Λοιπόν το Scala Vinoteca διεκδικεί τον χαρακτηρισμό του πιο άνετου και χαλαρού σημείου για γευματίσεις αυθόρμητα μεσοβδόμαδα. Πήγα χωρίς κράτηση, έκατσα στο μέσα bar, παρότι καλοκαίρι και έβλεπα νέα παιδιά στην κουζίνα με όρεξη για δουλειά να ξεπετάνε τις παραγγελίες και να υπάρχει μια ωραία κίνηση από τα άτομα που δουλεύουν. Γεμάτο, μέσα και έξω σου δίνει την αίσθηση της Αθήνας πριν από δύο τρία χρόνια. Δοκίμασα το τρίο με τα ντιπ που είναι ταραμοσαλάτα, ήπια σκορδαλιά και φάβα με τραγανές μίνι πιτούλες και την σαλάτα τόνου με τα αρμυρίκια και την σόγια. Η λίστα των κρασιών προσεγμένη και με πάρα πολλές επιλογές σε ποτήρι.
Διάλεξα για πρώτο ένα Pinot Grigio του Matteo Braidot από το Collio της Ιταλίας, ύστερα δοκίμασα μια Falaghina Terradorra από την Campania και τέλος γεμάτο Chardonnay από την Καλιφόρνια και πιο συγκεκριμένα από το Monterey του Donald Hess. Εξαιρετικά κρασιά, σε σωστά ποτήρια σερβιρισμένα και σε σωστή θερμοκρασία.. Και οι τιμές προσεγμένες προς τα κάτω. Για δύο άτομα θα πληρώσετε γύρω στα 50€ για light dinner. Την επομένη πήγα στην γνωστή «Ταβέρνα του Βυρίνη», στην Αρχιμήδους στο Παγκράτι.
Κλασσική αυλή, με σταθερές γεύσεις χωρίς ρίσκο και ρεαλιστικές τιμές. Πήγαμε κατά τις 21:30 και τα μισά κυρίως είχαν τελειώσει δίνοντας την θέση τους στα εκτός καταλόγου. Κάτι όμως που με τρελαίνει στις ταβέρνες, καλή ώρα, είναι τα γλυκά. Γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού- οκ δεκτόν- και... panacotta- οκ απαράδεκτον. Μου θυμίζει Rolls Royce με γούνινη επένδυση στο τιμόνι και τον Elvis Presley σε κουκλάκι πάνω στο ταμπλό να κουνιέται στις στροφές.
Η παραφωνία των κρασιών στον κατάλογο αλλά και ολόκληρη η ατμόσφαιρα σου επιβάλει παγωμένη Αλσατική μπύρα Fisher ή την pop gourmet Kaiser. Για τους λάτρεις των κρασιών εκτός από το χύμα (που πάντα η κάθε ταβέρνα το συνιστά και είναι και το καλύτερο της Αττικής) είχε και το... Surah Λαζαρίδη όπως έγραφε και η λίστα. Νέα ποικιλία ή νέα ετικέτα δεν ξέρω και δεν με νοιάζει αφού για να πιείς εμφιαλωμένο κρασί στου Βυρίνη θα πρέπει να το έχεις τάμα.
Πότε άραγε θα καταλάβουν οι ταβερνιάρηδες ότι χάνουν χρήματα από το χύμα; Μάλλον, δεν τολμούν γιατί δεν ξέρουν και φοβούνται να μάθουν την δουλειά τους. Ταμπουρώνονται πίσω από την εύκολη δικαιολογία ότι ο κόσμος θα φοβηθεί με το εμφιαλωμένο και μένουν άπραγοι.
Την επόμενη ημέρα, είχαμε την επίσημη πρώτη παρουσίαση στην ελληνική αγορά της Dom Perignon 2002. Το cocktail και το δείπνο παρατέθηκε στο Matsuhisa στον Αστέρα της Βουλιαγμένης και πραγματικά βρεθήκαμε λίγο εκτός κλίματος και εποχής. Οφείλω όμως να πω ότι ορισμένα σύμβολα, όπως και η Dom Perignon στην κατηγορία της, έγραψαν και συνεχίζουν να γράφουν ιστορία πέρα και πάνω από τις συνθήκες ακριβώς επειδή δεν κάνουν «εκπτώσεις» και παραχωρήσεις για να ακολουθήσουν τις τάσεις. Δημιουργούν νέες προοπτικές και ορίζοντα και ευτυχώς πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν. Λεπτομέρειες και εντυπώσεις από το δείπνο θα ακολουθήσουν σύντομα. Αυτό που θα ήθελα πάντως να παραδεχτώ είναι ο επαγγελματισμός που διακρίνει τους ανθρώπους του εστιατορίου Matsuhisa. Δεν εργάζονται απλά, γουστάρουν αυτό που κάνουν. Η υψηλή εστίαση, που απαιτεί γνώσεις, έμφυτη ευγένεια, η άμεση εξυπηρέτηση και η ευελιξία βρίσκει άξιο εκπρόσωπο της στην Αθήνα, το Matsuhisa.
Αριγκάτο - που θα έλεγε και η Κατερίνα Κατώπη.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Έχω ακούσει πολλά παράπονα από το σέρβις του Scala Vinoteca, και είχα κι εγώ ο ίδιος ορισμένα...ίσως να έστρωσε με τον καιρό. Πάντως το event με την Dom Perignon το ζήλεψα! Περιμένω να διαβάσω και τις λεπτομέρειές του.