Ήθελα καιρό να πάω στο Osterman και τελικά το κανονίσαμε χθες και σταθήκαμε τυχεροί μια και ήταν η μέρα που ο νέος bartender του, ο πολύ καλός Γιάννης Κοροβέσης, παρουσίαζε την νέα λίστα με τα κοκτέιλ του. Μια σχετικά σύντομη λίστα με ενδιαφέρουσες προτάσεις πάνω στην λογική των καιρών που θέλει τα παλιά, κλασικά κοκτέιλ να επιστρέφουν δυναμικά με ένα μοντέρνο twist καμιά φορά. Δοκίμασα μερικά από τον κατάλογο, όπως το Boulevardier, ένα κοκτέιλ του μεσοπολέμου που βασίζεται στο κλασικό Negroni, αλλά αντικαθιστά το τζιν με Bourbon (συν καμπάρι και βερμούτ). Δοκίμασα όμως και μια εξαιρετική έμπνευση της στιγμής. Ένα πειραγμένο Old Fashion με δύο ρούμια, μέλι αντί για σιρόπι ζάχαρης και Φατουράδα (λικέρ κανέλας) που ταίριαξε υπέροχα με ένα Epicure No 2.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Osterman είναι –ως χώρος και ατμόσφαιρα- ακριβώς το είδος του μαγαζιού που περίμενα κι ευχόμουν τόσο καιρό να ανοίξει στην Αθήνα. Ένα all-day bar-restaurant με ατμόσφαιρα γαλλικής μπρασερί όπως την αποδίδουν στο Λονδίνο και την Νέα Υόρκη, ένα μαγαζί με αυθεντική την πατίνα του χρόνου, όχι ντιζαϊνάτο, όχι «γυαλιστερό». Και το Osterman είναι ακριβώς έτσι. Ένα παλιό υφασματάδικο, με στοιχεία art deco, με «θαμπό» ασπρόμαυρο δάπεδο, με δερμάτινους καναπέδες, ζωγραφιστά ταβάνια, αυθεντικά ράφια ξύλινα που φιλοξενούσαν τόπια από ύφασμα κλπ. Μου άρεσε πραγματικά πολύ!
Ακόμη και το μενού του προσπαθεί να μιμηθεί το στιλ των μαγαζιών που προανέφερα. Όμως εδώ υπάρχουν προβλήματα. Το φαγητό είναι προσχηματικό, βασίζεται στο ότι θα έρθει κάποιος για την ατμόσφαιρα και οκ, αν θελήσει ας φάει κιόλας. Δεν είναι έτσι όμως. Δεν θα έπρεπε ή μάλλον δεν θα ήθελα ένα τόσο όμορφο μαγαζί, με τόσο δυνατή μπάρα να προδίδεται από την κουζίνα. Δεν είναι κακό το φαγητό, είναι όμως ασήμαντο. Τα πιο απλά πιάτα όπως για παράδειγμα η κόντρα μοσχαρίσια (ήρθε σωστά ψημμένη με μια πυκνή, νόστιμη πιπεράτη σος) ή το κλασικό fish n’ chips (ωραίος, ζουμερός μπακαλιάρος με τραγανή αν και λίγο λαδοπιωμένη κρούστα) είναι αρκετά συμπαθητικά όμως όταν η κουζίνα πάει να μαγειρέψει κάτι λίγο πιο απαιτητικό σκοντάφτει. Παράδειγμα; Τα ανούσια λαζάνια με λαχανικά ή η άτονη μους μανιταριών που θύμιζε απλά έναν άνοστο πολτό από μανιτάρια και όχι μους. Ελπίζω να βρουν τον δρόμο τους και στην κουζίνα, όπως τον βρήκαν και στην μπάρα γιατί η ατμόσφαιρα είναι υπέροχη, η ιδέα σούπερ και ο κόσμος πολύς και ωραίος!
Το Dark Cave του Τσιλιλή δεν είναι ένα ακόμη παλαιωμένο τσίπουρο, είναι η πιο κομψή ίσως ελληνική απόδοση μιας παλαιωμένης γκράπας. Ένα φίνο απόσταγμα, με βελούδινο στόμα και αρώματα που παραπέμπουν στα ξερά κίτρινα φρούτα, το μέλι και την σοκολάτα είναι από τα κορυφαία ελληνικά αποστάγματα που έχω δοκιμάσει. Το απόλαυσα πριν λίγες μέρες στο γραφείο ανάβοντας μαζί του το εκπληκτικό H.Upmann Robusto, από την σειρά Edicion Limitada 2012. Ένα ακόμη θαυμάσιο Upmann Edicion Limitada, φορτωμένο αρώματα μπαχαρικών και σοκολάτας και αυτόν τον τόσο χαρακτηριστικό βελούδινο καπνό που αποτελεί υπογραφή της μάρκας! Περιττό να σας πω πόσο ωραία ταίριαξαν μεταξύ τους.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση