Food, Leisure and the City

Το site την στιγμή αυτή είναι κυριολεκτικά στον αέρα, τα μισά θέματα λείπουν, ο διευθυντής – και αγαπημένος μου- είναι έξαλλος και ψάχνει απεγνωσμένα για έναν αρχισυντάκτη που να μπορεί να κάνει την δουλειά καλύτερα από μένα, και εγώ κοιτάζω την άδεια οθόνη του υπολογιστή μου και δεν έχω έμπνευση. Ούτε κέφι. Υπάρχουν μέρες και συγκυρίες που όλα πάνε στραβά λες και κάποιος εκεί ψηλά έχει αποφασίσει να μας ψήσει.  Ή να μας φτύσει. Όπως σήμερα ας πούμε που ένας αγαπημένος φίλος καίγεται στον πυρετό στο μακρινό Λονδίνο και φυσικά δεν μπορεί να γράψει το κομμάτι του, μια άλλη εξ’ ίσου αγαπημένη φίλη έχει την κόρη της στο νοσοκομείο και τρέχει οπότε που καιρός να ασχοληθεί με το δικό της, ο μάγειρας που θα μας έστελνε την συνταγή έκοψε το χέρι του και έτρεχε για ράμματα μέσα στην νύχτα, το καλάθι της εβδομάδας αγνοείται – μήπως το έκλεψε η Κοκκινοσκουφίτσα?- και κάποιος ας με πυροβολήσει στον κρόταφο παρακαλώ να ξεμπερδεύω… «Αυτό να γράψεις» μου ρίχνει την ιδέα η Μαρία στο τηλέφωνο όταν βαριέται να με ακούει να της κλαίγομαι. «Τo making of του site. Θα έχει πλάκα και θα βγάλεις λίγο και το άχτι σου..»

Οκ, το making of λοιπόν.. Ή πώς να καταφέρεις να έχεις ευχαριστημένους και pampered πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους που ξέρεις ότι κάνουν το καλύτερο τους και ας μην καταφέρνουν να είναι πάντα συνεπείς ως προς τους χρόνους. Κυρίως γιατί έχουν τις δικές του δουλειές- πολύ επιτυχημένες και απαιτητικές  - και χρησιμοποιούν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους και την πολύτιμη ενέργεια τους για να στηρίξουν μια προσπάθεια που θεωρούν ενδιαφέρουσα και αξιόλογη. Δεν θα σας το κρύψω, αγαπώ πολύ και το site και τους ανθρώπους που συμμετέχουν σ΄αυτό. Με τους περισσότερους είμαστε φίλοι. Είναι άνθρωποι που έχουν σταθεί δίπλα μου σε διάφορες περιπτώσεις της διαδικτυακής αλλά και της πραγματικής ζωής μου, που έχουμε μοιραστεί γέλια και στιγμές, που έχουμε καθίσει γύρω από τραπέζια, που έχουμε ονειρευτεί μαζί. Άνθρωποι που μας πρόσφεραν απλόχερα την βοήθεια τους στο ξεκίνημα αυτής της ιστορίας, που πίστεψαν στο όνειρο μας και που εξακολουθούν να το θεωρούν και δικό τους project.

«Σου έχω μια τρομερή αποκλειστικότητα…» μου ανακοίνωνε όλος χαρά ο Peter Stat μερικές μέρες πριν στο τηλέφωνο. Παρόλες τις τρελές τρεχάλες του και την δουλειά του που δεν του αφήνει παρά ελάχιστο χρόνο, το ότι σκέφτηκε το site και προσάρμοσε το πρόγραμμα του έτσι ώστε να μας εξασφαλίσει άλλη μια επιτυχία το βρίσκω πραγματικά συγκινητικό. Όσο και το κείμενο της Δέσποινας που φτάνει πριν λίγο με μέηλ από την Washington χωρίς καν να της το έχω ζητήσει,  με την σημείωση "είδα ότι στεναχωρήθηκες σήμερα, αν σου αρέσει αυτό χρησιμοποιήσε το. Το είχα ξεκινήσει πριν φύγω και το τελείωσα μόλις."  Το ότι διάβασε το απλεπισμένο πρωινό μου status update στο Facebook και βρήκε χρόνο ανάμεσα στις τροχιές των δορυφόρων και τις εξισώσεις να  προσπαθήσει να με βοηθήσει με κάνει να νοιώθω απίστευτα τυχερή για τους φίλους μου. Που κάνουν πραγματικά τις προσωπικές τους υπερβάσεις για μας, καιρό τώρα. Που στέλνουν με τρόπο σχεδόν μαγικό φωτογραφίες και κείμενα από τα ταξίδια τους σε όλη την Ελλάδα μετά από ένα απεγνωσμένο τηλέφωνο για βοήθεια όπως κάνει ο Γιάννης , που γράφουν– και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία- κομμάτια στα ελληνικά ενώ έχουν τελειώσει ξένο σχολείο όπως η Λιάνα, ή  που βγάζουν το κοστούμι του σούπερ στελέχους για να κάνουν  τους  μαθητευόμενους  γευσιγνώστες όπως ο Κώστας...

Η δουλειά μου λοιπόν είναι να συντονίζω όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους και να πετυχαίνω ένα αποτέλεσμα που μας βγάζει ασπροπρόσωπους κάθε Τετάρτη πρωί. Να επιμελούμαι τα κείμενα τους, να διορθώνω τα λάθη τους, να ντύνω τα κομμάτια τους με φωτογραφίες, να τους θυμίζω τους χρόνους και να ανασύρω ταχυδακτυλουργικά κείμενα από το προσωπικό μου αρχείο για να γεμίζω τα κενά όταν παρουσιάζονται. Πάνω απ΄όλα όμως είναι να θυμάμαι πως όλο αυτό, όλη αυτή η προσπάθεια, στηρίζεται στην αγάπη, την φιλία και την καλή διάθεση ανθρώπων που επέλεξαν να είναι δίπλα μας γιατί μας πιστεύουν και θέλουν να μας δουν να απογειωνόμαστε. To make a long story short, η σημερινή μου στήλη είναι αφιερωμένη στους συνεργάτες της καρδιάς μου. Με όλη μου την αγάπη, με ένα μεγάλο ευχαριστώ,  και την υπόσχεση πως όταν γίνουμε σούπερ διάσημοι και filthy rich θα τους πάω υπέροχη εκδρομή και θα τους τραγουδήσω ως άλλη Αλίκη στο – αεροδυναμικό και υπερμοντέρνο- πούλμαν το "τράβα μπρος" και το "νιάου βρε γατούλα"...

Υ.Γ. Και εκεί που πατάω το save και ετοιμάζομαι να ανεβάσω την στήλη μου και να αρχίσω να προσεύχομαι στο σύμπαν να κάνει το θαύμα του για τις υπόλοιπες, έρχεται SMS από το Λονδίνο. «Σε μισή ώρα σου στέλνω το κομμάτι.» Saved by a dearest friend as always darling. Thank you, love you, miss you….