Τα διαμάντια του Ρατζαστάν

Umaid Bhawan Palace, Jodhpur

Φτάνοντας στην μπλε πόλη της Jodhpur ύστερα από ένα ταξίδι 6 ½ ωρών μέσα στη σκόνη, τη ζέστη και σε έναν αυτοκινητόδρομο που μόνο αυτοκινητόδρομο δεν μπορεί να τον χαρακτηρίζει κανείς (η μέση ταχύτητα ήταν 50χλμ), εμφανίστηκε μπροστά μας, φωτισμένο σα χριστουγεννιάτικο δέντρο να δεσπόζει πάνω στο λόφο ατενίζοντας την πόλη, το παλάτι του Μαχαραγιά: To Umaid Bhawan Palace έκανε 15 χρόνια να κτιστεί, χρειάστηκαν 3,000 εργάτες  από το 1928 μέχρι το 1943, και έμελλε να γίνει το νέο σύμβολο της πόλης σε μία εποχή που τη μάστιζαν η πείνα και ο λοιμός. Σήμερα εξακολουθεί να είναι η οικεία του Μαχαραγιά, μόνο που ένα τμήμα του πλέον είναι το ομώνυμο ξενοδοχείο  διακοσμημένο όπως και τότε που πρωτοκτίστηκε, σε απόλυτο στυλ art deco, με πίνακες και αντικείμενα της βασιλικής οικογένειας αλλά και με τα δεκάδες θηράματα από την εποχή που το κυνήγι ήταν νόμιμο – οι παραδόσεις καλά κρατούν ακόμη και σήμερα στην Ινδία, και για κάποιον πολύ περίεργο λόγο, όσο οικολογική συνείδηση και να έχω, δε με ενόχλησαν οι βαλσαμωμένες λεοπαρδάλεις και τίγρεις...

Φτάσαμε λοιπόν στη μικρή όαση μέσα στην έρημο, και αφού μας πέρασαν τις γιρλάντες με τα λουλούδια, μας έβαλαν την κόκκινη βούλα στο μέτωπο και δροσιστήκαμε με την παγωμένη πετσετούλα, προχωρήσαμε προς την κεντρική σάλα και βρεθήκαμε έκθαμβοι μπροστά σε ένα θόλο 32 μέτρων, φωτισμένο, με πολύχρωμα πορτοκαλί rideaux να τον περιβάλλουν, ονειρικές συνθέσεις από ορχιδέες να κοσμούν το χώρο, και τα ελαφρώς γαλλικά έπιπλα να λαμπιρίζουν θαρρείς και μόλις βγήκαν από το κουτί... μείναμε χαζεύοντας, εγκλωβισμένοι σε ένα παραμύθι σαν τις 1000 και μία νύχτες,  καθώς οι ήχοι από την ελαφριά τζαζ γέμιζαν το χώρο, και ξαφνικά όλη η κούραση της ημέρας έφυγε σε δευτερόλεπτα. Μείναμε σε «historical suites», συγκεκριμένα στα δωμάτια 207-208-209, κάτι το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα, καταρχάς  γιατί είναι όλες διακοσμημένες με τα original art deco έπιπλα, είναι όπως προσωπικά τουλάχιστον θα ήθελα να είναι κάποια γωνιά του σπιτιού μου, και γενικά δε θυμίζουν δωμάτιο ξενοδοχείου, αλλά αισθάνεσαι ότι είσαι φιλοξενούμενος σε κάποιο σπίτι...  τα μπαλκόνια είναι μεγάλα και με θέα στην πόλη, τα ταβάνια ψηλοτάβανα, και τα μπάνια γεμισμένα με ροδοπέταλα και ειδικά σετ αρωματοθεραπείας μόνο για γυναίκες προσκαλούν σίγουρα για μία βουτιά αλά ινδικά... φυσικά το σέρβις  είναι απλά εξαιρετικό – το πιο σημαντικό όμως είναι ότι για όλα αυτά η τιμές δεν ήταν απαγορευτικές...

