Έχει διατηρηθεί ως τις μέρες η αρχετυπική θα έλεγα μέθοδος παραγωγής ψωμιού, όπου ενα απλό ζυμάρι φτιαγμένο συνήθως με αλεύρι σιταριού (ή όποιου άλλου δημητριακού αφθονούσε στην περιοχή πχ καλαμπόκι στην κεντρική και νότια Αμερική), ψήνονταν σε επιφάνειες που ζέσταινε μια φωτιά με ξύλα.
Υπάρχει μια πληθώρα εννοιολογικών σημάνσεων γύρω από την δημιουργία αυτών των ψωμιών, καθώς κατά κανόνα ταυτίζονταν με την ίδια τη ζωή. Στην Αρμενία αυτό το ψωμί ονομάζεται λαβάς (lavash) και έχει τέτοια συμβολική σημασία, που συναντάμε χρήσεις του ταυτισμένες με γεγονότα/εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, με αποκορύφωμα τον γάμο, όταν τοποθετείται στους ώμους του νιόπαντρου ζευγαριού για να φέρει γονιμότητα και ευημερία. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της παρασκευής του, η μαθήτευση και η ιεραρχία, αλλά και τα πρέπει και δεν πρέπει, που σχετίζονται με αυτό, οδήγησαν στην ένταξη του στην άυλη κληρονομιά της Ουνέσκο.
Η διαδικασία παρασκευής του μοιάζει απλή, αλλά απαιτεί τέχνη και γνώση. Το ζυμάρι ζυμωμένο με αλεύρι και νερό, μοιράζεται σε μικρές μπάλες, που ανοίγονται σε λεπτά οβάλ φύλλα μεγάλου μεγέθους 60-80εκ. Αυτά τα φύλλα στρώνονται πάνω σε «μαξιλάρια» και με μια γρήγορη κίνηση κολλάνε στο τοίχωμα του πυρωμένου ταντίρ (παραδοσιακός πήλινος φούρνος σαν μεγάλο κιούπι, συνήθως θαμμένος στη γη ή επενδυμένος με τούβλα, γνωστός και ως ταντόρ ή ταντούρι στην Ινδία)
Αυτό που κάνει αυτό το ψωμί να ξεχωρίζει είναι η φρεσκάδα του, που αφ’ ενός τη γευόμαστε, γιατί διατηρεί τη γεύση του ψωμιού, αφ’ ετέρου το κάνει μαλακό και εύπλαστο. Η άμεση επαφή του με την πυρωμένη επιφάνεια έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία πολλών φουσκάλων, από την υγρασία που απελευθερώνεται απότομα, δημιουργώντας θύλακες. Είναι εύκολα διαχειρίσιμο για πίτες και σάντουιτς, αν και στην Αρμενία παραδοσιακά το χρησιμοποιούσαν για να τρώνε με αυτό (αντί για πιρούνια) ή το προσέθεταν μέσα σε πιάτα της εθνικής κουζίνας τους.
Το βρήκα στα σούπερ μάρκετ Θανόπουλος στην Κηφισιά
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση