Η χτεσινή μέρα πέρασε σχεδόν όπως κάθε άλλη, αν εξαιρέσεις το γεγονός πως τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα όπως και τα μηνύματα στο FB. Δεν ξέρω τι λένε για τα social media, πάντως εγώ πολύ την χαίρομαι αυτή την επικοινωνία με ανθρώπους που μπορεί να είναι μακριά ή δίπλα - δεν έχει σημασία- και που όταν κάποια στιγμή τύχει να τους γνωρίσεις νοιώθεις σαν να τους ξέρεις από καιρό. Πιστεύω ακράδαντα πως το Internet μειώνει και τις αποστάσεις και την μοναξιά, αρκεί να ξέρεις πως όπως και στην πραγματική ζωή άλλωστε, τίποτα δεν είναι κρυπτό υπό τον ήλιο. Έστω και τον διαδικτυακό.
Αργά η γρήγορα η αλήθεια του καθενός μας έρχεται στην επιφάνεια, άσχετα με την περσόνα που υποστηρίζουμε. Γιατί τελικά, το τι μοιραζόμαστε και το πως είναι αποκλειστικά και μόνο δικό μας θέμα. Ο καθένας μας, διαλέγει τα κομμάτια της ζωής του που βγάζει προς τα έξω. Σαν κομματάκια ενός παζλ που σιγά σιγά συνθέτουν μια εικόνα, προσθέτουμε πινελιές και φωτίζουμε σημεία. Όμως η εικόνα είναι πάντα αυτή που θέλουμε εμείς. Άλλοι χρησιμοποιούν τα social media αποκλειστικά για την δουλειά τους, άλλοι για να γεμίσουν τα κενά είτε του χρόνου είτε της ψυχής τους, άλλοι για να γνωρίσουν καινούριους ανθρώπους, κάποιοι και για να κερδίσουν πράγματα που όμως, όσο περνάει ο καιρός και το κοινό εκπαιδεύεται να διαβάζει πίσω από τις λέξεις, τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Όλα σεβαστά, ακόμα και τα λάθη, γιατί το Internet θα είναι πάντα μια μικρογραφία της ζωής και της κοινωνίας. Που έχουν μέσα από τα πάντα όλα.
Και γι΄αυτό τρελαίνομαι όταν διαβάζω αφορισμούς και κριτικές για το πως επιλέγει κάποιος να χρησιμοποιήσει το FB, ας πούμε. Δικαίωμα του είναι να γράψει και να ανεβάσει ότι θέλει. Το καλό με την ελευθερία το λόγου είναι πως τελικά όλοι κρινόμαστε από αυτούς που μας διαβάζουν. Και επίσης πως έχουμε την άνεση να μην ασχολούμαστε με ότι δεν μας κάνει. Δεν μας υποχρεώνει κανείς να ακολουθούμε κανέναν. Οπότε όπου βλέπω κορώνες υποψιάζομαι θυμό. Ναι νεύρα που πρέπει κάπου να ξεσπάσουν, και είναι εννοείται πολύ πιο εύκολο να βρίσεις κάποιον άγνωστο σε ένα ποστ παρά το αφεντικό, την γυναίκα ή τον φίλο σου. Oh well.
Ξέφυγα από το θέμα μου βέβαια, αλλά δεν πειράζει. Εγώ που χρησιμοποιώ τα social media για την δουλειά μου, αλλά το προϊόν μου είμαι εγώ η ίδια, η Ευούλα σκέτη ή σε hashtag, μοιράζομαι πολύ συνειδητά εξαιρετικά μεγάλο αριθμό πληροφοριών για την ζωή μου. Τι κάνω, τι σκέφτομαι, πως περνάω την ώρα μου, τι τρώω, τι ψωνίζω, που ταξιδεύω, με ποιους μοιράζομαι τον χρόνο μου. Ξέρω πως πολλοί θεωρούν πως ακριβώς γι΄αυτό, ξέρουν για μένα σχεδόν τα πάντα. Κάνουν λάθος βέβαια, γιατί παρόλα αυτά η αλήθεια είναι πως πίσω από τον αντικατοπτρισμό που εγώ δημιουργώ, υπάρχει το κομμάτι της ουσίας που παραμένει προνόμιο εκείνων των λίγων που είναι οι άνθρωποι της ζωής μου. Και πως είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως τα μεγαλύτερα μυστικά μπορείς να τα κρύψεις μόνο εκεί που κοιτάζουν όλοι.
Έτσι, τα social media μου στην πραγματικότητα είναι ένα παιχνίδι για δυνατούς λύτες. Και ένα ενδιαφέρον project για μένα που χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα marketing tools έχω καταφέρει να αυτοπροσδιοριστώ με μεγάλη επιτυχία όπως δείχνουν οι μετρήσεις τόσο του site όσο και του FB, και να κάνω το brand μου συνώνυμο του ροζ και της αισιοδοξίας. Πιστέψτε με, δεν προσπαθώ να περιαυτολογήσω, όμως δεν είναι καθόλου απλό. Και είμαι χαρούμενη γιατί η βάση του δικού μου project είναι αληθινή. Και αυτό νομίζω πως είναι το μυστικό της επιτυχίας. Μπορεί να κρατάω κομμάτια για τον εαυτό μου, όμως η εικόνα μου είναι πραγματική. Δεν υποδύομαι πράγματα που δεν είμαι, δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τίποτα, δεν κουνάω το δάκτυλο και δεν διεκδικώ κανενός είδους αυθεντία ή αλάθητο. Προσφέρω μια εικόνα της πραγματικότητας που μπορεί να είναι φωτεινή και χαρούμενη και «ελαφριά» - και αυτό όχι πάντα- παραμένει όμως ρεαλιστική και σε απόλυτη επαφή με το περιβάλλον. Δεν ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Απλά προσπαθώ μέσα από αυτά που κάνω και αυτά που γράφω να δίνω μια εναλλακτική στην μιζέρια και το γκρίζο της εποχής που ζούμε, και μια απόδραση από όσα μας στοιχειώνουν όλους. Και που ο καθένας μας τα ξορκίζει με τον δικό του τρόπο.
Και για να κλείσω ένα κομμάτι που μοιάζει ασύνδετο και ελαφρά παραληρηματικό αλλά πιστέψτε με δεν είναι καθόλου, μια μέρα μετά τα γενέθλια μου ξέρω πιο ξεκάθαρα από ποτέ τι ακριβώς θέλω να κάνω και προς τα που πρέπει να κινηθώ. Και πως. Κατά μια έννοια, είστε η πυξίδα μου. Και το βρίσκω συναρπαστικό, απελευθερωτικό και ανακουφιστικό ταυτόχρονα πως οι σκέψεις μου, οι ιδέες μου, τα όνειρα αλλά και η αισθητική μου βρίσκουν ανταπόκριση – συχνά και ταύτιση- με τόσο πολύ κόσμο. Είναι σαν να μας ενώνει μια αόρατη, μεταξωτή ροζ κλωστή. Και κάθε φορά που κάθομαι να γράψω κάτι, που τραβάω μια φωτογραφία ή που επιλέγω να μοιραστώ μια στιγμή, ξέρω πως κάποιος εκεί έξω θα νοιώσει ακριβώς ότι νοιώθω. Κι αυτό από μόνο του, είναι ένα είδος μαγείας. Για το οποίο, σας ευχαριστώ πολύ πολύ.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση