Metaxa: ένας γίγαντας ξυπνά

Κάθε φορά που πηγαίνω στην Vinexpo, τη μεγάλη έκθεση κρασιού που γίνεται κάθε δύο χρόνια στο Μπορντό, διασκεδάζω την τελευταία ημέρα επισκεπτόμενος το κτίριο όπου στεγάζονται τα αλκοολούχα ποτά. Κατ’ αρχάς εδώ θα δει κανείς τις πιο όμορφες κοπέλες της έκθεσης, σε ρόλο «γλάστρας» στα περίπτερα των «ποτάδων». Κυρίως, όμως, θα δοκιμάσει νέες δημιουργίες αλκοολούχων ποτών από απίθανες εταιρείες και απίθανα μέρη. Όλα κατά κανόνα είναι απαίσια! Τα φαντεζί ονόματα και οι εντυπωσιακές φιάλες δεν είναι αρκετά για να πείσουν τους αγοραστές πως τα προϊόντα αυτά έχουν κάποιο μέλλον, ωστόσο είναι τόσο μεγάλα τα πιθανά κέρδη σε περίπτωση που το πετύχουν, ώστε κάθε χρόνο δεκάδες επίδοξοι «Johnnie Walker» δοκιμάζουν την τύχη τους στο χρηματιστήριο των εκθέσεων. (Ακόμα ανατριχιάζω στη σκέψη του τσαγιού με αλκοόλ που είχε λανσάρει μια σλοβάκικη εταιρεία στην τελευταία Vinexpo). Φαίνεται πως το ανθρώπινο δαιμόνιο έχει εξαντλήσει την εφευρετικότητά του στο θέμα της απόσταξης και είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο έως και αδύνατο να ξεπεράσει κανείς τις καθιερωμένες, κλασικές αξίες. Οι περιπτώσεις ενός Malibu ― που λανσαρίστηκε στη διεθνή αγορά στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ― ή του τραγικού Chambord (άβυσσος η γεύση του ανθρώπου), είναι πραγματικά σπάνιες.

Γι’ αυτό και κάθε ποτό που μπορεί να συνδυάζει ιστορία με πρωτότυπη και ει δυνατόν ευχάριστη γεύση, έχει ιδιαίτερη αξία. Αυτή είναι η περίπτωση του Metaxa, του πιο παρεξηγημένου στην Ελλάδα αλκοολούχου ποτού. To 1989 η ― εκατοντεατής τότε ― εταιρεία Μetaxa πουλήθηκε στην Grand Metropolitan (σήμερα και μετά από συγχωνεύσεις Diageo) και αργότερα στο γκρουπ Remy Cointreau. Μέσα στον ορυμαγδό των εμπορικών σημάτων των πολυεθνικών η μικρή σε μέγεθος παραγωγής ελληνική μάρκα χάθηκε και δίχως υποστήριξη καμία κατέληξε στην ανυποληψία.

Λάθος τεράστιο, γιατί το Metaxa είναι ένα πραγματικά θαυμάσιο ποτό, όμοιο του οποίου δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Εκτιμώ πως ανήκει στην κατηγορία των λικέρ (παρόλο που σίγουρα δεν είναι τόσο γλυκό όσο τα περισσότερα από αυτά), όπως το Drambuie, που είναι και αυτό ένα ποτό μοναδικό και αναντικατάστατο, με βάση το ουίσκι. Τo Metaxa είναι ένα παλαιωμένο χαρμάνι ευγενών αποσταγμάτων οινικής προέλευσης, γλυκού σαμιώτικου κρασιού και διαφόρων φυτών και μπαχαρικών. Τα ροδοπέταλα, από την ορεινή Κορινθία, είναι ένα από τα στοιχεία που διαμορφώνουν καθοριστικά την προσωπικότητα των Metaxa και είναι εύκολα αναγνωρίσιμα στη μύτη. Το αποτέλεσμα είναι ένα ποτό πλούσιο και γλυκό, εξαιρετικά απαλό, ευκολόπιοτο και αρωματικό, σύνθετο και μάλιστα αναπάντεχα πυκνό στις πιο ακριβές του εκδοχές. Εκτιμώ πως τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από δεκάδες άλλα, πιο γνωστά ποτά, με πιο επιτυχημένες εμπορικές σταδιοδρομίες. Απλώς, το μάρκετινγκ του Metaxa εδώ και πάρα πολλά χρόνια ήταν «αλλού γι’ αλλού», μάλλον γιατί κανείς στις μεγάλες αυτές εταιρείες δεν το έπαιρνε αρκετά στα σοβαρά ή δεν πίστευε σε αυτό.

