Μεγάλα Κόκκινα, μεγάλη (sold out) γιορτή

19 Δεκεμβρίου 2018
Σίμος Γεωργόπουλος
Όταν λες ότι μια εκδήλωση γίνεται θεσμός δεν μπορεί από να έχεις σαν οινικό πρότυπο τα “Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά”, με το FNL Guide και τη Vinetum να ρισκάρουν και να δικαιώνονται διοργανώνοντας μια έκθεση όπου ο επισκέπτης πληρώνει για αυτό που δοκιμάζει.
  • ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΚΚΙΝΑ, ΜΕΓΑΛΗ (SOLD OUT) ΓΙΟΡΤΗ | Θέματα

Και επειδή τελικά  μόνο  όταν  πληρώνεις κάτι το εκτιμάς, οι οινόφιλοι έδειξαν την εκτίμησή τους με την αθρόα προσέλευση, την εξάντληση σχεδόν όλων των πανάκριβων κρασιών που ανοίχθηκαν και την ανάγκη συλλογής και …μεταπώλησης των κουπονιών αφού όλα τα εκτυπωμένα εισιτήρια για αυτήν την οινική απόλαυση εξαντλήθηκαν σχετικά νωρίς τουλάχιστον ένα 22ωρο πριν από την λήξη!

Θύμα αυτής της ζήτησης έπεσα και εγώ, αφού η εμμονή μου να δοκιμάσω πολλά  από τα σπουδαία Ελληνικά ερυθρά τρέχουσας κυκλοφορίας με έφερε μπροστά στα τραπέζια των μεγάλων κόκκινων κατόπιν εορτής! Βέβαια δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει κάτι ανάλογο σε εκθέσεις, γεγονός που αποδεικνύει ότι μερικοί άνθρωποι απλά δεν μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη τους…

Συνεπώς οι εντυπώσεις μου αφορούν λίγα μόνον από τα σπουδαία κρασιά εισαγωγής και περισσότερα Ελληνικά, αμφότερα εκ των οποίων δεν ήταν δυνατόν να εκτιμηθούν σωστά λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που επικράτησαν και φέτος στην αίθουσα της Μεγάλης Βρετανίας, πρόβλημα το οποίο αποτελεί και την μόνη λαβή για γκρίνια σε αυτή την μεγαλοπρεπή κόκκινη γιορτή.

Εντυπώσεις εντός...

Η σχέση μου με το La Tour Melas δεν βελτιώθηκε ούτε και φέτος παρόλο που το 2016 ( * * * ) είναι ίσως η καλύτερη εσοδεία του που έχω δοκιμάσει. Αιτία και πάλι η μέτρια γευστική διάρκεια και το σχετικά αδύναμο flavor, αρετές που βαραίνουν ιδιαίτερα στην  δική μου αξιακή κλίμακα. Από την άλλη  οι Παλιές Ρίζες 2016 ( * * * ½ ) ήταν συγκριτικά πιο πειστικές και πολύπλοκες, χωρίς ωστόσο και αυτές να με βοηθούν να κατανοήσω τον θόρυβο γύρω από τα κρασιά του οινοποιείου της Φθιώτιδος.

Διαφορετικές όψεις της αγριάδας προσέφεραν τα εξαιρετικά Κτήμα Κατσαρού 2012 ( * * * ½ ) και Μαυροτράγανο Σιγάλα 2014 ( * * * ½ ). Αυστηρότητα ντυμένη με μελάνι και γραφίτη για το πρώτο και γλυκόξινη γεύση βασισμένη στο σύκο για το δεύτερο, με τις άγριες τανίνες να αποτελούν κοινό γνώρισμα αμφοτέρων. Με αρκετό flavor αλλά και υπερβολικά “λιαστή” αίσθηση  είναι προικισμένο το Μαυροτράγανο του 2016 ( * * * )  ενώ το 2009 ( * * ½ )  μάλλον πέρασε το peak του όντας στεγνό και ιδιαίτερα ζωικό.

Ο Χρήστος Αϊβαλής εμμένει στις Μπορντολέζικες ποικιλίες και κατά τη γνώμη μου το μόνο που καταφέρνει είναι να καταστρέφει τα σπουδαία Αγιωργίτικά του! Τόσο ο Αρμακάς 2014 ( * * ½ ) όσο και το Deux Dieux 2015 ( * * ½ ) εντυπωσιάζουν με τις πυκνές μύτες τους, όμως είναι σύντομα, αλκοολικά και ανυπόφορα τανικά. Στο αντίποδα, το πιπεράτα ντελικάτο Αίμα της Πέτρας 2016 ( * * * ½ ) και το ισχυρότατο στην πολύπλοκη δομή πολυπλοκότητα  “4” 2014 Magnum ( * * * * ½  ) αποτελούν διαφήμηση για το Αγιωργίτικο και  την ΠΟΠ Νεμέα.

Άλλη μια οινική ωδή –αυτή τη φορά στο χαρισματικό Cabernet Franc- προσφέρει το Κάβα Αμέθυστος 2015 ( * * * * ) του Κτήματος  Κώστα Λαζαρίδη. Τα μπαχάρια μπλέκονται με φρέσκο φρούτο, ενώ η φοβερή αρμονία κορυφώνεται σε απίστευτα βελούδινο τελείωμα. Κόντρα- πούντο το Syrah/ Αγιωργίτικο 2015 ( * * * ½ ) της Οινότριας Γης που …τερματίζει το υπερσυμπυκνωμένο, γλυκόπιοτο στυλ, σήμα κατατεθέν του εμβληματικού παραγωγού από την Δράμα.

Κάποιες φορές στο παρελθόν, η σειρά  Le Roi des Montagnes εκτροχιαζόταν από τις ράγες της ισορροπίας ολισθαίνοντας πάνω σε τόνους αλκοόλης, τανινών και υπερωρίμανσης. Όμως το απίθανο Cuvee 2016 ( * * * * ) διαψεύδει εμφαντικά τα παραπάνω με την φρέσκια μύτη που αρτύζεται από βιολέτα και τομπάκο, την εκπληκτική οξύτητα και το γευστικό μάκρος. Ο Γιάννης Παπαργυρίου παρουσίασε και την καινούργια του προσπάθεια  που όμως απαιτεί πολύ δουλειά, αφού το σπάνιο Unique Mavrostyfo 2017 ( * * ) μάλλον θα έπρεπε να λέγεται Αδειόστυφο…

Το πρώτο συνθετικό πάντως του τελευταίου χαρακτηρισμού αποτέλεσε και την Αχίλλειο πτέρνα στο Νόημα 2009/10 ( * * ½ ) του Παλυβού. Το blend 2 εσοδειών και 3 ποικιλιών χαρίζει όμορφη μύτη και ισορροπία, όχι όμως και ανάλογο φρούτο στο στόμα.

Οι μεγάλες οινοποιίες Τσάνταλη και Μπουτάρη πολλές φορές αντιμετωπίζονται με σνομπισμό από πολλούς “δήθεν” οινόφιλους που μπορεί να συζητούν επί ώρες για ασήμαντα κρασιά. Όμως με ετικέτες όπως το μεταξένιο Αγιορείτικο Άβατον Gold Selection 2013 ( * * * * ) και το σπουδαίο Ξινόμαυρο Legacy 1879 2012  ( * * * ½ ) θέτουν τον πήχη της οινικής απόλαυσης σε ύψη που οι περισσότεροι …μικροί παραγωγοί δεν μπορούν καν να κοιτάξουν!

Τα παραπάνω λίγο έως πολύ ισχύουν και στην περίπτωση του Κτήματος Χατζημιχάλη που εξακολουθεί να συγκινεί με κάποιες ετικέτες του. Και το Οπούς ιβ΄ 2004 ( * * * * ) στέλνει την συγκίνηση στον ουρανό βάζοντας πλάι -πλάι φινετσάτη φρεσκάδα και βελούδινη ωριμότητα σε ένα έργο τέχνης σμιλευμένο από Cabernet Franc.

Αρχικά δεν είχα περιλάβει το κορυφαίο κρασί του κτήματος Αβαντίς  στο άρθρο μιας και μετά τις γιορτές θα έχω την ευκαιρία να αναφερθώ εκτενώς στο καλύτερο κατά την γνώμη μου Syrah της Ελλάδος, του οποίο κάποιες χρονιές έχω αναλάβει την διαλογή και το blending των βαρελιών. Το Syrah Collection 2013 ( * * * * ) δεν είναι μια από αυτές , όμως - επειδή συμπεριλαμβάνεται στην παρακάτω φωτογραφία- με αναγκάζει να πω προς το παρόν ένα λιτό "Chapeau!" στην ομάδα που δημιούργησε ένα απίστευτα πολύπλοκο, μακρύ και αρμονικό  σύνολο με  20ετές ορίζοντα. 

…και εκτός.

