Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για το θέμα κι όμως, είναι ένα από τα ζητήματα που καθώς περνούν τα χρόνια, νιώθω ότι πρέπει να τοποθετηθώ απέναντί τους από την αρχή. Στην πρώτη νιότη, το έκανα μάλλον ενοχικά και κρυφά. Σκεφτόμουν τί θα έλεγαν οι φίλοι μου αν το μάθαιναν, μήπως στεναχωρούνταν ή το έπαιρναν προσωπικά. Αργότερα θεώρησα ότι δεν πέφτει σε κανέναν λόγος για το τί κάνω όταν είμαι μόνος μου ενώ τώρα πλέον,το δηλώνω ευθαρσώς: “Δυστυχώς, δεν μπορώ την Τετάρτη το βράδυ. Έχω κανονίσει να φάω στο καινούργιο γαλλικό. Με ποιον; Με κανέναν. Μόνος μου! Να το κάνουμε την Πέμπτη”. Βέβαια, στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν είναι ποτέ οι φίλοι που σε γνωρίζουν. Το εντυπωσιακό είναι το “γκελ” που κάνει μια τέτοια δήλωση στα άτομα του άλλου φύλου. Αντί να χαρούν που συναναστρέφονται κάποιον που δεν θα τους κολλήσει πάνω σαν βδέλα και έχει δικό τους ανεξάρτητο πρόγραμμα, το παίρνουν προσωπικά κι αρχίζουν ν’αναρωτιούνται ποιο είναι το πρόβλημά σου. Μην δίνεις σημασία, φίλε “γκουρμέ”. Όλες οι ανθρώπινες αντιδράσεις πρέπει να είναι ανεκτές, όπως θα έλεγε και ο σοφιστής Πρωταγόρας.
Επί της ουσίας, υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα στο να τρως μόνος σου. Καταρχάς, και δη στα σοβαρά εστιατόρια, είσαι η “χαρά” του προσωπικού και της κουζίνας. Σε προσέχουν ιδιαιτέρως, φροντίζουν να σε κάνουν να αισθανθείς άνετα και οικεία, σου κάνουν όλα τα χατήρια στα πιάτα! Και είναι λογικό γιατί ξέρουν ότι βρίσκεσαι εκεί για ν’απολαύσεις την τέχνη τους, το εκτιμούν ιδιαιτέρως και στο δείχνουν. Στα μεγάλα εστιατόρια πάντα ενημερώνεται η κουζίνα ότι υπάρχει κάποιος που τρώει μόνος του και συνήθως θα βγει και ο ίδιος ο σεφ να τον χαιρετίσει και να συζητήσει μαζί του.
Ξέρω αρκετό κόσμο που μάλιστα εκτιμά και την υψηλή μαγειρική που προτιμά να μείνει σπίτι και να φάει από ένα άθλιο ντελίβερυ παρά να βγει μόνος σ’ενα εστιατόριο. Τους καταλαβαίνω. Από την άλλη, όχι και τόσο. Ίσως για μένα η εικόνα της “μοναξιάς” είναι ακριβώς αυτή: μόνος στο σαλόνι, μπροστά από την τηλεόραση, με άδεια κουτιά από πίτσα στο τραπεζάκι μπροστά μου. Α πα πα...
Βρες το κουράγιο, φίλε καλοφαγά και κλείσε τραπέζι για... έναν. Έτσι κι αλλιώς δεν είσαι ένας. Είμαστε πολλοί.
*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Μάλιστα είχα την ευκαιρία να μοιραστώ με τον εαυτό μου μερικές από τις πιο ξεχωριστές γαστρονομικές μου εμπειρίες...