Σήμερα θα γκρινιάξω, ναι καλά το καταλάβατε. Άλλωστε ο τίτλος της στήλης μου επιτρέπει να αλλάζω το ύφος και το περιεχόμενο ανάλογα με τα κέφια μου, και αυτές τις μέρες τα κέφια μου είναι πολύ άσχημα. Γιατί εντάξει, ωραίο το ροζ και ακόμα ωραιότερη η Πολυάννα αλλά έρχονται στιγμές που ακόμα και εγώ το τέρας αισιοδοξίας σηκώνω τα χέρια ψηλά. Δεν ήταν πως δεν ήξερα που επέστρεφα, δεν θα το παίξω αθώα Κοκκινοσκουφίτσα με το virtual καλαθάκι μου, και πραγματικά σας λέω, μπορώ να φέρω βόλτα και το άσχημο mood των άλλων – και το δικό μου- και την ελληνική πραγματικότητα που δεν λέει να αλλάξει, και την λιτότητα, και την έξαρση βίας, και τα πάντα όλα. Αυτό που με τσακίζει είναι η ζωή στο pause. Είναι αυτή η αίσθηση του ότι όλα είναι μετέωρα, δουλειές που σχεδιάζονται και δεν υλοποιούνται ποτέ, σχέδια που σέρνονται με την κοιλιά σαν καλοφαγωμένα φίδια, ότι κι αν πας να κάνεις μετατρέπεται σε πλάνο από ταινία του Αγγελόπουλου, με την κακή έννοια. Περνάει ο καιρός και εμείς εξακολουθούμε να κάνουμε πλάνα, να έχουμε ιδέες, να κάνουμε προτάσεις, και εξακολουθούμε να περιμένουμε να γίνει κάτι, και δεν γίνεται τίποτα.. Ασπρίζει η ρίζα μου, το νοιώθω, μαμά γερνάω στην αναμονή να φτιάξω ένα μέλλον εδώ, όσο έχω ακόμα μέλλον η μεσήλιξ και πόσα περιοδικά να διαβάσω πια, πόσους καφέδες να πιώ, πόσο να μαγειρέψω που τελικά όσα κιλά έχασα στο Λονδίνο τα βρήκα πάλι στην Αθήνα. Πες μου? Άσε που προχτές άρχισα να χαζεύω πάλι τα sites των μεσιτικών στο Λονδίνο, πράγμα που δεν είναι καθόλου καλό σημάδι. Δεν ξέρω τι να πω, πραγματικά… Έχω βάλει ένα όριο, χρονικό και ψυχολογικό σε συνδυασμό, και αν περάσει παίρνω ξανά τις βαλίτσες, το παιδί μου και το καπελάκι μου και φεύγω. Και είναι κρίμα γιατί σαν και μένα ξέρω πάρα πολλούς. Ανθρώπους που δεν βολεύτηκαν ούτε στο παρελθόν οπότε δεν σκοπεύουν να το κάνουν στο μέλλον, που έχουν δουλέψει, που έχουν ιδέες και όνειρα που αφορούν ακόμα αυτόν τον τόπο, που δεν έφυγαν, ή που έφυγαν και επέστρεψαν, και που θα προτιμούσαν αν είναι να κάνουν κάτι να το κάνουν εδώ. Και που απογοητεύονται κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ, αλλά εξακολουθούν να επιμένουν και να υπομένουν. Ελπίζοντας πως δεν θα χρειαστεί να εγκαταλείψουν τα όπλα και να φύγουν τρέχοντας για κάπου αλλού.
Κι ένας λόγος που όλο λέω πως θα πάω λίγο Λονδινάκι να αλλάξω τον αέρα και το mood μου κι όλο εδώ είμαι ακόμα, είναι που φοβάμαι πως αν το κάνω θα δυσκολευτώ πολύ να επιστρέψω, οπότε λέω στον εαυτό μου άσε λίγο ακόμα και βλέπουμε.. Και κάτι μέρες σαν την σημερινή, που έξω από το παράθυρο μου βλέπω γκρίζο ουρανό, και βροχή, και που κάνει κρύο και υγρασία, και που περιμένω νέα που δεν έρχονται, και που νοιώθω μια διάθεση να χωθώ στο κρεβάτι μου και να ξυπνήσω όταν θα έχει άνοιξη μέσα κι έξω, θα ήθελα να μπορούσα να διακτινιστώ πίσω στο μικρό σπίτι στο Chelsea κι αυτό με θυμώνει αφάνταστα. Γιατί έφυγα απ’ το Λονδίνο πολύ συνειδητά, και με τρελαίνει το να υποχρεώνομαι απ΄τις συνθήκες να αναθεωρώ ή να αμφισβητώ τις σοβαρές αποφάσεις της ζωής μου. To make a long story short, γκρρρρρρρρρρρρ!!!!!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση