«Λατρεύω το πρωινό ξύπνημα. Γι` αυτό και όταν το ξυπνητήρι του κινητού χτυπά στις επτά, είναι για μένα ήχος ευχάριστος. Πρώτη μου δουλειά είναι να ετοιμάσω τα παιδιά μου για να πάνε στο σχολείο.
Δεν διεκδικώ βέβαια δάφνες διατροφολογικών γνώσεων, και δεν χρειάζεται να σας πω εγώ για την αξία του πρωινού. Γάλα, με χαμηλά λιπαρά, δημητριακά ολικής αλέσεως, ψωμάκι, λίγο βούτυρο και μέλι ή μαρμελάδα. Και βέβαια, καλές οι μαρμελάδες των delicatessen, αλλά οι σπιτικές της φίλης της μαμάς μου της κυρίας Βούλας, είναι εγγύηση! Το χειμώνα, οπωσδήποτε φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκαλιού. Και τι κόλπα δεν σκαρφίζομαι πρωί-πρωί για να τον πιουν τα παιδιά μου, που μονίμως μού παραπονιούνται: "Μαμά είναι ξινό!". Τι διαγωνισμό ταχύτητας κάνουμε, τι βάζουμε το χυμό σε ποτήρι με τρία καλαμάκια, τι αστεία και πειράγματα για να γίνουν μαγικά και να καταφέρω να ποτίσει ο χυμός τον οργανισμό τους... Όταν όμως τα παιδιά φεύγουν για το σχολείο, τότε πίνω τον καλύτερο καφέ της ημέρας. Με ηρεμία. Καφές φίλτρου σκέτος. Χωρίς γάλα και χωρίς ζάχαρη. Να μην αλλοιώνεται η γεύση.
Λόγω της δουλειάς μου που με θέλει όλη τη μέρα εν κινήσει, κατεβαίνω πολύ συχνά στο κέντρο. Εκεί κάνω και αρκετά από τα ψώνια του σπιτιού, είτε από τον Βασιλόπουλο της Σταδίου, που τώρα βέβαια -μετά τις πρόσφατες καταστροφές που πλήγωσαν τόσες αθηναϊκές επιχειρήσεις- έχει μετακομίσει λίγο πιο κάτω, στην πλατεία Κλαυθμώνος, είτε από τα μαγαζάκια της οδού Απόλλωνος, στα οποία ανακαλύπτω πολλά και ενδιαφέροντα προϊόντα και υλικά από τοπικές και εξωτικές κουζίνες.
Όταν βρίσκομαι στην περιοχή, κάνω απαραιτήτως και μια στάση σε ένα μαγαζί που μου αρέσει πάρα πολύ, αφού τα παιδιά εκεί έχουν πιάσει τον ρυθμό της εποχής: το Hip Cafe, ψηλά στη Μητροπόλεως, ένα στέκι φωτεινό και φιλόξενο, είτε θες απλά έναν καφέ κι ένα γλυκό, είτε ένα πλήρες brunch, ή ακόμα κι αν έχεις διάθεση για ένα χορταστικό αλλά και υγιεινό γεύμα από την πεντακάθαρη, ανοιχτή κουζίνα του με τα φρέσκα υλικά. Ανοιχτό από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι το μαγαζί που επιλέγω είτε θέλω να συγκεντρωθώ πάνω από το laptop μου είτε είμαστε μεγάλη παρέα και πρέπει να ικανοποιηθούν οι προτιμήσεις όλων, που -κακά τα ψέμματα- πολύ συχνά είναι δύσκολο να συμπέσουν!
Κι όταν όμως δεν έχω χρόνο ούτε για τα scrambled eggs με το σωταρισμένο σπανάκι του Hip Cafe, αλλά ούτε καν για το cheesecake ή το banoffee του, ε, τότε μια τυρόπιτα κουρού από το Άριστον της οδού Βουλής, ή έστω ένα ζεστό κουλουράκι Θεσσαλονίκης από τους κουλουρτζήδες της πλατείας Συντάγματος, δεν τα παραλείπω....
Όταν πάλι είμαι στη γειτονιά μου, τα Σαββατοκύριακα μού αρέσει να πηγαίνω για πρωινό καφέ στο Coupepe, στην πλατεία της Νέας Πεντέλης, το οποίο είναι μικρό, αλλά με ζεστό εσωτερικό χώρο, και το καλοκαίρι βγάζει τα τραπεζάκια έξω και μπορείς να απολαύσεις τον καφέ με τους φίλους σου χαζεύοντας την κίνηση της πλατείας, τους περαστικούς, τους μικρούς με τα ποδήλατα, τους ηλικιωμένους στα παγκάκια.
Η Πεντέλη, παρότι βουνίσια, έχει κι ένα από τα καλύτερα εστιατόρια για θαλασσινά. Η Νησσιώτισσα επιβεβαιώνει τους φίλους μου, που λένε οτι το καλύτερο ψάρι το έχουν τα εστιατόρια που δεν έχουν θέα τη θάλασσα. Απλό μαγαζί, οικονομικό, που αξίζει τα λεφτά του μέσα σε αυτή τη ...φουρτούνα της οικονομικής κρίσης, που μας κάνει όλους -ή τους περισσότερους τουλάχιστον- να περιορίζουμε τις εξόδους μας. Ο Νίκος, ο ιδιοκτήτης, αλλά και τα δύο αδέλφια του, ξέρουν καλά να κρατάνε γεμάτο το μαγαζί σε αυτές τις δύσκολες εποχές.
Δεν είμαι όμως τοπικίστρια! Δεν το΄χω σε τίποτα να διασχίσω όλη την Αθήνα και να φτάσω στα στενά της Νίκαιας, για να απολαύσω το φαγητό στον Βασίλαινα, και ιδίως το μενού των 30 ευρώ με την απίστευτη ποικιλία και ποιότητα. Κι ένα μικρό μυστικό: αν χρησιμοποιήσει κανείς και την εκπτωτική κάρτα του Αθηνοράματος, απολαμβάνει εκεί ένα εξαιρετικό και χορταστικότατο μενού γευσιγνωσίας σχεδόν σε τιμές ταβέρνας.
Πιστεύω ότι η Αθήνα έχει αρκετά καλά εστιατόρια, με αξιόλογους επιχειρηματίες και ικανούς σεφ, που αν σκύψουν με περισσότερο ενδιαφέρον στις τοπικές κουζίνες της χώρας μας και στα εγχώρια προϊόντα -πραγματικούς θησαυρούς- που διαθέτουμε και δεν αξιοποιούμε όπως και όσο θα έπρεπε, θα μπορούσαν να γίνουν αιτία να αποτελέσει η Ελλάδα υψηλό γαστρονομικό προορισμό.
Όταν βγαίνω εξω για φαγητο, προσπαθώ να τρώω υγεινά ή τουλάχιστον ποιοτικά, και ευχαριστώς θα ξαναπάω οταν οι υπάλληλοι είναι ευγενείς και προσφέρουν άριστο service. Για παράδειγμα το Kozi`s στα Μελίσσια εχει τα ωραιότερα burgers, με κρέας και ψωμάκι που δεν θυμίζουν πλαστικό, λεπτοκομμένες τηγανητές πατάτες και φρέσκιες, χορταστικές σαλάτες. Το ζεστό οινόμελο που σου προσφέρουν στο τέλος -ή και στην αρχή- μαζί με ένα χαμόγελο, συμπληρώνει τη φιλόξενη εικόνα του μαγαζιού με τον καλύτερο τρόπο. Γενικά πιστεύω ότι το προσωπικό παίζει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο από το περιβάλλον, αφού και ο πιο απλός χώρος -αρκεί να είναι καθαρός- κερδίζει από την ευγένεια του ιδιοκτήτη και του προσωπικού.
Όταν πάλι μένω σπίτι, προσπαθώ να μαγειρεύω όσο γίνεται πιο ελαφρά. Το κόλπο μου για το πιο εύκολο και νόστιμο ψάρι είναι να παίρνω φιλέτα γλώσσας, να τα αλείφω από τη μία μεριά με μουστάρδα (ή και με λίγο πέστο, αν μού βρίσκεται), να τα τυλίγω σε ρολό, να τα ραντίζω με ελάχιστο ελαιόλαδο και στη συνέχεια να τα κάνω μικρά πακετάκια με αντικολλητικό χαρτί, τα οποία ψήνω στον φούρνο μαζί με πατατούλες τυλιγμένες σε αλουμινόχαρτο. Ό,τι πιο ελαφρύ, με ελάχιστα υλικά και πεντανόστιμο.
Φροντίζω να μη λείπουν ποτέ από το σπίτι τα φρέσκα λαχανικά και τα φρούτα, θυμώνω όμως με τον εαυτό μου όταν κάποιες φορές δεν προλαβαίνουμε να τα καταναλώσουμε με αποτέλεσμα να χαλάνε, τη στιγμή μάλιστα που τόσοι συνάνθρωποί μας στερούνται ακόμα και τα βασικά στις δύσκολες εποχές που περνάμε. Γενικά φροντίζω να τρεφόμαστε με τρόφιμα αυθεντικά, τοπικής παραγωγής και όσο γίνεται λιγότερο επεξεργασμένα.
Καλή βέβαια και η υγιεινή διατροφή, αλλά και στα γλυκά έχω αδυναμία, και όταν υπάρχει στο πρόγραμμα κάποια επίσκεψη ή δείπνο, έχω δύο επιλογές που με βγάζουν πάντα ασπροπρόσωπη: Η μία είναι το Εκμέκ της Ρένας, πάντα φρεσκότατο, ανάλαφρο και με αγνά υλικά από τον Βόλο. Από τις λίγες εκείνες περιπτώσεις -όπως και το γαλακτομπούρεκο στο Κοσμικόν- που το γλυκό του ζαχαροπλαστείου υπερβαίνει το ακόμα και το καλύτερο σπιτικό. Απλά υποκλίνεσαι! Η άλλη γλυκιά αδυναμία είναι το ζαχαροπλαστείο Κυβέλη και το σήμα κατατεθέν του, το oreo cookies cheesecake, μια γευστική δημιουργία με μοναδική αισθητική.
Αυτό όμως που σκέφτομαι συχνά είναι ότι όλα είναι σχετικά: το πιο απλό και τυποποιημένο παγωτό του εμπορίου, όταν το τρως χαλαρώνοντας σε μια παραλία κάτω από την ομπρέλα σου, το απολαμβάνεις πολύ περισσότερο από ένα γκουρμέ επιδόρπιο που παραγγέλνεις σε κάποιο αγχωτικό επαγγελματικό γεύμα. Για μένα τουλάχιστον, το να μοιράζεσαι απλές και αυθεντικές γεύσεις με τους αγαπημένους σου, και μάλιστα σε κλίμα-όσο γίνεται- ξεγνοιασιάς και ανεμελιάς, είναι η ύψιστη γαστρονομική εμπειρία».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση