν το έβαλα τυχαία). Αυτό είναι το απλό, το γεγονός μιας καθημερινότητας σε μια πόλη που ζορίζεται αλλά κάποιοι επιμένουν να παίρνουν βαθιές ανάσες, όπως οι θαμώνες στο πιο ιδιαίτερο καφενείο της Πάτρας, το Libero, που πας εκεί αν θέλεις να πάρεις αυθεντική γεύση -και θόρυβο!- από την πόλη.

Στη γενέτειρά μου λοιπόν, η οποία, χάρη στην προικισμένη γεωγραφία της, διατηρεί κάποιες πανέμορφες κρυμμένες γωνιές, προς την παλιά πόλη κυρίως, γίνονται κι άλλα που κάνουν τον κόσμο να γυρίζει. Την προηγούμενη Κυριακή αναβίωσε μετά από 28 χρόνια στην καθολική κοινότητα της πόλης η τελετή και στη συνέχεια η λιτανείατης ΑγίαςΔωρεάς, που βγήκε πλέον στο δρόμο μετά από τόσον καιρό για να συναντήσει την πόλη και να ενταχθεί ξανά σε αυτή. Ήταν μια χορογραφημένη, εντυπωσιακή πλην ευλαβική γιορτή, που την αγκάλιασε ο κόσμος, την έντυσε μελωδικά η χορωδία της καθολικής εκκλησίας, της έδωσε εσωτερικό παλμό ο νέος εφημέριος, την τίμησε ο δήμαρχος και κυρίως της έδωσαν ζωή, αγάπη, πνοή τα παιδάκια που ήταν ντυμένα αγγελούδια, άγιοι και μάγοι. Πριν συμβεί αυτό, είχε παγιωθεί σχεδόν στη συλλογική αντίληψη ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν αποτυχία εξαιτίας της μικρής συμμετοχής αλλά πιστεύω ότι ωραίο είναι ότι έρχεται στην ώρα του και η 7η Ιουλίου 2013 ήταν η στιγμή να πορευθεί στους δρόμους της Πάτρας η Αγία Δωρεά. Για την ιστορία, η Πάτρα είχε μια ζωντανή καθολική κοινότητα που άφησε το στίγμα της και μέσα από τη γεύση, τα ήθη και τα έθιμά της και αυτό το ιταλικό κύτταρο κυλάει αθόρυβα στις φλέβες της, αρκεί κάποιος να το ψηλαφίσει, να το καταγράψει και να το τιμήσει.

Συμβαίνουν κι άλλα σε αυτή τη δυτική μεριά του Όμορφου Νότου. Η γκαλερί Cube, ας πούμε, κομμάτι της ψυχής μιας Αθηναίας που επέλεξε να ζει στην Πάτρα, ενώ συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Η Λιάνα Ζώζα ήρθε, είδε και άλλαξε τα εικαστικά δεδομένα της πόλης με αδιάκοπες εκθέσεις και πειραματισμούς που κυριολεκτικά δίνουν χρώμα και εναποθέτουν αρκετές σταγόνες έμπνευσης σε όποιον είναι ανοιχτός να τις δεχτεί. Η Λιάνα θα γίνει οσονούπω και μία από τις επόμενες Beautiful Southistas, δεν θέλει συζήτηση.

Το ίδιο ισχύει και για την Τατιάνα Λοβέρδου η οποία επιμένει χορευτικά σε ένα παλιό βιομηχανικό κτήριο, σε ένα χώρο που λέγεται Dancarte και βλέπει το Ιόνιο. Χρόνια χορεύτρια και χορογράφος, είναι η μοναδική που μετακαλεί στην Ελλάδα ένα σεμινάριο αξιώσεων, το Axis Syllabus, που αλλάζει τα δεδομένα με τα οποία αντιμετωπίζει κανείς το άμοιρο σώμα του.

Μπορώ να γράψω κι άλλα για την Πάτρα, να καταμετρήσω περισσότερες ιστορίες επιτυχίας -αυτόν τον πολύπαθο όρο του lifestyle, που είδατε πού κατέληξε όταν τον περιέλαβαν οι πολιτικοί- αλλά βάζω τελεία. Οι ανακαλύψεις είναι προσωπική υπόθεση και είναι ώρα να γίνουμε ενεργοί εξερευνητές, γιατί για πολίτες το ψάχνουμε ακόμα.