Παιδιά στο εστιατόριο

Για παράδειγμα, στα σούπερ μάρκετ, στο χώρο μεταξύ μπαχαρικών και κρασιών κι εκεί που πουλάνει αρωματικά κεριά, εκεί όπου διαθέσιμοι ενήλικες συνωθούνται και κάνουν στοχευμένες γνωριμίες, δεν γίνεται να κυνηγιούνται πιτσιρίκια που τσιρίζουν. Σε κάποια από τα μπαρ της πόλης πάλι, θα έπρεπε να επιτρέπεται η είσοδος στις ηλικίες από τριανταπέντε και πάνω. Εν παρρόδω, αναρωτιέμαι αγαπητοί γονείς, ξέρετε τί κάνουν τα δεκαεπτάχρονα που έχετε αμολημένα στα μπαρ; Πίνουν ένα ποτό, μεθάνε και την πέφτουν στεγνά σε ειρηνικούς σαρανταδυάχρονους που περιμένουν στωϊκά να περέλθει ο χρονος για να περάσουν στην τρίτη ηλικία (λέμε τώρα). Τί δουλειά έχει ένα δεκαεπτάχρονο στα μπαρ με τα δεκαεπτά εξειδικευμένα malt που θέλω να απολαύσω με ησυχία με τους συνομιλήκους μου; Και βέβαια, στα εστιατόρια ή τουλάχιστον στα πιο σοφιστικέ από αυτά γιατί να πρέπει να έρχεστε με τα παιδιά σας; Πριν πέσετε να με φάτε να δηλώσω τούτο: είμαι σίγουρος πως τα παιδιά όλων όσοι διαβάζουν αυτό το κείμενο ειναι πολύ ώριμα και με καλούς τρόπους, έτσι κι αλλιώς εγώ λέω για τα παιδιά όσων δεν διαβάζουν.

Αντιλαμβάνομαι, επίσης ότι κουλτούρα εστιατορίου αποκτιέται μόνο στο πεδίο, μέσα στο ίδιο το εστιατόριο αλλά κάπως, έχω κάποια δυσκολία να καταλάβω γιατί όταν επισκέπτεστε τα εστιατόρια με τα παιδιά σας, πρέπει να τους κάνετε το μάθημα δυνατά. Δεν γίνεται χαμηλόφωνα; Θα θελα οι εστιάτορες να διευκολύνουν την κατάσταση. Μόνοι τους να έχουν χωρίσει το κατάστημά τους σε ζώνες. Αγαπητοί, δεν ερχόμαστε όλοι στα μπαρ για να βρούμε παρέα και δη είκοσι χρόνια μικρότερή μας, όχι γιατί έχουμε κάτι με τους νεότερους (θα μας κάψει και ο Θεούλης αν ισχυριστουμε κάτι τέτοιο, δηλαδή) αλλά για μας τους ευζωϊστές υπάρχουν στιγμές που ζούμε την εμπειρία του ποτού και της εστίασης εκείνη τη στιγμή, χωρίς να τη μπλέκουμε με άλλα. Βοηθείστε κι εμάς που αναζητούμε την απολαυση και όσους θέλουν να...κοινωνικοποιηθούν αλλά και τους γονείς με τα παιδιά. Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να εξορίζονται στα χειρότερα τραπέζια αλλά να μην τους βάζετε και δίπλα σ’αυτά, των γκουρμέδων. Γνωρίζω ότι αρκετοί, ακόμα και στενοί μου φίλοι ενοχλούνται μ’αυτές τις απόψεις. Κακώς γιατί περισσότερο εκφράζω το ιδεατό. Κατά περίεργο τρόπο δε ενοχλούνται όσοι συνηθίζουν να συγκρίνουν το φαγητό με το σεξ (κάτι που το κάνω σπανίως εως ποτέ). Αναρωτιέμαι λοιπόν. Αν το φαγητό μοιάζει αρκετά με το σεξ, όπως λέτε τότε... Αυτό είναι όλο. Καταλάβατε τώρα;

*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού