«Ντουζ. Καφές. Twitter. Emails. Υπό τους ήχους της εκπομπής του Κωνσταντίνου Τζούμα στον Εν Λευκώ. Έτσι ξεκινάει η μέρα μου... Η πρώτη μου γαστριμαργική συνήθεια μόλις σηκωθώ είναι το τοστ. Μεγάλη εμμονή. Το σωστό τοστ πρέπει να γίνεται στην παραδοσιακή τοστιέρα που έχει ρίγες και να είναι ξεροψημένο. Προτιμώ τα απλά συστατικά, μία λεπτή φέτα καπνιστή γαλοπούλα και τυρί γκούντα. Από τις μεγαλύτερες αλήθειες που άκουσα πρόσφατα είναι ότι όσο κόβουν χοντρές τις φέτες αλλαντικών στα σούπερ μάρκετ η χώρα αυτή δεν θα πάει μπροστά. Να το κοιτάξουμε αυτό. Πρώτος καφές στο σπίτι. Δεύτερος καφές στο γραφείο. Ο πρώτος γαλλικός, ελαφρύς και ο επόμενος latte της Νespresso. Ο καφές που σερβίρεται στο κρεβάτι είναι ένδειξη αγάπης. Αγάπης για χουζούρεμα.
Πάντα αναρωτιέμαι όμως ποιος έχει χρόνο να πηγαίνει για καφέ. Αποφοιτώντας από το Πανεπιστήμιο αποχαιρέτησα και την υπέροχη ελληνική συνήθεια του να κάθομαι μπροστά σε ένα ποτήρι φραπέ για 3 ώρες. Το brunch παρόλα αυτά είναι από τις αγαπημένες μου συνήθειες αλλά δυστυχώς στην Αθήνα οι επιλογές είναι περιορισμένες. Πάλι καλά δηλαδή που υπάρχει το Nixon για αυγά benedicte. Πρόσφατα έχουμε ξεκινήσει τα θεματικά brunches που διοργανώνουμε με τους φίλους μου κάθε μήνα. Credit brunch, brunch by default, brunch- bunch, όπως και να το πεις η ιδέα είναι η ίδια. Ο οικοδεσπότης αποφασίζει το θέμα (Halloween, Thanksgiving, Thai Breakfast, Vintage Tea Party) και οι καλεσμένοι φέρνουν φαγητό εμπνευσμένοι από αυτό. Τις περισσότερες φορές το brunch συνοδεύεται με Bloody Mary και Pimm`s- ένα βρετανικό λικέρ- κοκτέιλ που φτιάχνεται με Pimm`s, φρέσκες φράουλες, αγγούρι, πορτοκάλι, δυόσμο και ginger ale.
Την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, βρίσκομαι ήδη στην Breeder οπότε τρώω στο γραφείο. Στο Μεταξουργείο, εκεί που βρίσκεται και η γκαλερί, οι επιλογές είναι περιορισμένες αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Η κυρία Βούλα στην Ιάσονος απέναντι από την γκαλερί φημίζεται για τα σπιτικά της κεφτεδάκια και τις τηγανητές πατάτες. Στον ίδιο δρόμο υπάρχει το κινέζικο (που μου έμαθε ο εικαστικός Άγγελος Παπαδημητρίου) το οποίο θυμίζει παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη αλλά έχει υπέροχα spring rolls, τηγανιτό ρύζι και κοτόπουλο με κάσιους. Στην Δεληγιώργη μέχρι πρόσφατα είχαμε το Ινδικό Noor για το Chicken Korma, Pilau Rice και λαχταριστές πίτες Nan. Λίγο πιο πέρα στου Ψυρρή στην πλατεία Ηρώων o «Νικήτας» έχει τα πιο ωραία γεμιστά κολοκύθια με αυγολέμονο και εξαιρετικά ψητά. Και βέβαια όταν κάθομαι μέχρι το βράδυ στην γκαλερί, τρώω στo Breeder Feeder -το project restaurant που στεγάζεται στην γκαλερί The Breeder- γιατί κάθε μενού είναι και μία έκπληξη. Οι σεφ εναλλάσσονται περιοδικά και κάθε φορά προτείνουν μία ολοκληρωμένη γαστριμαργική πρόταση (set menu). Αυτή την περίοδο που μαγειρεύει η Gastronomic Collectiva των Marco Rossi και Inigo Ocharan, το πιάτο που με ενθουσίασε περισσότερο είναι το Ceviche από λαυράκι με κορίανδρο, αβοκάντο και πορτοκάλι και η ψαρόσουπα Μarmitako με espuma dill.
Μένω στο Παλαιό Φάληρο. Όταν δεν έχω στο σπίτι φαγητό, παραγγέλνω delivery από τις τρεις αγαπημένες επιλογές μου: το «Πικάντικο» (Ίριδος 8), το «Φαληράκι» (Αφροδίτης 43 & Αγ.Αλεξάνδρου) και το Da Bruno (Αγ. Αλεξάνδρου 46). Το πρώτο είναι ένα εξαιρετικό μαγειρείο που το προτιμώ για τα λαδερά του αλλά και για το χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι και την ψαρόσουπα. Το «Φαληράκι» έχει εξαιρετικό ψητό συκώτι ενώ φημίζεται και για το ζουμερό κοτόπουλο, ενώ το Da Bruno που είναι το κλασσικό Ιταλικό εστιατόριο του Π.Φαλήρου έχει υπέροχα σπιτικά ravioli al funghi και σπαγγέτι με ψαρικά και μάγουλα ψαριών. Όσο για φαγητό του δρόμου; Σουβλάκι από τα «Άγραφα» στην Ιπποκράτους. Το καλό σουβλατζίδικο φαίνεται από τον αριθμό των ταξιτζίδων που το εμπιστεύονται. Και μπορεί να μιλάω ώρες για αγαπημένα εστιατόρια και πιάτα όμως η αγαπημένη μου κουζίνα... είναι της μαμάς μου γιατί είναι η μόνη που δεν μπορώ να τρώω όποτε θέλω καθώς δεν ζούμε στην ίδια πόλη.
Το περιεχόμενο του ψυγείου μου μάλλον δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: Γάλα, υλικά για τοστ, αυγά, λεμόνια, χυμούς λαχανικών V8. Το ίδιο ισχύει για το ντουλάπι με τα τρόφιμα εάν και εκεί κρύβω κάποιους ιδιαίτερους μικρούς θησαυρούς για ώρα ανάγκης: πέστο με τρούφα από την Κροατία, μαύρο ριζότο από το delicatessen EATALY στο Τορίνο, μακαρόνια από τα Μυλέλια, λάδι λευκής τρούφας, παραδοσιακό τραχανά από την Χίο.
Συνήθως ψωνίζω από τον Βασιλόπουλο στο Παλαιό Φάληρο και τα Πετράλωνα. Στις περιπτώσεις που βρίσκομαι στα Βόρεια Προάστια πηγαίνω στον Θανόπουλο που βρίσκω όλα τα προϊόντα που χρησιμοποιούσα όσο ζούσα στο Λονδίνο.
Αν πρέπει να μιλήσω για γαστρονομικές εμμονές, τότε θα χρησιμοποιήσω ενικό αριθμό καθώς είναι μία και μοναδική: λατρεύω τα όστρακα και κάθε είδους θαλασσινά. Η νησιώτικη καταγωγή μου εκδηλώνεται σε όλο της το μεγαλείο, όταν βγάζω πεταλίδες ή αχινούς. Όσοι με έχουν δει μπορούν να το επιβεβαιώσουν! Αυτή είναι και η εικόνα γεύσεων και παιδικών αναμνήσεων που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό: αχινοί, πεταλίδες και καβούρια στις έρημες παραλίες της Βόρειας Χίου. Ακόμα και όταν είμαι εκτός Ελλάδας ή... Χίου ψάχνω τις θαλασσινές γεύσεις. Φέτος το καλοκαίρι έκανα ένα road trip στην Κροατία, από το Dubrovnik μέχρι τo Zagreb. Ενθουσιάστηκα με την κουζίνα που έχουν στα παράλια: ριζότο με μελάνι σουπιάς, χταποδοσαλάτα, μύδια αχνιστά, γόνο καλαμαριού και φρέσκα όστρακα από τοπικές καλλιέργειες. Στο Dubrovnik το εστιατόριο Lokanda Peskarija στο παλιό λιμάνι αποτέλεσε τον αγαπημένο μου γαστρονομικό προορισμό. Κανονική ψαροκατάνυξη! Αν μιλήσουμε βέβαια για γλυκιά εμμονή, τότε δεν είναι άλλη από αυτή που μου κόλλησε η φίλη μου η Αλεξάνδρα: Παγωτό από το Grom, στο Μιλάνο!
Μου αρέσει το κρασί. Μαζί με το φαγητό προτιμώ το λευκό ενώ πολλές φορές σε μπαρ πίνω ροζέ. Αγαπημένες ετικέτες είναι πολλές: η «Άδολη Γη» του Αντωνόπουλου, η «Βιβλία Χώρα», οι «Ακακίες» του Κυρ Γιάννη. Το βράδυ ωστόσο αγαπημένο μου ποτό είναι το τζιν τόνικ, αλλά στην Ελλάδα το παραγγέλνω σε «παιδική» μερίδα (το προτιμώ όπως το σερβίρουν στην Αγγλία- δηλαδή ελαφρύ). Επίσης συνήθεια που μου έχει μείνει από το Λονδίνο είναι το Pimm`s.
Για τη βραδινή μου διασκέδαση ... χτυπάω κέντρο εκεί όπου βρίσκονται όλα τα μέρη που συχνάζω: στο «Άσυλο» στο Μεταξουργείο, γιατί όποτε είμαι εκεί δεν μπορώ να σταματήσω να χορεύω. Στο «Αλεξανδρινό» στην Εμ. Μπενάκη (θερμή παράκληση στους ιδιοκτήτες να το ανοίγουν τις Κυριακές γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο μέρος στην Αθήνα για afternoon drink) αλλά και το καινούριο του αδελφάκι ο «Κόκκινος Λωτός» (Ζωοδόχου Πηγής 5). Τέλος η μπάρα του Galaxy και η περιποίηση του κυρ-Γιάννη είναι από τα πράγματα που ομορφαίνουν την ζωή στο κέντρο της Αθήνας.
Αγαπώ τα ταξίδια και αυτά που ανακαλύπτω σε κάθε προορισμό. Μία από τις πιο ιδιαίτερες ταξιδιωτικές, γαστρονομικές και εικαστικές παράλληλα αναμνήσεις που έχω, ήταν από το Μαϊάμι, στα food installations της Jennifer Rubell. Τα έργα της Rubell, ένα υβρίδιο περφόρμανς, installation και happenings είναι συμμετοχικά και συνήθως εντυπωσιάζουν με την διάστασή τους. Τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι φαγώσιμα: 2.000 βραστά αυγά με μία στίβα γάντια λάτεξ για να τα πιάσεις, 1.521 ντόνατς που κρέμονται συμμετρικά από ένα τοίχο, ένας τόνος παϊδάκια πάνω στα οποία στάζει μέλι από το ταβάνι του κτιρίου. Πάντα πρόκειται για μία καινούρια έκπληξη οπτική και γευστική. Περιμένω την επόμενη...».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση