Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στην προ καιρού βραδιά που ήταν αφιερωμένη στην Ρωξάνη Μάτσα. Παρά την στενοχώρια μου αυτό είχε και τα καλά του, μιας και ήταν σίγουρο ότι η συναισθηματική φόρτιση όταν βρίσκεσαι απέναντι στην σπουδαιότερη γυναίκα του Ελληνικού κρασιού –οι fun της κας Κουράκου ας με συγχωρήσουν που δεν είμαι ένας από αυτούς- σίγουρα θα έπαιζε τα δικά της βρώμικα παιχνίδια.
Όμως τουλάχιστον βρέθηκε στα χέρια μου –και ευχαριστώ ιδιαίτερα την Πόπη Wallick αλλά και τους ανθρώπους της Μπουτάρη για αυτό- ο καρπός της προσπάθειας μιας προσωπικότητας που εκφράζει το Ελληνικό ανάλογο μιας Bize Leroy ή μιας Anne Claude Leflaive. Ίσως κάποιοι στενόμυαλοι κρίνουν το παραπάνω αποκλειστικά με ποιοτικά ή “τιμολογιακά” κριτήρια και ως εκ τούτου το βρουν υπερβολικό. Όμως στην Ρωξάνη όπως και σε αυτές τις μεγάλες κυρίες συνυπάρχουν- και μάλιστα σε μιαν αέναη αντιπαλότητα!- η πνευματική καλλιέργεια και η βουτηγμένη στο χώμα αγάπη για τη γη.
Αν και ασχολούμαι με το κρασί μόλις 2 δεκαετίες είχα την τύχη να απολαύσω και άλλους καρπούς του ιστορικού αμπελώνα της στην Κάντζα –όπως το υπέροχο Λαουτάρη ή το πολυαγαπημένο μου Πειραματικό Syrah– όμως υποθέτω ότι η Μαλαγουζιά θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. Άλλωστε είναι από τους πιονέρους της καλλιέργειας της πιο καυτής εγχώριας ποικιλίας, που ήδη από το 1990 καταλαμβάνει ένα μέρος του κτήματος των 122 στρεμμάτων.
Με την αρωγή της εταιρείας Μπουτάρη –με την οποία η Ρωξάνης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη- η Μαλαγουζιά είδε το φως της πειραματικής εμφιάλωσης το 1994 (σε μόλις 290 φιάλες!) και εντάχθηκε στην γκάμα των κρασιών του κτήματος το 1997.
Το σύγχρονο δυναμικό του κρασιού πάντως εκφράζεται στο μισό του μεγαλείο με την εσοδεία του 2017. Και λέω “στο μισό” του γιατί όντας ακόμα κλειστό και άγουρο προσφέρει χαμομήλι, κίτρο και τσουκνίδα με ντροπαλοσύνη ανάλογη της δημιουργού του. Ξεχάστε εδώ τα σκέρτσα και τα καπρίτσια άλλων εκφράσεων της ποικιλίας. Η εξαιρετική οξύτητα, η αυστηρότητα και το γευστικό μάκρος φορτώνουν την Μαλαγουζιά 2017 ( 8/10) με προικιά για ένα 5ετές ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως έπρεπε να γράψω 15ετές; Γιατί η Μαλαγουζιά 2008 (7,5/10) βρίσκεται στην 10ετία και τώρα είναι που προσφέρει όλο της το μεγαλείο. Ένα μεγαλείο που θα σοκάρει κάθε οινόφιλο του οποίου ο λευκός κόσμος σταματά στα κρασιά της φετινής εσοδείας. Και δεν είναι μόνο το λαμπερό χρυσό χρώμα αλλά και η βαρυφορτωμένη με μανιτάρια, καπνό και ζαχαρωμένα φρούτα μύτη -που θυμίζει καλό Αλσατικό Pinot Gris- που θα “κολλήσει” ιλαρά τους λάτρεις της …τρέχουσας χρονιάς. Όμως αυτή η ωριμότητα δεν έρχεται ούτε με πλαδαρότητα ούτε με γλύκα αλλά με ισορροπία και ευγένεια στο στόμα, το οποίο αν και δεν διαθέτει το μάκρος του ’17 θα εξελιχθεί για άλλα 2-3 χρόνια!
Εντυπωσιακό; Σίγουρα, αν στο ποτήρι δεν είχε πέσει η Μαλαγουζιά 2003 (8,5/10) και το φως δεν έπαιζε με το κεχριμπάρι της φορεσιά της. Ακόμα πιο πυκνό και εκρηκτικό στην μύτη, βάζει την ζωντανή πίκρα της πορτοκαλόφλουδας πλάι στην ωριμότητα του 2008. και συνεχίζει να το κάνει και στο στόμα, και μάλιστα με ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία και νεύρο. Η οξύτητα σε αφήνει με το στόμα ορθάνοικτο από έκπληξη, ενώ η διάρκεια και η επίγευση διασφαλίζουν ότι θα γιορτάσει με άνεση (και αξιώσεις) την εικοσαετία το 2023!
Ευαίσθητη και δυναμική, σκληρή αλλά και τρυφερή η Μαλαγουζιά της Ρωξάνης όχι μόνο εκφράζει την ποικιλία στα καλύτερά της αλλά είναι και ικανή να διαχειρίζεται τον χρόνο με ικανότητα άγνωστη για την συντριπτική πλειοψηφία των κρασιών της χώρας (ανεξαρτήτως χρώματος!).
Υπάρχει μια μερίδα οινόφιλων που πιστεύουν ότι τα κρασιά εκφράζουν την κουλτούρα, την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα του δημιουργού τους. Και η Μαλαγουζιά της Ρωξάνης Μάτσα φροντίζει να τους δικαιώσει πέρα για πέρα…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση