Scorpios Mykonos: Ο δρομέας των μεγάλων αποστάσεων

Παρατηρώ τον βαθμό που έβαλα με απόλυτη σιγουριά στην ατμόσφαιρα του Scorpios και μολονότι περιγράφει κάτι άριστο, σύμφωνα τουλάχιστον με τη δική μου αισθητική, θα ήθελα να μη χρειαστεί να μπω καν στο κόπο να τον αιτιολογήσω. Ίσως αξίζει όμως να πω δυο πράγματα. Ο Scorpios έχει μια μοναδικότητα. Αυτό το σκηνικό της φαντασιακής ερήμου βγαλμένης από κάποια χώρα της Ανατολής με την ασορτί όαση που δημιούργησαν οι αρχιτέκτονες Δημήτρης και Κωνσταντίνος Καραμπατάκης του Κ-Studio και η διακοσμήτρια Annabell Kutucu, είναι από μόνο του ένα πρωτότυπο αισθησιακό οικοσύστημα, απολύτως εναρμονισμένο με το ξερικό κυκλαδίτικο τοπίο χωρίς να το λερώνει και την απαράμιλλη γοητεία του. Ένα εξωπραγματικό περιβάλλον που δεν σου δίνει όμως την αίσθηση του μη πραγματικού. Είσαι στη Μύκονο και νιώθεις ότι δεν είσαι στη Μύκονο. 

Έχουν μια έκφραση οι Γάλλοι που μπορεί να μην μεταφράζεται με ακρίβεια στα ελληνικά αλλά ταιριάζει γάντι στη περίπτωση του Scorpios: etre depayser. Η απόδραση δηλαδή σε ένα καινούργιο κόσμο. Το μόνο σημείο που σε κάνει να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στο νησί είναι η θάλασσα. Όσκαρ σκηνογραφίας. Φτάνοντας εκεί λοιπόν έχει κάνει ήδη την πρώτη του μεγάλη ανατροπή. Η δεύτερη ανατροπή έγκειται στο γεγονός ότι η πολυτέλεια στον μικρόκοσμο του Scorpios είναι υπαινικτική. Λείπει δηλαδή το «δείτε με», λείπει το κραυγαλέο, το προκλητικό, το δήθεν. Το καρέ των ανατροπών συμπληρώνεται με την περίοπτη θέση του ηλιοβασιλέματος στις δραστηριότητές του, εκθρονίζοντας έτσι το ξενύχτι ως αναγκαία συνθήκη για τη κορύφωση της διασκέδασης. Την ώρα που πέφτει ο ήλιος ο Scorpios αρχίζει να δονείται σύγκορμος από τις εκπληκτικές μουσικές των φιλοξενούμενων dj και συγκροτημάτων. Για παράδειγμα όποιος έχει ακούσει εκεί ζωντανά τον Valeron με τον βιρτουόζο Βασίλη Σαλέα στα μεγάλα κέφια τους, μπορεί ίσως να καταλάβει τι σημαίνει αυτό που έλεγε ο Σαίξπηρ: Αν η μουσική είναι τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο. 

Παράλληλα με όλα αυτά και πριν ακόμα φτάσεις στα τραπέζια του rustic chic εστιατορίου, πείθεσαι ότι πρέπει να φας. Το μενού έχει την υψηλή επιστασία του Αθηναγόρα Κωστάκου, ενώ στη κουζίνα βρίσκεται για τρίτη χρονιά ένας πολύ στιβαρός μάγειρας, ο Αλέξης Ζόπας (φωτό). Με λίγα λόγια, ο Ζόπας είναι ένας ακούραστος σεφ που επιδίδεται σε πρωταθλητισμό, μιας και μπορεί να ενορχηστρώνει με ζηλευτή ακρίβεια μια τεράστια μπριγκάντα των σαράντα ατόμων, η οποία «ταΐζει» σε καθημερινή βάση τουλάχιστον χίλια άτομα, κρατώντας πολύ ψηλά το γευστικό επίπεδο για το είδος του εστιατορίου. 

Μάλιστα στην τελευταία επίσκεψη μου είπανε ότι εκείνο το διάστημα πάνω κάτω, σπάσανε και το φράγμα των χιλίων ατόμων τη μέρα σε κουβέρ. Εξωπραγματικό νούμερο για τα ελληνικά δεδομένα. Χωρίς κανένα προηγούμενο. Η δομή του καταλόγου, τώρα, σε παροτρύνει να βάζεις τα πιάτα στη μέση, ενώ το φαγητό ακολουθεί το σίγουρο και απολαυστικό μονοπάτι του οικείου comfort, που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς σε μια κορυφαία ταβέρνα ή σε ένα πολύ καλοβαλμένο μπιστρό, με τη διαφορά ότι τα περισσότερα από τα υλικά που χρησιμοποιούν θα στεκόνταν εύκολα  με μια άλλη προσέγγιση και σε συνθέσεις γκουρμέ εστιατορίου. Επιμένουν, όμως και κατά τη γνώμη μου κάνουν πολύ καλά ,σε ένα κατανοητό μενού, εύκολο άλλα ούτε στιγμή συμβατικό, απλό αλλά όχι απλοϊκό, όμορφα παρουσιασμένο αλλά καθόλου φλύαρο, παρά την πληθωρικότητά του. Και πάνω από όλα, βαθιά νόστιμο. Αν υποθέσουμε ότι ανάμεσα από το 7/10 και το 7.5/10 η υψηλότερη βαθμίδα είναι το 7.4, οι επιδόσεις του Αλέξη Ζόπα και της ομάδας του φέτος αγγίζουν ακριβώς αυτό το πολύ υψηλό σημείο. Δεν σας κρύβω μάλιστα ότι είναι από τις περιπτώσεις που θα ευχόμουνα να έχουμε στη κλίμακα δεκαδικά για να του το αποδώσω κανονικά και με το νόμο, αλλά ούτως ή άλλως δεν αποκλείω στο μέλλον να κατακτήσει και το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι, το οποίο κυρίως πατάνε τα fine dining εστιατόρια.

Όλη αυτή την αρτιότητα την αισθάνθηκα στη σαλάτα νισουάζ με τον άψογα ψημένο τόνο και τα «ολοζώντανα» βρασμένα λαχανικά, στο γλυκοφάγωτο και μαστόρικα τηγανισμένο γαριδάκι σαν ποπ κορν που δεν ήθελες να τελειώσει, στην ταραμοσαλάτα με την μεταξένια υφή και την όμορφη οξύτητα, στο πεντανόστιμο ταρτάρ από βοδινό που σερβίρεται σε μικροσκοπικές φέτες ψωμιού, στο εξίσου καλό και λεπτοκομένο μοσχαρίσιο carpaccio και πάει λέγοντας. Ή μάλλον...τρώγοντας. Υπάρχουν ασφαλώς και κάποιες μικρές αστοχίες, όπως η κρούστα από τα τηγανητά κολοκύθια που κράτησε αρκετό λάδι ή τα κάπως στεγνά μπιφτεκάκια, οι οποίες όμως είναι πταίσματα στη συνολική εμπειρία. Και έπειτα μπήκαμε στα βαθιά με ένα πιάτο που θα μπορούσα αδιαμαρτύρητα να τρώω κάθε μέρα. Ήταν ένα αριστουργηματικό ριζότο με αστακό, για την ακρίβεια μια δική τους παραλλαγή στο κλασικό ριζότο με μελάνι σουπιάς, χωρίς όμως να περιέχει φυσικό μελάνι. Έτσι χρησιμοποιούν ένα μαύρο ακατέργαστο ρύζι με υψηλή περιεκτικότητα σε άμυλο, μια ιδιότητα που ενισχύει ιδιαίτερα και το χύλωμά του. Το δένουν δεξιοτεχνικά με ελαιόλαδο αρωματισμένο με ελάχιστο σκόρδο και ούζο, ενώ τα ξύσματα από εσπεριδοειδή δίνουν μια παραπανίσια ένταση στον φανταστικό ζωμό από όστρακα και θαλασσινά, στον οποίο βράζει το ρύζι. Στο εστιατόριο το σερβίρουν συνήθως με καλαμάρι, αλλά στη δική μας περίπτωση ο παραγαδίσιος ελληνικός αστακός που ψήθηκε στην εντέλεια, έκανε το πιάτο αξέχαστο. 

Από την «παιδική χαρά» των επιδορπίων του πολύ ταλαντούχου ζαχαροπλάστη Σπύρου Αρτελάρη, ξεχώρισα το λιχούδικο half baked cookie με τρεις σοκολάτες και παγωτό βανίλια, ενώ οι λουκουμάδες του με πραλίνα είναι μακράν οι καλύτεροι που έχω δοκιμάσει προσωπικά σε εστιατόριο. Τέλος, σε αυτό τον όγκο των κουβέρ μου έκανε τρομερή εντύπωση η ευελιξία του σέρβις. Πέρα από την ενισχυμένη λίστα κρασιών με σπουδαίες ετικέτες από το διεθνή αμπελώνα που σερβίρουν με την μέθοδο του coravin και τη χειρίζονται με απόλυτη γνώση, το να σου αλλάζουν τα ποτήρια του κρασιού και να στα φρεσκάρουν λόγω ζέστης συνεχώς κατά τη διάρκεια του γεύματος, ενώ γύρω τους γίνεται πατείς με πατώ σε, είναι μια υπηρεσία που σηκώνει υπόκλιση. Και δεν είναι η μόνη.