Λονδίνο-Fish and chips: Κλασικά κι αγαπημένα

Πρώτα απ’ολα το ψάρι που πρεπει να είναι φρέσκο  και γνωστής προέλευσης κι όταν λέμε φρέσκο εννοούμε κι από τη θάλασσα και από το τηγάνι. Μετά  το λάδι που εξαρτάται από τον καρπό που βγαίνει και δίνει χαρακτηριστικό άρωμα και δεν είναι ποτέ ελαιόλαδο. Έπειτα ο χυλός  που περικλείει το ψάρι και δημιουργεί την κρούστα που είναι ίσως και το πιο δύσκολο πράγμα να πετύχει. Γιατί ο χυλός πρέπει να είναι τραγανός και κρουστός και να μην αφήνει το λάδι να φτάνει μέσα στο ψάρι. Στην ουσία  το ψάρι δεν τηγανίζεται αλλά γίνεται στον ατμό μιας και η υψηλή θερμοκρασία που αναπτύσεται μέσα από την κρούστα  το «βράζει» και διατηρεί τη σάρκα ζουμερή.  Τέλος η πατάτα πρέπει να είναι από την ποικιλία Maris Piper που είναι ιδανική για chips.

Αυτό που δυσκόλεψε την επιλογή είναι το γεγονός ότι είναι πρακτικά αδύνατο να κάνεις  shortlisting  γιατί όποιον και να ρωτήσεις έχει διαφορετική γνώμη και στο μόνο που συμφωνουν όλοι είναι ότι τα καλύτερα fish and chips τα βρίσκεις στο Yorkshire. Υποψιάζομαι όμως ότι αυτό είναι μάλλον αστικός μύθος που έχει να κάνει με μνήμες της παιδικής ηλικίας και είναι αντίστοιχο με το καταπληκτικό ταβερνάκι σ’ενα νησί του Αιγαίου που φτιάχνει καταπληκτικά ψάρια και «τι κρίμα που δεν υπάρχει ένα τέτοιο στην Αθήνα».

Πάντως κατά τη διάρκεια της έρευνας μου πήγα σε διάφορα μέρη, πολλά απ’αυτά σε μάλλον κακόφημες περιοχές και σίγουρα όχι κατάλληλα για το χαρακτήρα μου και την εμφάνιση μου αλλά έτσι είναι ο καλός δημοσιογράφος θυσιάζεται στο βωμό της γαστρονομικής αλήθειας και ένα ειδικό βραβείο σίγουρα το αξίζω για την ποσότητα τηγανητών που δοκίμασα τις τελευταίες δύο εβδομάδες.  Θα αναφέρω  μερικά για να πάρετε μια ιδέα πριν καταλήξω στο δικό μου αγαπημένο. Το Poppies στο Spitalfields και στο Camden  είναι η επιτομή του Βρεττανικού kitsch με όλο το μαγαζί να προσπαθεί να σε μεταφέρει στη δεκαετία του 50 με τζουκμποξ, 50ς memorabilia και τις σερβιτόρες να βαριούνται  που αναγκάζονται να κάνουν Απόκριες κάθε μέρα. Το φαγητό όμως είναι καλό.  Το Masters στην Waterloo road έχει καλή φήμη ειδικά για το χυλό με τη μουστάρδα αλλά το σέρβις  είναι προβληματικό και οι μερίδες μικρές.  Το Toff’s στο Muswell Hill  είναι από τα καλύτερα που δοκίμασα, έχει ελληνικό χρώμα λόγω ιδιοκτησίας αλλά αν δεν μένεις στην περιοχή δεν είμαι σίγουρος ότι το ταξίδι αξίζει τον κόπο. Το Golden Hind στη Marylebone έχει φανατικό κοινό αλλά για μένα το ψάρι είναι εξαιρετικά λιπαρό και ο εξαερισμός προβληματικός.

Όμως κάθε φορά που θέλω fish and chips καταλήγω στο SeaShell στη Lisson Grove  - εγώ και η Lady Gaga που την προηγούμενη εβδομάδα που ήταν στο Λονδίνο πετάχτηκε με το βρακί μέχρι εκεί και δημιούργησε πανικό.  Mε Gaga ή χωρίς το SeaShell  είναι μια κλασσική αξία. Ο χώρος είναι απλός και φιλικός με καλό εξαερισμό και καλό σερβις από το προσωπικό που προέρχεται κυρίως από τις χώρες τις ανατολικής Ευρώπης.

Φτιάχνει  υπέροχα ψητά ψάρια με ελαιόλαδο ή βούτυρο και κατπληκτικά χτένια με σως από μέντα και αρακά αλλά το δυνατό του σημείο είναι τα τηγανητά. Στα πρώτα ξεχωρίζει μια αέρινη, τραγανή μαρίδα με σως αϊολί και στη συνέχεια μια μεγάλη ποικιλία ψαριών που συνοδεύονται από πατάτες , σως ταρτάρ και πουρέ από μπιζέλια με υπέροχο γήινο άρωμα. Οι πατατες μπορεί να είναι τηγανητές , ψητές ή πουρές και όλα τα συνοδευτικά ανανεώνονται χωρίς έξτρα χρέωση. Το signature dish του SeaShell είναι ο βακαλάος ποπ κορν δηλαδή μικρά φιλετάκια βακαλάου τηγανισμένα με πάνκο και βούτυρο που είναι σκέτη απόλαυση. Δεν είναι ο καλυτερος τρόπος για να απολαύσεις  ψάρι αλλά σίγουρα είναι κορυφαίο comfort food.  Ειδική μνεία θέλω να κάνω στους κεφτέδες από σολωμό και από τον μικρό κατάλογο γλυκών στη μηλόπιτα που σερβίρεται με ζεστή custard cream.

Tώρα που αλλάζει ο καιρός στο Λονδίνο ένα καλό  “chippy” είναι πάντα μια εύκολη και οικονομική λύση για φρέσκο ψάρι. Και το SeaShell  δεν θα σας απογοητεύσει.

ΒΑΘΜΟΣ SEASHELL: 7 / 10