Τα Pinot Noir  θέλουν μεγάλο balloon, σωστές θερμοκρασίες σερβιρίσματος, οικιακή ηρεμία και meditation διάθεση, συνεπώς δεν εκφράζονται ιδανικά σε συνθήκες εκθέσεων. Πάντως ακόμα και έτσι το Chambolle Musigny 1er Cru Les Amoureuses 2016 ( * * * * ) του Albert Bichot επιδεικνύει τα προικιά του φρέσκου φρούτου, της αέρινης αριστοκρατικότητας και της ελαφριάς πλην επίμονης παρουσίας. Βέβαια μην  υποεκτιμάτε το δυναμικό παλαίωσης που θα ξεπεράσει την 15ετία.

Μόλις 1 μικρή γουλιά από το Corton 2016 ( * * * * ½ ) του Bonneau du Martray είχε μείνει στην φιάλη, όμως αυτή ήταν ικανή να γεμίσει το ποτήρι με τρομακτική φινέτσα και φρεσκάδα. Ένα μεγάλο Grand Cru που ίσως κέρδιζε το 5αρι της βαθμολογίας στην σωστή ποσότητα και που αποδεικνύει γιατί το Pinot Noir είναι η σπουδαιότερη ποικιλία του κόσμου.

Και αν χρειάζεστε μια πιο πληθωρική απόδειξη, το Καλιφορνέζικο West Block Pinot Noir 2014 ( * * * * ½ ) του σπεσιαλίστα στο ύψιστο σταφύλι Rochioli θα φέρει την απόλυτη ηδονή μαζί με ιβίσκο, μπαχάρια και εκπληκτικά βελούδινες τανίνες.

Νοτιότερα από την Russian Valley που χάρισε αυτό το αιθέριο αριστούργημα, το Passo Robles φρόντισε να φέρει 16,1 βαθμούς στο ποτήρι του L΄ Aventure Cuvee 2012 ( * * * * ) του ομώνυμου κτήματος. Και μαζί μια blockbuster συνύπαρξη φρέσκου φρούτου και λικέρ καφέ που τρομάζει!

Το Cabernet Franc είχε την τιμητική του στα Μεγάλα Κόκκινα, δίνοντας μαζί με μια τζούρα Malbec το El Gran Enemigo Gualtallary 2013 ( * * * * ). Στην κορυφή της γκάμα του Αργεντίνικου οινοποιείου El Anemigo, παραδίδει μαθήματα ποικιλιακής ταυτότητας με βιολέτα και χόρτο στην μύτη και στρόγγυλη ευγένεια στο στόμα.

Γιγαντομαχία πάνω στα ντιβάνια της Valpolicella προσέφεραν τα Allegrini Amarone della Valpolicella Fieramonte 2011 ( * * * * ½ ) και Dal Forno Amarone della Valpolicella 2011 ( * * * * ). Τρομακτική συμπύκνωση, επαναπροσδιορισμός της έννοιας full- bodied και ατελείωτη διάρκεια αποτέλεσαν κοινό τόπο, με την ευγένεια του πρώτου να κερδίζει τον γεμάτο πτητική εντυπωσιασμό του δεύτερου στην δική μου παλέτα.

Η Ιταλία πάντως έδωσε άλλα δύο έργα οινικής τέχνης, από το Bolgheri και το Chianti αντίστοιχα. Το Sassicaia 2015 ( * * * * * ) της San Guido κατάφερε και φέτος να με μαγέψει με γραφίτη, στάχτη και αυτό το φοβερό flavor με το οποίο ντύνει την τυπική του αυστηρότητα, αποδεικνύοντας ότι είναι ένα από τα σταθερότερα “μεγάλα” του κόσμου.

Από την άλλη το Vigneto La Casuccia Chianti Classico Gran Selezione 2011 ( * * * * * )  του μυθικού Castello di Ama κάνει όλα τα super- Tuscan να ντρέπονται με το μάκρος, την αριστοκρατικότητα και το ντυμένο με τσάι, ελιά και ώριμο φρούτο μπουκέτο του. Και δικαιώνει όλους εμάς που πιστεύουμε ότι το Chianti είναι η ύψιστη έκφραση της Τοσκάνης.

Τίτλοι τέλους με την ευχή ότι του χρόνου θα καταφέρω να δοκιμάσω (για δεύτερη φορά στην ζωή μου) το Opus One, που κάθε χρόνο θέλω και κάθε χρόνο δεν προλαβαίνω…

Πηγή:  https://simosgeorgopoulosblog.wordpress.com


Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση