Ίσως κάποιοι θα μπορούσαν να βρουν πολλά σημεία στα οποία αυτά μειονεκτούν σε σχέση με τα καλύτερα της έκθεσης, όμως αν έπρεπε να αναφέρω μόνον δύο σίγουρα αυτά θα ήταν η φρεσκάδα του φρούτου και η ποιότητα των τανινών. Και μπορεί το πρώτο να δικαιολογηθεί εν μέρει από το κλίμα της χώρας-που είναι πολύ πιο ζεστό από αυτό της Βουργουνδίας, του Alto Adige, του Πιεμόντε ή ακόμα και του Μπορντό- όμως το δεύτερο καταδεικνύει την δουλειά που απαιτείται σε αμπέλι, οινοποίηση και χρήση του βαρελιού καθώς και στην ανάγκη υιοθέτησης μιας less is more φιλοσοφίας.
Ας αφήσω όμως της γκρίνιες και ας ξεχωρίσω τις πιο έντονες Ελληνικές στιγμές της έκθεσης:
Ο Σωτήρης Αϊβαλής έχει παρφουμάρει με ευγένεια τα μούσκλα των παντοδύναμων κρασιών του κτήματος και κρασιά όπως το “4” 2013 (9/10) το αποδεικνύουν περίτρανα. Φρεσκάδα στα αρώματα του δαμάσκηνου και του βύσσινου, οξύτητα ικανή να κοντράρει τους 14,5 βαθμούς και σοκολατένιο μάκρος προσδίδουν δυναμικό 15ετίας.
Περίσσια συγκίνηση για το Αβαντίς Syrah Collection 2003 ( 8/10) από magnum, μιας και συνεισέφερα και εγώ στην δημιουργία του βοηθώντας στην επιλογή των βαρελιών. Η “Γεωργοπουλική” εμπλοκή προδιδόταν από την φρεσκάδα του φρούτου που έντυνε το μπουκέτο γλυκόριζας, πιπεριού και ρίγανης, αλλά και από την (βασισμένη στην οξύτητα) απίστευτη ζωντάνια, που εξασφαλίζει εφόδια για τουλάχιστον 5 επιπλέον χρόνια παλαίωσης παρά την βελούδινη μαλακότητα των τανινών του.
Στις εκθέσεις δεν πρέπει ποτέ να αναβάλεις για μετά τη δοκιμή του τώρα, και έτσι έχασα την ευκαιρία της μίνι- κάθετης του Αγιορείτικου Άβατον, περιοριζόμενος στο 2012 ( 8/10). Είμαι πάντως σίγουρος ότι θα διέθεταν την γεμάτη μελάνια πολυπλοκότητα, την απίστευτη φινέτσα και τις μεταξένιες τανίνες που έχουν κάνει την εν λόγω ετικέτα μια από της πλέον αγαπημένες μου.
Οι groupiesτου Cabernet Franc θα πρέπει να νιώθουν περηφάνια για το Κάβα Αμέθυστος 2011 (8/10) του Κτήματος Κώστα Λαζαρίδη. Η αποκλειστική χρήση της χαρισματικής πλην υποτιμημένης ποικιλίας έχει προσδώσει έξτρα πόντους δροσιάς, φινέτσας και μάκρους σε ένα έτσι κι αλλιώς καταξιωμένο –και ικανό για 15χρονη παλαίωση!-κρασί.
Το Κτήμα Χατζημιχάλη είναι ικανό για το χειρότερο αλλά και για το καλύτερο όμως εδώ ο ιστορικός παραγωγός της Αταλάντης έδωσε ρέστα με ένα υπέροχο κουιντέτο υπό την διεύθυνση του Vacchius Vinummagnum 2005 (8/10). Ενός τέλεια ωριμασμένου και αρμονικού κρασιού του οποίου τα αρώματα κέδρου, δέρματος και ώριμων φρούτων πλημμυρίζουν το μυαλό. Κοντά στο Μπορντολέζικο Blendκαι το Opus ιβ΄ Cabernet Franc 2004 (7/10) που βάζει πιπεριές και βότανα δίπλα στις υπέροχα λεπτοϋφασμένες τανίνες και την ευγενική του παρουσία.
2-3 τραπέζια μακριά και από την απαλή ηρεμία περνούσε κανείς στην απόλυτη αγριάδα! Με 7gr/lt οξύτητας και εξωπραγματικό phΣαντορίνης (3,04!) το Petit Verdot 2014 (7/10) του Κτήματος Πυργάκη διέθετε όση εσωστρέφεια και αυστηρότητα μπορεί κανείς να φανταστεί. Όμως η ala Aglianico δομή, η εξαιρετική οξύτητα και το μακρύ, αλμυρό τελείωμα αυτού του ακόμα ασύνδετου κρασιού σε υποχρεώνουν να του δώσεις 6 θέσεις στο κελάρι σου για τουλάχιστον μια 12ετία.
Το να παλαιώσει ένα κρασί είναι σχετικά εύκολο, το να παλαιώσει όμως αρμονικά είναι πολύ δύσκολο. Μετά από 18 χρόνια το Κτήμα Γαίας 1998 (7/10) παραδίδει μαθήματα τέλειων ισορροπιών και απόλυτης αρμονίας των επιμέρους στοιχείων του. Ένα θαυμάσιο κρασί, η έλλειψη συμπύκνωσης του οποίου του στερεί μια ακόμα υψηλότερη βαθμολογία.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση