Η μαγειρική πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που αποτυπώνεται στην εικόνα και δη την τηλεοπτική. Από τα αψεγάδιαστα σκεύη, τις συγχρονισμένες κινήσεις, τον συμπυκνωμένο χρόνο εκτέλεσης και το άρτιο τελικό αποτέλεσμα, απουσιάζουν οι οσμές που κάθονται στα χέρια και στα μαλλιά, ο ιδρώτας, η γενική ακαταστασία περί την εστία για να μην μιλήσουμε για τον νιπτήρα. Μέσα σ’ αυτή την κόλαση πρέπει να είμαστε πολλά χρόνια... παντρεμένοι για να με δεις (και κυρίως να με μυρίσεις!) με ανακατωμένα μαλλιά, ιδρωμένο, να κόβω κρεμμύδι και να πλένω στοίβες πιάτα. Όχι, καλή μου. Όχι εμένα. Μας έχει κάνει ζημιά η κινηματογραφική απεικόνιση της μαγειρικής σε μας τους αληθινούς μάγειρες (και άντρες, μην ξεχνιόμαστε!). Έχουν συμβάλλει στο να δημιουργηθεί η μυθολογία του "άντρα που μαγειρεύει" κι όταν μια γυναίκα ξέρει ότι μαγειρεύεις αμέσως θέλει να σε δει να το κάνεις γιατί είναι κάτι που το θεωρεί "κατάσταση", είναι μια εμπειρία που θέλει να ζήσει μαζί σου. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο παλαβές είναι οι γυναίκες και μέχρι κι εγώ που δεν με λες και πανέξυπνο, αντιλαμβάνομαι το νόημα της φράσης “θέλω να σε δω να κόβεις με το μαχαίρι του σεφ”.
Όμως όχι. Η κουζίνα είναι ένα ρινγκ. Το πεδίο της μάχης που δίνω με τα υλικά για να τα κάνω γεύσεις που θα εκφράζουν την άποψή μου για τη ζωή, την ιδεολογία μου και βέβαια τα αισθήματά μου γι’ αυτούς που κάθε φορά μαγειρεύω κι όπως όλες οι μάχες, έτσι κι αυτή, δεν είναι πάντα ευχάριστο θέαμα. Σαν να σου πω εγώ ότι θέλω να μπω στο κομμωτήριο να σε δω πως είσαι με τα ρόλεϊ, πριν εμφανιστείς στην τρίχα. Σε παρακαλώ πολύ, τώρα. Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε πως το θέαμα είναι ευχάριστο, η μαγειρική είναι η δική μου χαρά, μια ενασχόληση που την ασκώ απολύτως συγκεντρωμένος και προσηλωμένος σ’ αυτό που κάνω με τη σκέψη μου να ξεφεύγει μόνο προς αυτούς που θα φάνε το φαγητό μου. Γι’ αυτούς συμβαίνουν όλα. Σκέφτομαι πώς θ’ αποδώσω στο πιάτο inside jokes, πώς θα πετάξω υπονοούμενα, μην μου ζητάς να μετατρέψω μια τελετουργία σε παράσταση, σε θέαμα για περιστασιακή κατανάλωση, άφησέ μου μια γωνίτσα που για σένα θα παραμείνει για πάντα αθέατη κι ως εκ τούτου εξόχως γοητευτική.
Λένε πως η ηθοποιός Ζα-Ζα Γκαμπόρ, ξυπνούσε δυο ώρες πριν από τους εραστές της για να μην τη δουν ποτέ ατημέλητη. Δεν ξέρω αν εσύ χρειάζεσαι δυο ώρες για να φτιάξεις το μαλλί και να κολλήσεις τις ψεύτικες τις βλεφαρίδες αλλά εγώ σε δυο ώρες σου φτιάχνω δείπνο για τους Θεούς. Κι όταν σου ανοίξω την πόρτα για να σε υποδεχτώ και σου προτείνω το μαγουλάκι μου για ένα πεταχτό φιλάκι, θα μυρίζω κολόνια και όχι τσιγαρισμένο κρεμμύδι γιατί δεν προτιμάς να μυρίζω τσιγαρισμένο κρεμμύδι. Έτσι δεν είναι;
*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση