Resident alien in London S01E03

Χτες έβρεχε όλη μέρα, πλατσούριζα στα νερά φορώντας το παλτό μου και ένα καπέλο για να προστατεύω τα μαλλιά μου από την βροχή – σιχαίνομαι τις ομπρέλες- και έδινα από μέσα μου συγχαρητήρια στον εαυτό μου που αντί να κουκουλωθώ με την κουβερτούλα μου και να περάσω την μέρα μου στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση όπως ήταν η πρώτη μου παρόρμηση όταν είδα τον καιρό, όχι μόνο βγήκα αλλά έκανα και επαγγελματικά ραντεβού και πήγα και ήρθα με το tube σαν – και καλά- γνήσια λονδρέζα…

Έχει αρχίσει να μου αρέσει πολύ εδώ, όταν ξεφύγεις λίγο από την ιδέα της μοναξιάς, όταν αρχίσεις να συνηθίζεις την προοπτική του να περνάς τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο σου μόνη, μπαίνεις στην διαδικασία να βρεις τρόπους τουλάχιστον να κερδίσεις κάτι μέσα από αυτό. Εγώ τελειοποιώ λοιπόν το σπίτι μου, περιμένω αύριο τον καινούριο ροζ καναπέ μου που θα δώσει το τελικό touch Ευούλας στον χώρο ενώ το side table που παράγγειλα από το Made.com ήρθε και έδεσε τέλεια με τα υπόλοιπα έπιπλα και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά ακριβώς όπως το ήθελα. Ένα δωμάτιο που είναι ζεστό και άνετο, γεμάτο λεπτομέρειες που σου κλείνουν το μάτι όπως τα αφράτα μαξιλάρια με τα γραμματόσημα ή τον λουλουδάτο Union Jack, οι πολύχρωμες χιονόμπαλες μου, τα αρωματικά κεριά, τα βιβλία μου, η χειροποίητη πλεκτή κουβερτούλα μου, τα φρέσκα λουλούδια στο βάζο, και το ροζ πορτατίφ που λούζει τα πάντα με το πιο γλυκό φως.

Βέβαια, όσο κι αν συνηθίσω, το ξέρω πια πως μερικά πράγματα θα με ξενίζουν πάντα. Όπως οι σχέσεις των ανθρώπων που δεν είναι και δεν θα γίνουν μάλλον ποτέ όσο αυθόρμητες, αγαπησιάρικες και χαλαρές έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Εδώ όλα έχουν κανόνες και κουτάκια, από τον τρόπο που επικοινωνείς μέχρι τον τρόπο με τον οποίο συναντάς τους πάντες, ακόμα και τους πιο δικούς σου ανθρώπους. Αυτό που σηκώνουμε το τηλέφωνο και μπορούμε να πιούμε καφέ, να κλάψουμε στον ώμο κάποιου ή να βγούμε για βράδυ μέσα στην επόμενη ώρα, δεν υπάρχει ούτε στην σφαίρα της φαντασίας. Κλείνεις ραντεβού ακόμα και για να συμβουλευτείς τον κολλητό σου, αν το θέμα άπτεται της επαγγελματικής του ιδιότητας, και για τα υπόλοιπα, περιμένεις να βρούν οι φίλοι σου χρόνο να σε χώσουν μέσα στο πρόγραμμα τους, που συνήθως είναι ασφυκτικό. Σήμερα η Doris με πήρε τηλέφωνο να πιούμε έναν καφέ εκτάκτως και ξέρω πως βγήκε από τον δρόμο της τρελά, μόνο και μόνο επειδή ξέρει και η ίδια πως αυτό που έχει γίνει εδώ πέρα δεν είναι αυτό που είναι στην πραγματικότητα. «Θα μας κάνεις καλό καλό μου» μου είπε γελώντας λίγο αργότερα , την ώρα που πίναμε τους cappuccino μας στο καφέ του υπογείου του Selfridges. «Ή θα μας καταστρέψεις εντελώς, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν σκέφτομαι πως είσαι εδώ, και πως περνάμε όταν είμαι εγώ στην Αθήνα, αντιλαμβάνομαι πως οι διαφορές είναι χαώδεις και πρέπει με κάποιον τρόπο να τις γεφυρώσω. Όταν είμαι μόνη μου έχω δικαιολογία την δουλειά και την καριέρα μου. Με σένα around, θυμάμαι πόσο πολύ μου αρέσει στην πραγματικότητα να γελάω και να πίνω καφέδες και ποτά με τις φίλες μου. Και πόση προσπάθεια κάνω κάθε φορά που επιστρέφω, για να πείσω τον εαυτό μου να το ξεχνάει».

ΟΚ, στην ζωή πάντα κάτι θυσιάζεις για να κερδίσεις κάτι άλλο. Και εγώ ήρθα εδώ έτοιμη να συμμορφωθώ με τους κανόνες, να δουλέψω σκληρά, να μάθω να ζω διαφορετικά από ότι ζούσα στην Αθήνα. Όμως μερικά πράγματα δεν γίνεται να αλλάξουν, κυρίως γιατί δεν θέλω εγώ να αλλάξουν. Γιατί χωρίς αυτά, θα είμαι μια άλλη και μένα μου αρέσει αυτό που είμαι. Και οι φίλοι μου, ο τρόπος με τον οποίο τους αντιμετωπίζω, και το πώς είμαι «εδώ» και πάντα  available για εκείνους όποτε χρειαστεί, είναι από εκείνες τις κόκκινες γραμμές που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται να περάσω. Θα υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι εκείνοι στην ζωή μου για τους οποίους θα μπορώ να πάρω νύχτα το αεροπλάνο αν νοιώσω πως έχουν ανάγκη να με δουν. Γιατί τελικά την ενέργεια που δίνεις στους άλλους, την παίρνεις πάντα πίσω, με τόκο και επιτόκιο, σας το υπόσχομαι. Ο φίλος μου ο Γιώργος έγραψε σήμερα στο Facebook πως η μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο αγαπάς κάποιον είναι να του βρεις χώρο στην ζωή σου και έχει απόλυτο δίκιο. Και η άφιξη του κολλητού μου χτες το βράδυ για μια μέρα από Αθήνα - μέσα στον πανικό της δουλειάς του κατάφερε να συνδυάσει ένα επαγγελματικό ραντεβού με έξτρα χρόνο για να με δει και να βεβαιωθεί πως είμαι καλά-  είναι για μένα η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι οι φίλοι της καρδιάς μας, είναι από τις πιο πολύτιμες μας αποσκευές σ` αυτή την ζωή. Για χτες, για σήμερα, για αύριο και για πάντα..