Chicago: Η “θεία από το Σικάγο”μένει ακόμα εδώ

Το εστιατόριο Charlie Trotter’s είναι σχεδόν μυθικό για την πόλη. Ο σεφ Trotter σχεδόν 25 χρόνια τώρα έχει αναπτύξει τη δική του φιλοσοφία στην οποία το φαγητό και το κρασί όχι μόνο συμπληρώνουν αλλά και εμπνέουν το ένα το άλλο. Η εμπειρία μου στο εστιατόριο ήταν άψογη. Σ’ένα περιβάλλον ήρεμης πολυτέλειας και μ’ένα σέρβις που δεν έχω ξαναδεί ούτε στην Ευρώπη, πήρα το Kitchen Table Menu που ήταν μια σειρά 8 πιάτων που αλλάζει καθημερινα και βασίζεται στα πιο φρέσκα προϊόντα της ημέρας. Εντυπωσιάστηκα από την ποιότητα των υλικών και τα λαχανικά έκλεψαν την παράσταση. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ οτι νιόκι από κολοκύθα με λεπτές φέτες από λαχανάκια Βρυξελλών θα ήταν ένα τοσο υπέροχο πιάτο αλλά και το μοσχάρι με μπαχαρικά που έλιωνε στο στόμα μ’έκανε να ξεχάσω σε ποιό μέρος του κόσμου βρισκόμουν. Αν και δεν έχω να γκρινιάξω για τίποτα, μου έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση: γιατί το εστιατόριο αυτό στο οποίο έχουν κάνει stage σαν μαθητευόμενοι ακόμα και Έλληνες σεφ και ήταν κάποτε πρωτοποριακό, φαίνεται να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα και τα 2 αστέρια να είναι περισσότερο σαν παρηγοριά παρά σαν επιβράβευση της πορείας του.

Από την άλλη ίσως είναι λογικό γιατί τα 2 επόμενα εστιατόρια που επισκέφτηκα κι έχουν 3 αστέρια Μισελέν είναι τόσο προχωρημένα που τελικά η διαφορά στα αστέρια δεν είναι διαφορά στην ποιότητα αλλά στον τρόπο σκέψης κι εκτέλεσης του φαγητού σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.

Το L2O έχει εξειδίκευση στα ψάρια και τα θαλασσινά και μπορεί να είμαι προκατειλημμένος αλλά τέτοια έκρηξη γεύσεων και αρωμάτων από τη θάλασσα δεν βρίσκεις εύκολα. Σπάνια υλικά από διάφορα μέρη του κόσμου φτιάχνουν ένα μενού που κάθε πιάτο είναι ένα μικρό ποίημα, ένα χαϊκού φτιαγμένο από γεύσεις αντί για ιδεογράμματα. Είναι σχέδον αδύνατο να περιγράψω την κατασκευή κάθε πιάτου-περιγράφεται η ποίηση;- αλλά το εστιατόριο περιβάλλεται από δράμα μιας και ο σεφ Laurent Gras, αποχώρησε μέσα σε μια νύχτα ύστερα από ένα μυθικό καυγά με τον ιδιοκτητη. Το εστιατόριο διατήρησε τα 3 αστέρια του αν και οι καλοθελητές λένε οτι το επίπεδο του μενού πέρασε σε επίπεδο κατανόησης από τα υψηλά μαθηματικά στην απλή μέθοδο των τριων. Εγώ πάντως ήμουνα πάντα καλός μαθητής και τα κατάλαβα όλα.

Η παραμονή μου στο Σικάγο έκλεισε με το Alinea. Τίποτα δεν σε προετοιμάζει όταν ανοίγεις την πόρτα σ’ένα συνηθισμένο γκρι κτίριο στην περιοχή του Λινκολν Παρκ γι’αυτό που θ’ακολουθήσει. Περνώντας το διάδρομο για να πας στο τραπέζι βλέπεις την ομάδα των σεφ με τα μαχαίρια και τις χειρουργικές λαβίδες στα χέρια να ετοιμάζουν τελετουργικά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μενού που υπάρχουν. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια σειρά από περίτεχνα δομημένα πιάτα, με θεατρική παρουσίαση, σε σχεδον απόλυτη ησυχία. Διαφορετικές γεύσεις, υφές και θερμοκρασίες έδειχναν πραγματικά το ταλέντο του σεφ Grant Achatz. Η κριτική που έχω να κάνω είναι οτι τα περισσότερα πιάτα ήταν γλυκά με αποτέλεσμα να χάνεται η ισορροπία και παρ’ολο που οι γεύσεις ήταν άψογες το σύνολο του μενού δεν είχε συνοχή, δεν είχε μια ιστορία να πει. Ηταν περισσότερο επίδειξη ικανότητας του σεφ παρά προσπάθεια να σε ταξιδέψει. Και σε συνδυασμο με την σχεδόν κατανυκτική ατμόσφαιρα με κούρασε. Ευτυχως στο τελος το γλυκό με το όνομα Chocolate, Pumpkin pie με αποζημίωσε. Επηρεασμένο από την ταινία ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της κλείνει με κινηματογραφικό τρόπο την βραδιά όταν ο ίδιος ο σεφ κυριολεκτικά ζωγραφίζει με γεύσεις και βάζει τίτλους τέλους σε μια ανεπανάληπτη εμπειρία.

http://www.youtube.com/watch?v=tSoU4mFjMPM&feature=channel_video_title