Όλα αυτά έχουν ήδη αλλάξει και θα αλλάξουν ακόμα περισσότερο, προς το καλύτερο. Μην εκπλαγείτε αν σε λίγα χρόνια δείτε το Metaxa να έχει αποκτήσει μια εικόνα εφάμιλλη εκείνης των καλύτερων λικέρ και να μην έχει καμία ανάγκη να πάει στην… Vinexpo!

Αυτό που συνέβη, πολύ απλά, είναι ότι την ηγεσία της εταιρείας ανέλαβε ένας, όχι μόνο έμπειρος μάνατζερ αλλά, πάνω απ’ όλα, «believer» στην υψηλή ποιότητα του προϊόντος. Ο Παναγιώτης Σαραντόπουλος, με προϋπηρεσία στο Κονιάκ και στην Καμπανία και σπουδές στην Αμερική και στη Γαλλία, μεγάλωσε κατά διαβολική σύμπτωση στην ίδια γειτονιά της Κηφισιάς όπου βρίσκονται τα κελάρια Metaxa («έπαιζα μπάλα μπροστά από το εργοστάσιο») και επέστρεψε στην Ελλάδα το 2011 με στόχο να πάει την εταιρεία ψηλά. Γνωρίζοντας τις καινοτομίες που εισήγαγε στον ιστορικό οίκο της Καμπανίας, Krug, (όπου ήταν, στα 38 του, ο πρώτος CEO χωρίς συγγενική σχέση με την ομώνυμη οικογένεια), δεν έχει κανείς αμφιβολία πως η αναδιάρθρωση και το επαναλανσάρισμα του οίκου Μεταξά θα πετύχει και μάλιστα γρήγορα. Ήδη, η εταιρεία έχει εγκαινιάσει σειρά πρωτοπόρων δράσεων, μεταξύ των οποίων η «Ακαδημία Metaxa» (ένα πρόγραμμα ενημέρωσης επαγγελματιών που δημιουργεί «ambassadors» ανά την υφήλιο), η «Villa Metaxa» (μια βίλα στο Σούνιο για ειδικούς καλεσμένους η διακόσμηση της οποίας ενσαρκώνει το «Metaxa lifestyle») και διάφορες στοχευμένες ενέργειες στο εξωτερικό μεταξύ των οποίων η χορηγία τεχνιτών ακρογιαλιών που δημιουργούν οι μεγάλες πόλεις της Ευρώπης το καλοκαίρι επάνω στις όχθες των ποταμών τους. Όλα αυτά, για όσους είχαν παρακολουθήσει στο παρελθόν τα όποια άσκοπα μαρκετινίστικα ξεσπάσματα της εν ληθαργίας τελούσας μάρκας, είναι τουλάχιστον επαναστατικά.

Βέβαια, όλα αυτά δεν θα είχαν κανένα απολύτως νόημα εάν το ίδιο το προϊόν δεν είχε εγγενή αξία. Δεν ξέρω κατά πόσο η «συνταγή» του ιδρυτή του οίκου, Σπύρου Μεταξά, είναι ίδια με σήμερα· αυτό που ξέρω είναι ότι ο εδώ και 25 χρόνια υπεύθυνος παραγωγής («Metaxa Master»), Κωσταντίνος Ράπτης (φωτό), έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο να δημιουργήσει ενδιαφέροντα χαρμάνια Metaxa σε διάφορα στάδια εξέλιξης. Είναι η καλύτερη εγγύηση ότι η ποιότητα θα συνεχίσει σταθερά και ότι στο μέλλον θα δούμε να λανσάρονται και νέα προϊόντα ανάλογα με το πώς εξελίσσεται το στοκ Metaxa στα εκατοντάδες βαρέλια στα κελάρια της εταιρείας. Ήδη ο κ. Ράπτης έχει υπογράψει δύο νέες δημιουργίες, το Metaxa 12 αστέρων (προς το παρόν σε ορισμένα Duty Free) και το Metaxa Private Reserve, εξαιρετικής ποιότητας και τα δύο.

Γενικά, όλη η γκάμα χαρακτηρίζεται από αχτύπητη σχέση ποιότητας/τιμής και εξεζητημένες συσκευασίες που δεν είναι (πια) χαζοφολκλόρ. Εκτός των άλλων, προσφέρονται ιδανικά για δώρα σε ξένους φίλους μας που αναζητούν μια «γεύση Ελλάδας».