Είχα ταξιδέψει στο Ρίο προκειμένου να παρακολουθήσω τον παγκόσμιο τελικό του World Class για την ανάδειξη του κορυφαίου bartender στον κόσμο (στο τεύχος θα διαβάσετε εντυπώσεις). Στο πλαίσιο του διαγωνισμού αυτού οργανώθηκαν πλήθος εκδηλώσεων, γευσιγνωσιών και ομιλιών. Από όσα παρακολούθησα εγώ, το πιο ενδιαφέρον μακράν ήταν μια παρουσίαση του εμβληματικού Johnnie Walker Blue Label.
Ο global brand ambassador του Blue Label, παρέα με τον «δικό μας» Dave Broom (συγγραφέα και γευσιγνώστη του Whisky Magazine) μας ξενάγησαν στην ιστορία του ουίσκι και των κρίσεων που πέρασε. Ήταν μια ασυνήθιστη ομιλία αν σκεφτεί κανείς ότι οργανώθηκε από ένα συγκεκριμένο brand. Όμως, εκεί ακριβώς βρισκόταν και το ενδιαφέρον της. Αναφερόμενοι στην ιστορία του ουίσκι συνολικά, αποδίδοντας εύσημα στον ανταγωνισμό οποτεδήποτε χρειαζόταν, κατάφεραν να «επιβάλλουν», στην συνείδησή μας, το –ούτως ή άλλως- θαυμάσιο Blue Label σαν τον αναμφισβήτητο leader της αγοράς που μπορεί ακομπλεξάριστα να αναφέρεται σε κάθε ουίσκι, κάθε στραβοπάτημα της βιομηχανίας με τον αέρα του πρώτου! Ήταν μια πολύ έξυπνη παρουσίαση και επειδή έχω βρεθεί σε πάρα πολλές, ένιωσα την ανάγκη να την ξεχωρίσω.
Όμως η ουσία δεν ήταν στην στρατηγική της παρουσίασης και του Blue Label. Ήταν κάπου αλλού…στο σταυροδρόμι όπου βρίσκεται –και πάλι- το ουίσκι και ιδιαίτερα το σκωτσέζικο. Με νέες, τεράστιες αγορές να ανοίγουν (Ινδία, Κίνα, Βραζιλία κλπ) αλλά και τις παραδοσιακές να υποδέχονται πλήθος άλλων αποσταγμάτων και εναλλακτικών, το ουίσκι πρέπει να αλλάξει για συνεχίσει την ανάπτυξη στην οποία βρίσκεται δεκαετίες τώρα.
Οι άνθρωποι της βιομηχανίας του ουίσκι έχουν διδαχθεί από στρατηγικά λάθη που έκανε η βιομηχανία του κονιάκ ας πούμε, έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα ex cathedra κελεύσματα και κλισέ που θέλουν ένα καλό ουίσκι να πίνεται μόνο με λίγες σταγόνες νερού, που μεταμορφώνουν ένα «απλό» ποτό σε υπερ-σοφιστικέ απόλαυση, που το συνδυάζουν μόνο με ιδιαίτερες στιγμές κλπ, αν ξεφύγουν από ένα όριο τότε αντί να συμβάλλουν στον μύθο του, τον αποδομούν και τελικά συρρικνώνουν την αγορά του. Έτσι, ακόμη και το σπάνιο, πανάκριβο και εξαιρετικό Blue Label ανοίγει παράθυρα στην πιο χαλαρή απόλαυση, στα κοκτέιλ, στον σεβασμό στο προσωπικό γούστο του καθενός. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα κλισέ είναι αληθινά, ότι ένα κορυφαίο ουίσκι –blended ή malt- θα ξεδιπλώσει καλύτερα τις αρετές του στο σωστό ποτήρι, με λίγο νερό ή σκέτο. Όσο καλό και σύνθετο όμως και να είναι ένα κορυφαίο απόσταγμα…στο τέλος της μέρας είναι ένα ακόμη καλό ποτό, δημιουργημένο για να προσφέρει ευχαρίστηση και χαρά και όχι προβληματισμό και συμπλέγματα κατωτερότητας σε όσους δεν νιώθουν αρκετά μυημένοι στον κόσμο του.
Και αυτό είναι κάτι που δεν αφορά μόνο το ουίσκι, αλλά κάθε σοφιστικέ απόσταγμα, το κρασί, την μαγειρική …κάθε επικούρεια απόλαυση γενικά! Η ισορροπία μεταξύ ευχαρίστησης, κατανόησης και εκζήτησης είναι λεπτή και είναι προς το συμφέρον όλων μας να προσπαθήσουμε να την κρατήσουμε.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση