Κιμωλία: Μασάει η Εκάλη ταραμά;

Ο όρος μεγαλοπρεπές μεζεδοπωλείο περιέχει μια αντίφαση εξ ορισμού σχεδόν. Και όμως ταιριάζει γάντι στην «Κιμωλία»!  Τεράστιο μαγαζί, όμορφη αυλή γύρω-γύρω με αναρίθμητα στριμωγμένα –φυσικά λευκά- τραπέζια και καρέκλες... έτσι, για να τηρούνται και οι βασικές αρχές της «μοντέρνας ταβέρνας». Ο χώρος, μέσα, έχει αναμφίβολα ενδιαφέρον, με τις βιβλιοθήκες φορτωμένες σχολικά βιβλία και το ταβάνι μαυροπίνακα γραμμένο με κιμωλία, είναι όμως λίγο φορτωμένος και υπερβολικός. Το όλο στιλ γενικά παραπέμπει σε μοδάτο, θεσσαλονικιώτικο μαγαζί.

Κρίμα που δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το φαγητό. Βλέπετε στη Θεσσαλονίκη, ακόμη και τα μοδάτα «μεζεδοπωλεία» ή ταβέρνες έχουν ένα μίνιμουμ γευστικό ενδιαφέρον και έχουν και ορισμένες μικρές μαγκιές που εντυπωσιάζουν. Εδώ πάλι, το φαγητό έχει ένα κύριο πρόβλημα. Είναι καταθλιπτικά αδιάφορο. Ο κατάλογος είναι ένα βαρετό déjà-vu χωρίς κανένα στοιχείο που να δημιουργεί μια τόση δα εκπληξούλα. Και αν ήταν όλα τα πιάτα τόσο νόστιμα όσο αυτές οι ζουμερές παντσέτες, ο τραγανοτηγανισμένος γόνος καλαμαριού ή η κομψή και γευστική μελιτζανοσαλάτα τότε χαλάλι στη βαρεμάρα. Όμως υπάρχουν και ορισμένα πιάτα που είναι απλά δραματικά. Τα κεφτεδάκια θεόστεγνα και άνοστα δεν θα με εξέπληττε αν τα αγοράζουν έτοιμα, ενώ η χορτόπιτα είναι επιπέδου κακού συνοικιακού φούρνου. Στο ίδιο επίπεδο κινήθηκε και το γλυκό «Κιμωλία» μια σοκολατίνα (τάρτα μας την είπαν!) με γλάσσο φράουλας που έχει γευστική καταγωγή κατευθείαν από την καρδιά των `80ς! Ότι άλλο δοκίμασα ήταν απλά μέτριο.

Είμαι βέβαιος ότι μέσα στις δεκάδες προτάσεις, από ξηρά και θάλασσα, του καταλόγου υπάρχουν διάφορα καλά και κακά πιάτα ακόμη. Το ερώτημα είναι κατά πόσο είναι αποδεκτή αυτή η αστάθεια σε ένα τέτοιο μαγαζί. Ε λοιπόν, δεν είναι! Δεν μιλάμε για ένα δημιουργικό εστιατόριο όπου μοιραία σχεδόν κάποιο πιάτο μπορεί να έχει μια ιδέα που δεν βγαίνει. Μιλάμε για ένα μεζεδοπωλείο που κάθε πιάτο του το έχουμε φάει ένα εκατομμύριο φορές και δεν θα έπρεπε να χρειάζεται οδηγίες χρήσης για να φας απλά αξιοπρεπώς! Το κερασάκι στην τούρτα είναι το σέρβις. Ένα τσούρμο νέα παιδιά που κινούνται αμήχανα και αγέλαστα στον χώρο. Όλη τη βραδιά αποσπάσαμε μόνο ένα χαμόγελο από την κοπέλα που μας σέρβιρε όταν της είπαμε ότι ένας συνάδελφός της μας έφερε ένα μπουκάλι με ρακί αντί για νερό, αφού πρώτα ένας φίλος είχε κατεβάσει μια τεράστια γουλιά!

Δεν ξέρω γιατί αυτό το μαγαζί είναι τόσο γεμάτο. Προφανώς η ψυχολογία της κρίσης κρύβει ακόμη, για μένα, ανεξερεύνητες πτυχές και εξίσου προφανώς η ιδιότητα του κατοίκου Εκάλης δεν συνεπάγεται και γαστρονομική παιδεία.