Άλλωστε όλοι μας αξίζουμε να αισθανθούμε πρίγκιπες και πριγκίπισσες για 1-2 βράδια. Το πρωί κάναμε πριβέ γιόγκα και διαλογισμό. Αργότερα τα παγώνια από τον κήπο του Μαχαραγιά ερχόντουσαν και έτρωγαν από τα χέρια μας ανοίγοντας τα πλουμιστά φτερά τους, ενώ από πίσω τους απλώνονταν οι τέλεια γκρουμαρισμένοι κήποι με τις φλογερές μπουκαμβίλιες και η πόλη χαμένη θαρρείς μέσα στην άμμο και τη σκόνη της ερήμου. Το απομεσήμερο βουτούσαμε στα δροσερά νερά της πισίνας – φτιαγμένη από το 1940 με τρομερά πλακάκια με αζούρ- για να καταλαγιάσουμε από τη ζέστη, και μετά δε γινόταν παρά να επισκεφτούμε το απίστευτο spa:  Η υπόγεια πισίνα με το ζωδιακό κύκλο ήταν ονειρική, αλλά οι θεραπείες βασισμένες σε αρχαίες ινδικές κούρες ομορφιάς, κάτι το μοναδικό: ήμουν άρρωστη και το μασάζ στα πόδια μου αλλά και το μασάζ των «πολεμιστών», σε συνδυασμό με τα αγιουρβεδικά  «μαντζούνια», με έκαναν περδίκι σε χρόνο ρεκόρ. Δε θα πρέπει να παραλείψω βέβαια ότι μέχρι και παραδοσιακά παντελόνια ράψαμε...

Όσο και αν θέλαμε να εξερευνήσουμε την πόλη, και να δοκιμάσουμε κάποιο από τα εστιατόρια εκτός, ήταν τόσο εξαιρετική η κουζίνα και τόσο ονειρικό το setting, που δε φύγαμε από το ξενοδοχείο παρά μόνο για επισκέψεις στο κάστρο και στα παζάρια. Όσο δε για το φαγητό... χωρίς να είναι η τρομερή γκουρμέ κουζίνα, ήταν όλα άριστα εκτελεσμένα και τα υλικά εξαιρετικά – μέχρι και σαλάτες φάγαμε, και δεν πάθαμε τίποτα. Όταν δε, την ανάσταση το βράδυ, φάγαμε το αρνάκι μας, ανάψαμε τις λαμπάδες και σπάσαμε τα κόκκινα αυγά μας ψέλνοντας το Χριστός Ανέστη με φόντα τα πυροτεχνήματα της Jodphur από την ταράτσα του Umaid Bhawan, ήταν απλά ένα παραμύθι που δεν ήθελα να τελειώσει. Δεν είναι κακό να είσαι Μαχαρανί τελικά, και ας είναι για ένα βράδυ!

Extra tip: Το Pada Mardana (ινδικό μασάζ ποδιών) κόστιζε €64,  ενώ το Ayurveda consultation όπως και η γιόγκα ήταν δωρεάν (υπάρχει καθημερινά γιατρός).

Για περισσότερες πληροφορίες: www.tajhotels.com/Palace/Umaid%20Bhawan%20Palace,Jodhpur/recreation.htm

Lake Palace Hotel, Udaipur

Μετά την μπλε Jodhpur, σειρά είχε η Udaipur, η Βενετία της Ανατολής όπως συχνά την αναφέρουν, και δικαιωματικά η πιο ρομαντική πόλη της Ινδίας... Γύρω- γύρω τα όρη Araveli, και στη μέση τρεις λίμνες πάνω στις οποίες είναι κτισμένα παλάτια, η παλιά και νέα πόλη, να λαμπιρίζουν στον ήλιο του απομεσήμερου. Μετά την τρέλα και τη συνεχή βοή και θόρυβο στους δρόμους, η ηρεμία της λίμνης ήταν καταλυτική για να τελειώσει το ταξίδι γαλήνια. Ήμουν λίγο διχασμένη αναφορικά με το πού θα έπρεπε να μείνω, και τελικά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη γοητεία του Lake Palace Hotel, του θρυλικού παλιού παλατιού της συζύγου του Μαχαραγιά, που έγινε γνωστό κυρίως από το Octopussy...

Κάποιοι φίλοι μου έλεγαν ότι το ξενοδοχείο ήταν σε decadence αλλά παρόλα αυτά ήθελα να το δω ιδίοις όμασι, και ευτυχώς διότι αυτό που έζησα ήταν για άλλη μία φορά ένα παραμύθι από αυτά που ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρή – και δεν είχε καμία σχέση με ότι μου έλεγαν οι φίλοι μου...Έφτασα το απόγευμα, αποβιβάστηκα από τη βαρκούλα, και μέσα σε μία βροχή από ροδοπέταλα, ατενίζοντας το (κανονικό) παλάτι απέναντι, ξεκίνησε το ταξίδι μου... η κήποι και οι διάφορες πισίνες δεν μπορούσαν παρά με τη μία να με `βάλουν` μέσα στη γνωστή ταινία, καθώς ξεδιπλώνοντας μπροστά μου η μία σκηνή μετά την άλλη.

Είναι ασύλληπτο το πως σε ένα τόσο μικρό νησάκι στη μέση της λίμνης ( που κτίστηκε από την αρχή), οι άνθρωποι μεγαλούργησαν σε τέτοιο βαθμό. Δεν ήταν μόνο οι κήποι, τα νερά και φυσικά ο χώρος της πισίνας, που ήταν μαγικά, ήταν και όλα τα υπόλοιπα: οι μικροί, intimate χώροι του μπαρ, οι γωνιές εδώ και εκεί ιδανικές για ρομάντζο και ονειροπόληση, και φυσικά αυτή η αίσθηση του ότι παρακολουθείς τα πάντα μέσα από την ασφάλεια της απόστασης. Φτάνοντας στο δωμάτιο μου, ήταν από τις λίγες φορές που μετάνιωνα που ταξίδευα με φίλους, και όχι με κάποιον αγαπημένο μου... Ήμουν τυχερή γιατί μου έδωσαν τη σουίτα Khush Mahal, το δωμάτιο 116, ίσως το πιο όμορφο δωμάτιο του ξενοδοχείου μία που ήταν ένα από τα δύο δωμάτια της Βασίλισσας: καμάρες σμιλεμένες στην τελειότητα, και παράθυρα με αναπαραστάσεις λουλουδιών με πολύχρωμα κρυσταλλάκια, που μετέτρεπαν το δωμάτιο σε ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων – στη μέση μία παλιά κούνια, κρεμόταν από τις μπρούντζινες «φορτωμένες» αλυσίδες της,  και μπροστά σε πρώτη θέα το παλάτι του Μαχαραγιά.....ήταν ίσως το πιο ρομαντικό δωμάτιο που έχω ποτέ κοιμηθεί.  Χωρίς να είναι κιτς, αλλά απόλυτα καλοζυγισμένα όλα, η διακόσμηση ήταν αυτή ακριβώς που έπρεπε για να νιώσει κανείς ότι βουτάει μέσα στην Ινδική παράδοση και ιστορία.

To απόγευμα έκανα μία βόλτα στη λίμνη με το βαρκάκι καθώς ο ήλιος έπεφτε και τα μετέτρεπε όλα σε αποχρώσεις του χρυσαφί. Στο βάθος ακούγονταν παραδοσιακές Ινδικές μουσικές, μία καθημερινή τελετουργία που ακόμη και σήμερα απολαμβάνει η Μαχαρανί της Udaipur... Φτάνοντας πίσω, και βλέποντας τους μουσικούς της να αποχωρούν, προς στιγμήν αισθάνθηκα λες και είχα διακτινιστεί στις αρχές του περασμένου αιώνα, και σε λίγο θα έβλεπα και μία πομπή από πλουμιστούς ελέφαντες να προχωράνε στον ορίζοντα! `Οσο περίεργο και αν ακούγεται όμως, η Udaipur είναι μία πόλη που ζει το σήμερα, σε πλήρη αρμονία με το χθες. Kαι το κάνει τόσο μα τόσο κομψά και δίχως ίχνος προσπάθειας...

Μόλις ήρθε το βράδυ απόλαυσα το δείπνο μου στην ταράτσα του παλατιού της λίμνης με θέα στην ολοφώτιστη πόλη και τα παλάτια, και όχι μόνο εντυπωσιάστηκα από το σέρβις και το μαγικό setting, αλλά από το εξαιρετικό φαγητό που αν ήταν στην Ευρώπη, θα άξιζε σίγουρα ένα αστεράκι Michelin (εξάλλου ο chef έχει φοιτήσει χρόνια δίπλα σε μεγάλους chef στην Ευρώπη). H bisque αστακού με τα κτένια ήταν βελούδινη, το καλκάνι μαγειρεμένο με δυτικά και ινδικά μπαχαρικά σκέτη ηδονή στον ουρανίσκο και τα φρεσκοψημένα ψωμάκια μοσχοβολούσαν. To Lake Palace ήταν το ιδανικό setting, για να τελειώσει ένα απλά τέλειο ταξίδι. Ρομαντικό, γλυκό, παραμυθένιο.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.tajhotels.com/Palace/Taj%20Lake%20Palace,UDAIPUR/default.htm